in de spiegel kijken

dagboek - ZZP’er in crisistijd 

(nr. 13 / dag 18)        

Ik heb een fijn gezin, lieve buren en familie om me heen, waarmee ik kan sparren over wat er allemaal gebeurt in de wereld, maar professioneel gezien zit je als ZZP’er zonder opdrachten op een onbewoond eiland. De afstand tot collega’s en opdrachtgevers is groter dan ooit. Met de dagen verlies ik meer het contact en daarmee het gevoel van grip op de situatie. Waar zijn de facilitaire bedrijven, producenten, omroepen en overige opdrachtgevers mee bezig? Wat speelt er nog in de markt en bij welke initiatieven zou ik eventueel nu of in een latere fase kunnen aanhaken? In hoeverre hebben collega ZZP’ers creatieve oplossingen bedacht om deze crisis te overleven? Ik heb een soort constante angst om de boot te missen, ook al weet wel ik dat die op het moment helemaal niet vaart.
Hilversum is verder weg dan ooit. Als ik op vakantie ben, zie ik op de social media nog waar iedereen mee bezig is, maar nu vind ik daar louter jeugdfoto’s en coronaberichten. Mensen die wel nog werken durven hierover amper te posten. 

Omdat ik minder mensen spreek hoor ik weinig. Collega ZZP’ers herkauwen voornamelijk oud nieuws. Het risico bestaat dat ik in mijn hoofd dingen groter maak of iets bedenk wat er helemaal niet is. Daar moet ik voor waken. Het is de kunst om bij de feiten te blijven.

Gelukkig ben ik gezegend met verstandige televisievrienden die mij, gevraagd en ongevraagd, een spiegel voorhouden. De afgelopen dagen namen er een paar de moeite om mij te bellen of te mailen met opbouwende kritiek op dit dagboek. Dat stel ik zeer op prijs. Met name de bijdrage van afgelopen donderdag (nr. 11 / dag 14: chagrijn) kon wel wat feedback gebruiken. 

Iemand die ik hoog heb zitten zei letterlijk: “Je moet even een andere zender opzetten!” Zo’n opmerking komt in eerste instantie hard aan en ik heb dan de neiging om in de verdediging te schieten, maar soms moet je ook gewoon even luisteren. Zeker als iemand anders vrijwel tegelijk, in een goed onderbouwde mail, ongeveer hetzelfde zegt. Zij schreef: “In wat voor gemoedstoestand wil je de komende maanden doorbrengen? Je bent veel meer dan een werkloze ZZP’er!”

Ze hebben met aan het denken gezet. Mede daardoor heb ik besloten om de titel van dit dagboek aan te passen. Het Dagboek van een werkloze ZZP’er dekt niet langer de lading en is op den duur te negatief. Daarom noem ik het vanaf nu Dagboek van een ZZP’er in crisistijd. Een klein verschil, maar het is minder weerloos.

Ik gun iedere ZZP’er, die nu in de knel komt door de coronacrisis, een paar goede vrienden die kritisch, direct en eerlijk zijn. Blijf in de spiegel kijken, ook al hoef je niet naar buiten.