Pasen 2020

dagboek - ZZP’er in crisistijd 

(nr. 18 / dag 30)

De kersenboom bloeit. Zijn witte bloesem is mooier dan ooit in het lentezonnetje dat net om de hoek komt kijken. Ik heb de bovenste takken de afgelopen winter op een beetje onhandige wijze gesnoeid, waardoor je iets kan vinden van de vorm, maar anders werd hij te groot voor ons tuintje. We hebben hem twaalf jaar geleden geplant, op 5 april 2008, de dag na ons huwelijk. Maar het is niet alleen onze liefdesboom; op dit moment gebruiken twee koolmeesjes hem om elkaar het hof te maken. Ze vliegen af en aan naar het vogelhuisje dat ik ooit van de makers van Vroege Vogels kreeg.

Het zijn de kleine dingen. Een kopje Nespresso. Twee prachtige kinderen om me heen en op de bank leest mijn lieve Lief de zaterdagkrant. Zelfs Flip, het konijn, is blij met alle aandacht die hij de afgelopen weken krijgt. 

Elk nadeel heb zijn voordeel. Dankzij Covid-19 ben ik voor het eerst in jaren weer eens een heel paasweekend vrij. Ik heb het nagezocht in oude urenoverzichten. Het is de afgelopen acht jaar niet meer voorgekomen. Als mijn vrouw met de kinderen in dit tuintje op zoek ging naar chocolade eieren, was ik bij een vroege kerkdienst of in Zuid Limburg voor de Amstel Goldrace. Ik kan me er nu al op verheugen dat ik morgenvroeg de eieren ga verstoppen, ook al zijn de kinderen er inmiddels wel te groot voor.

Verder ga ik dit weekend helemaal niks doen. Ik heb me voorgenomen om me de komende drie dagen nergens druk over te maken. Ik blijf hier zitten en wil eindelijk eens te beginnen in het boek van Giphart, dat al vanaf Sinterklaas naast mijn bed ligt. Anders vermaak ik me wel met kijken naar de mensen op het wandelpad bij de knotwilgen, achter ons huis. 

Vanmorgen maakten drie dames, die hun hondjes uitlieten, daar ruzie met een jogger. Ik hoorde ze schreeuwen over de anderhalve-meter-regel. Het was een idioot tafereel dat ik had moeten vastleggen en archiveren voor een Andere Tijden over het jaar 2020. Het pad is nog geen anderhalve meter breed. Blijkbaar ging de jogger niet genoeg aan de kant voor de hondenmevrouwtjes. Of andersom, dat heb ik net niet gezien. Een opmerking leidde tot een pittige discussie. Vervolgens werd het ordinair schelden, tot de jogger eieren voor haar geld koos en door liep. De dames van de hondjes hadden nog en tijdje nodig om met elkaar hun grote gelijk te bespreken. Ondertussen vergaten ze zelf die verdomde anderhalve meter in acht te nemen. Een meneer die inmiddels was komen aanlopen kon niet verder, omdat het pad werd geblokkeerd door de gepikeerde dames.

Ik heb ook een maand nodig gehad voor ik me een beetje kon verzoenen met de ontstane situatie. Eindelijk voel ik weer eens ontspanning in mijn lijf. Ik doe mijn best om het nog even vast te houden voor een nieuwe onrust toeslaat.

Vrolijk Pasen!