post

dagboek - ZZP’er in crisistijd 

(nr. 21 / dag 39)  

Dit weekend hadden Pim en ik in Zuid Limburg moeten zitten, bij de 55^e Amstel Goldrace. Daar treffen we elkaar jaarlijks. Hij als hoofd beeldtechnicus en ik als cameraman bij de finish. Het is een vast ijkpunt in het verder zo afwisselende jaar. Behalve in 2020. Nu is alles anders. 

Vanmorgen stond Pim opeens bij mij thuis op de stoep. Totaal onverwacht. De grote regiewagen, waarmee ze hem op pad hadden gestuurd, stond aan het begin van onze straat. Hij kwam namens alle medewerkers van United Broadcast Facilities een kaart brengen, om mij en mijn gezin een hart onder de riem te steken in deze gekke crisistijd.

“Fijne collega,

Via deze weg willen we je kenbaar maken dat we je niet vergeten en je een warm hart toedragen. Al is de gezondheid nu het belangrijkste, hopen we dat we met jouw inzet snel weer veel mooie producties mogen maken.

Stay Strong!”

Ik vind het een prachtig gebaar. Collega’s van United zijn in teams naar alle freelancers gegaan, die voor United werken om ze een kaart te brengen. Dat zijn er nogal wat en ze wonen verspreid door het hele land. 

Mijn zoon had zondagmorgen al een filmpje gespot op Instagram, waarin te zien was dat alle regiewagens in colonne vanaf het Mediapark vertrokken. Hij vroeg zich hardop af wat ze bij United aan het doen waren, maar ik had geen idee. Later zag ik op Facebook berichtjes voorbij komen van collega ZZP’ers die een kaart hadden gekregen, maar zelfs toen ging er bij mij geen lampje branden. Tot er opeens een auto met United-logo door onze straat reed.

Het is een mooie actie, die door mij en alle freelance collega’s wordt gewaardeerd. Dat bleek wel uit de vele reacties die in de loop van de middag op social media voorbij kwamen. Ik kon dit lieve steuntje in de rug, juist dit weekend, goed gebruiken. Geen Amstel Goldrace, dat doet wat met mij. 

Het is ook bijzonder dat uitgerekend Pim mijn wijk mocht doen. Hij heeft eerder de rol van reddende engel gespeeld in mijn carrière en die dag zal ik nooit vergeten. 

Ik neem jullie even mee naar het WK Wielrennen in 1998. Toevallig precies op de locatie waar zondagmiddag ook de Amstel Goldrace had moeten finishen. Ik was ingehuurd door Cinevideogroep en het was mijn debuut met de beroemde sportregisseur Martijn Lindenberg. We stonden daar met meer dan dertig camera’s en onze beelden werden wereldwijd uitgezonden. Ik mocht camera 7 doen bij de bevoorrading, ongeveer een kilometer na de finish. Na afloop van de race moest ik shots maken van de huldiging. Omdat ik snel moest kunnen verplaatsen hadden ze bedacht dat ik met een kleine camera zou werken. 

Vlak langs de weg stond een steiger van vier meter hoog. Zonder heel duidelijke briefing was ik daar op zaterdagochtend, de dag van de junioren race op geklommen. Ik had zelf bedacht dat ik alleen in beeld moest brengen hoe de renners hun etenszakjes in ontvangst zouden nemen van de verzorgers, maar toen het peloton vlak na de start voor het eerst voorbij kwam zei Lindenberg via de intercom tegen mij: ‘Pan maar mee 7’. Meedraaien met het peloton, dat vlak langs mijn steiger fietste, dáár had ik geen seconde over nagedacht. Het was een onmogelijke beweging. Ik moest enorm duiken met mijn lens, over het statief heen stappen, scherp stellen en snel draaien. Mijn eerste poging ging in elk geval helemaal de mist in. Bijna lazerde ik met camera en al van die steiger. Hoe het shot eindigde weet ik niet, want ik kon helemaal niet meer in de kleine zoeker kijken.

Vervolgens reden de renners een rondje. Het duurde ongeveer twintig minuten voor ze weer bij mij kwamen. Ik geloof dat ik twintig minuten heb staan proberen en nadenken. Het was kansloos. Maar Lindenberg was niet bepaald de man die je ging tegenspreken. Ik was al nerveus, omdat ik voor het eerst met de man mocht werken die Formule 1 had geregisseerd, Olympische Spelen en alle grote voetbalwedstrijden. Nu was ik helemaal op van de zenuwen.

Ook de tweede doorkomt ging op camera 7 de mist in. Ik eindigde veel te close en compleet onscherp op de kerktoren van Vilt, niet op het peloton. Daarop sprak Lindenberg de voor mij legendarische woorden: ‘Vroeger oefenden ze maanden lang met een modeltreintje, maar tegenwoordig doen ze dat gewoon in een live-uitzending die de hele wereld over gaat…’

Ik kon wel met steiger en al door de grond zakken. Het liefst wilde ik dood zijn. En we moesten nog een heel weekend.

Toen bedacht ik dat ik Pim moest bellen. Pim was in die tijd nog een assistent met talent. Hij had me de dagen daarvoor geholpen bij de finish van de tijdritten, waarbij ik renners moest opvangen met een camera op mijn schouder. Dat was overigens met een andere regisseur. Dus met mijn vierkante Sony Pop-up telefoon belde ik Pim en ik vroeg hem of hij nog een grote viewer had, zodat ik makkelijker kon meedraaien met de renners. Hij dacht van niet, maar ging even kijken in de materiaalwagen… 

Nog voor de renners voor de derde keer bij camera 7 waren stond Pim met een scooter onder mijn steiger. In zijn handen had hij een grote kist. Hij had in een razend tempo alles bij elkaar gescharreld wat ik nodig had. Samen hebben we het opgebouwd en toen was ik helemaal het mannetje. Ik kon maken wat Lindenberg wilde. 

Na die eerste race was er een lunch voor de enorme televisiecrew in een klein schuurtje. Daar waren dertig collega’s, die allemaal over de intercom hadden gehoord dat het bij mij mis was gegaan en dat de regisseur niet bepaald begripvol reageerde. Met lood in de schoenen trok ik dus het poortje van die schuur open. En tegen wie liep ik gelijk op? Precies. Martijn Lindenberg. Even had ik nog de stille hoop dat hij niet precies wist wie ik was en welke camera ik deed, maar dat was natuurlijk niet het geval. Hij zei alleen: ‘Het komt wel goed.’ Blijkbaar had hij toch gezien dat ik actie had ondernomen om mijn zaakjes op orde te krijgen.

Ik was Pim dus al eeuwig dankbaar, maar nu heeft hij nog meer bonuspunten gescoord. Het ging zondagmorgen alleen zo snel dat ik compleet vergeten ben om hem een kop koffie aan te bieden. Daar had ik later op de dag natuurlijk spijt van. Dus Pim, als je nog eens in de buurt bent. Voel je vrij. De komende maanden ben ik altijd thuis.

Verder wil ik Foppe, Jacqueline, Carlo, Dominique, Auke, Peter, Tjalling, René, Paul, Guilliano, Tamara, Floor, Michel, Hans, Steven, Stephan, Ruud, Joost, Robert, Jan, Kevin, Jasper, Scott, Astrid, Bryan, Jeroen, Sjaak, Max, Martijn, Kevin, Marjolein, Dimitri, Niels, Maikel, John, Eelco, Remy, Corné, Gijs, Peter, Daan, Jan-Willem, Tijmen, Fen, Rick, Dennis, Vincent, David, Gerard, Frank, Myrthe, Walter, Bert, Rob, Yves, Johan, Arien, Tom, Andre, Dennis, Léon, Hilbert, Thijs, Thijs, Eddy, Jan, Peter D, Peter, Bart, Tamara, John, Joost, Joeri, Niels, Niels, Burt, Jan Arie, Anniek, Robbin, Tobias, Lennart, Michiel, Sascha, Lars, Inge, Martijn, Rick, Cath, Verena, Dick, Bob, René, Rolf, Paul, Patricia, Tijmen, Tim, Tim, Justus, Nick, Marvin, Jacques, Lars, Willem, Mishka, Jasper, Mo, Joris, Marco, Jason, Kevin, Nino, Alex, Nathalie, Gerrie, Mischa, Jesper, Martijn, Jos, Mike, Jan, Bram, Robert, Dimitrie, Dennis, Joost, Huub, Dorine, Arnold, Sander, Erwin, Robbert, Dennis, Olav, Lars, Julian, Mick, Stephen, Kees, Sander, Thijs, John, Mark, Martin, Hans, Robin, Eric, Carmen, Said, Frans, Bas, Roel, Mike, Stanley, Thijs, Stijn, Eric, Jefta, Jordy, Bart, Bart, Daan, Mark, Jorn, Yuri, Jasper, Grace, Saed, Robin, Stephanie, Bart, Mattanias, Damian, Dick, Tijmen, Ruben, Bart, Frank, Peter, Luc, Rob, Jeroen, Rick, Hans, Martijn, Marc, Maurice, Irmo, Wim, Klaasjan, Anand, Arjan, James, Raffy, Matthijs, Thomas, Remco, Pascal, Mark, Jaap, Peter, Anniek, Luc, Michel, Luis, Renate, John, Rick, Judith, Remco, Gijs, Roel, Erwin, Sebas, Gerard, Sytse, Ricolt, Pascal, Bemy, Daan, Mike, Marleen, Pieter, Luuk, Mark, Lars, Rob, Aron, Dominic, Sanne, Roelof, Robin en dus Pim van United echt heel hartelijk bedanken voor dit lieve gebaar. Hopelijk tot snel!