zo tof!

Ik had afgelopen zondag een hele tijd de tune van de legendarische Amerikaanse TV-serie The A Team in mijn kop. Het wilde er maar niet uit. Iedereen die is opgegroeid in de jaren ‘80 kent hem wel en waarschijnlijk heb jij dit nu ook de rest van de dag in je hoofd: ‘Ta-ta-ta ta-ta-ta… ta-da-da-da-da-daaaaa tadadada da’. Ik zal even uitleggen hoe ik er aan kwam.

Ongeveer een maand geleden werd ik gebeld door regisseur Bas Meuleman met de vraag of ik eerste cameraman wilde zijn tijdens het NK Veldrijden. Of ik met hem een locatiebezoek kon doen en wilde helpen met het maken van een cameraplan. Dat zijn verzoeken waarvoor je mij midden in de nacht wakker mag bellen. Wielrennen, veel camera’s én meedenken. Ik hoefde dan ook niet lang na te denken.

Bas en ik gingen nog voor de kerst kijken in Rucphen, waar een geweldige ploeg vrijwilligers het parkoers voor het NK Veldrijden al helemaal had uitgezet. We konden precies zien hoe de renners zouden rijden en dat maakte het puzzelen met tien camera’s (het werden er uiteindelijk elf) ontzettend leuk. Vooral ook, omdat de mannen van de organisatie op buitengewoon sympathieke en zeer bereidwillige wijze met ons meedachten. Alle verzoeken voor camerasteigers of andere benodigdheden werden onmiddellijk ingewilligd. Het geeft maar weer eens aan dat professionalisering van evenementen niet altijd een verbetering hoeft te zijn. Soms ben je als programmamaker beter af met bevlogen vrijwilligers.   

De opdrachtgever was dit keer geen omroep of televisieproducent en ook geen sportbond of handelaar in uitzendrechten, maar het AD die het NK Veldrijden groots wilde brengen op al haar online platforms. De NOS zou alleen een samenvatting van onze beelden maken. Voor het AD was het coveren van zo’n evenement een nieuwe stap. Ze wilden heel graag een super gelikte registratie, maar ook content aanleveren voor live-blogs en korte highlight clips. 

Bas gaf mij alle ruimte en al snel reikte mijn bemoeizucht verder dan het cameraplan. We kwamen tot de conclusie dat dit project wel eens een hele mooie vuurdoop kon zijn voor de nieuwe regiewagen van The Crew. Zij waren ook enthousiast en dus was het snel beklonken. Alleen was die hele OBV2 met zijn prachtige materiaalwagen op dat moment nog niet in Nederland. We hadden iets verkocht zonder het gezien te hebben. Ondanks goede verhalen en een tomeloos vertrouwen in de mensen van The Crew, kreeg ik toch het gevoel dat ik hiermee mijn hoofd een beetje op een hakblok had gelegd.

Maar die wagen kwam al snel, ik ging kijken en zag dat er ongelofelijk hard gewerkt werd om alles op tijd op de weg te krijgen. Ik mocht me uitspreken over de samenstelling van de ploeg en ben op eigen houtje gaan meedenken over allerlei productionele zaken. De hele kerstvakantie spookte het NK Veldrijden door mijn hoofd. Als een soort projectbegeleider maakte ik schema’s, plattegrondjes en boodschappenlijstjes. Samen met Bas en de mensen van The Crew hebben we in korte tijd een serieuze logistieke operatie uit de grond gestampt. 

Zo zag ik afgelopen zaterdag, vanaf een door mij bedachte cameratoren die ik nog even aan het inspecteren was, de nieuwe regiewagen komen aanrijden in Rucphen. Hij werd precies op de afgesproken plek geparkeerd. Vervolgens werden er in rap tempo elf camerakabels uitgerold, evenals verschillende kabels voor audio en videoverbindingen. In totaal meer dan drie kilometer kabel. We hebben de sets voor al die verschillende cameraposities compleet gemaakt en alle verbindingen getest. Dat ging in alle rust, maar wat was het spannend. 

Op zondagmorgen was ik als eerste in Rucphen. De zon kwam op achter de, nog onbestickerde, regiewagen. Dit was de dag waarop het moest gebeuren en waar ik met al mijn plannenmakerij een maand naartoe had geleefd. Ik had precies bedacht waar alle camera’s moesten staan en wie ze zou bedienen. Welk type lens de heren moesten gebruiken en of ze vanaf statief of uit de schouder moesten werken. Nu moest blijken of dit hele plan ook klopte. Zou alles werken en kon iedereen zich vinden in mijn ideeën. Hadden we ergens een foutje gemaakt? Iets over het hoofd gezien? Wat als een belangrijk apparaat toch niet zou werken?

Maar alles klopte. Niets vergeten! Hélémaal niks. Ondanks een stevige bui tijdens het opbouwen waren we op tijd klaar. De complexe techniek werkte, zoals het bij zo’n productie behoort te functioneren. Elf camera’s (waaronder vier lange lenzen, een draadloze camera en eentje op een Scanner Crane) liepen binnen op de EVS voor slow motions en montage, we hadden titels en live timing, geluid van alle camera’s, een presentatieplek, een verslaggeefster in het veld en commentatoren in de cabine van de regiewagen. 

Na de lunch begon de drie uur lange live-uitzending met een voorbeschouwing, het rechtstreekse verslag van de wedstrijd van de heren, de nabeschouwing met interviews en de huldiging, vervolgens een voorbeschouwing op de dameswedstrijd, hun koers en weer een nabeschouwing met interviews en huldiging. In de regiewagen waren op dat moment zeventien man aan het werk. Ik stond zelf op een hoge toren achter camera 11, die was uitgerust met een enorme telelens. Een flink deel van het parkoers kon ik overzien, maar ook een heel stuk niet. Als de renners aan de andere kant van een grote VIP-tent reden kon ik even rustig meekijken en luisteren naar het programma dat we maakten. Opeens viel me op hoe stil het was in de intercom. Bas zat super ontspannen te regisseren. Ik ken hem niet anders, maar er viel toch een enorme last van mijn schouders. Het liep. Als een trein. Ik realiseerde me dat we alles hadden wat we moesten hebben en dat de ploeg die we hadden samengesteld geruisloos een nieuw tijdperk aanboorde. Dit was een historische productie in twee opzichten. Voor onze nieuwe opdrachtgever én voor het facilitair bedrijf. En op dát moment moest ik denken aan die beroemde uitspraak van kolonel Hannibal Smith: “I love it when a plan comes together.”

Zelfs het opruimen ging voorspoedig. Een kwartier voordat de terugreis moest aanvangen ging de klep van de materiaalwagen dicht. Om dit moment te bezegelen werden in het donker, op een verlaten parkeerterrein in Rucphen, vier flessen champagne open getrokken en proostten we met plastic bekertjes op een nieuw begin. Ik ga er vanuit dat ik over tien jaar met trots kan zeggen dat ik erbij was.

Ta-ta-ta ta-ta-ta… ta-da-da-da-da-daaaaa tadadada da…