strijken

‘Pap, ga je naar de koning?’ Bij ons thuis is dat een standaardvraag als ik weer eens sta te strijken. Mijn kinderen weten precies dat ik alleen een overhemd aantrek wanneer ik een koninklijke missie heb. Filmen in een kostuum, smoking of met een colbert aan is net zoiets als een voetbalwedstrijd spelen in een skipak. Dat doe je het liefst zo min mogelijk, maar voor onze majesteit en zijn lieftallige vrouw maak ik graag een uitzondering. Een aantal keer per jaar is dat het geval. Ik stel me dan altijd voor dat ik niet de enige cameraman ben die zijn strijkplank alleen uitklapt voor vorstelijk gebruik. De koning en koningin staan bijna dagelijks wel ergens in het land voor camera’s, dus dat betekent op jaarbasis alleen al in onze branche heel wat kilowattuur aan majestueus strijkboutgeweld.

Mijn kleding is niet het enige waar ik me zorgen over maak als ik naar de koning moet, maar zenuwachtig ben ik inmiddels niet meer. Wat dat betreft heb ik Willem Alexander en Maxima vaak genoeg de hand geschud. 

Meestal sta je met een kudde fotografen en cameramensen in een krap persvak en word je door medewerkers van de RVD van plek naar plek gedirigeerd. Het hoort erbij, maar prettig is dat niet. Dan heb ik speciaal staan strijken om achter een hek een beetje te dringen en duwen voor een bruikbaar shot, met het risico dat op moment suprême een opgewonden collega voor de lens springt. Veel leuker is het als je bij een bijzondere gelegenheid de enige cameraman bent of om logische redenen een voorkeursbehandeling krijgt. Alleen heb je dan weer te maken met allerlei mensen die extreem zenuwachtig kunnen doen over een ontmoeting met leden van het koningshuis. 

Naast een kreukloos overhemd zorg ik altijd voor een extra goed gecontroleerde cameraset bij zo’n koninklijk persmomentje. Het zal je gebeuren dat precies wanneer Willem Alexander voor je neus staat de accu het begeeft of dat er juist dan een vieze vetvlek op de lens zit. Ik weet ook wel dat je als cameraman altijd je spullen op orde moet hebben, maar het is toch net even anders wanneer er bijvoorbeeld een gesprekje met de koning in het schema staat. Niets is dan nog vanzelfsprekend. Er is uitgebreid vergaderd over de plek waar het moet gebeuren, je moet helemaal draaiklaar zijn als de majesteit binnen komt, het moet altijd snel gebeuren en er zijn opeens heel veel mensen die zich met details bemoeien. Natuurlijk mag er niets mis gaan. Je kan een koning die een strak draaiboek afwerkt niet meer terug roepen, omdat de cameraman even niet scherp was. Gek genoeg levert het toch iedere keer weer druk op die er normaal gesproken niet is. Royal stress.

Onlangs mocht ik een kort interview filmen met Koningin Maxima. We waren ruim op tijd en hadden alles onder controle. Ook op de locatie waar we te gast waren was alles tot in de puntjes geregeld, behalve de catering dan misschien. Een vriendelijke dame kwam met een dienblad vol sjieke hapjes voorbij en de hongerige geluidsman nam er gelijk eentje. Toen kwam de dame bij mij, maar ik zei dat het mij niet heel handig leek om vlak voor een ontmoeting met de koningin een toastje met haring of filet americain met uitjes in mijn mond te proppen. Je had de ogen van de jonge geluidsman moeten zien. Die arme collega schrok zich een hoedje. Gelukkig had ik een kauwgompje op zak en was ook deze laatste plooi weer gauw gladgestreken.

Deze column schreef ik voor BM, hét mediavakblad van Nederland. Deze editie, met daarin onder andere de Omroepman van het Jaar, is bij wijze van uitzondering ook los te verkrijgen in de winkel. Een aanrader voor iedereen die geïnteresseerd is in de mediawereld.