Club Veronica Kids

Het was zondag 2 september 1990. In een rood Peugeotje, naast de oom van mijn toenmalige vriendinnetje, reed ik langs het Mediapark in Hilversum. Ik was 18. Twijfelde in die tijd over van alles, maar één ding wist ik zeker: Hier moest en zou ik ooit werken! 

Vastberaden om cameraman te worden was ik die ochtend in alle vroegte op weg naar Club Veronica. Ik had gelogeerd in Naarden en nog een lichte kater van de kermis waar we te lang waren geweest, maar deze dag móést en zou het gebeuren. 

Ik werd afgezet op Laapersveld 75. Het iconische gebouw van Veronica, dat ik kende dankzij de uitzendingen op zaterdagmiddag van ‘1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9… Tineke’. Nu was ik er zelf. Eindelijk! Het was een soort auditie dag voor nieuwe ‘Kids’. Ze zochten talenten op het gebied van televisiemaken. Als ik het goed deed zou ik toetreden tot deze gedenkwaardige club, waar sterren als Menno Bentveld, Anita Witzier en vele anderen al uit voortgekomen waren. Hier kon ik mijn toekomst in Omroepland min of meer veilig stellen.

Al vier jaar werkte ik als vrijwilliger bij de lokale omroep in Geleen. Niemand hoefde mij uit te leggen hoe een videocamera werkte of hoe je met twee videorecorders kon monteren. Ik wist het allemaal wel. En daar ging het die zondag in Hilversum natuurlijk gelijk mis. Met mijn zachte G kon ik niet op tegen het verbale geweld van mijn concurrenten uit de Randstad en toen ook nog bleek dat ik het allemaal beter dacht te weten werd ik genadeloos afgestraft. 

Tot overmaat van ramp liep ik met een bekertje hete chocolademelk tegen de glazen schuifdeur bij de hoofdingang. Een grotere afgang was niet mogelijk en de gigantische chocomelvlek op mijn blitse O’Neill trui verklapte de rest van die dag dat ik de oelewapper was die tegen de voordeur liep. 

Ik had overduidelijk mijn dag niet op zondag 2 september 1990.

Bij een simpel editing-opdrachtje kreeg ik een knallend meningsverschil met het meisje dat mij technisch moest bijstaan. Het ging over een vast shot van een stoplicht. Ik wilde dat inkorten, zodat het licht sneller op groen sprong, maar volgens mijn ‘begeleidster’ kon je niet midden in een shot knippen. Ik wist 100% zeker dat ik gelijk had en wilde liefst zelf achter de knoppen kruipen, maar het lukte me niet om haar te overtuigen. Zij vond mij stronteigenwijs en koppig. Achteraf bezien denk ik dat ik dat ook was, ook al had ik gelijk. De kans op een carrière bij Club Veronica Kids glipte daar uit mijn handen en ik had het niet eens in de gaten. Je kan iets ook té graag willen. 

Tijdens de lunch sprak ik met de beroemde en immer vriendelijke Veronica-regisseur Eduard Huis In’t Veld, die toevallig schuin tegenover me zat. Ik vroeg hem het hemd van het lijf en wilde ‘en passant’ nog even mijn gelijk halen over die montageopdracht. De jongedame waarmee ik had zitten monteren zat erbij en als blikken konden doden, dan had ik die dag helemaal niet overleefd. Eduard begreep mijn uitleg niet of hield zich wijselijk een beetje op de vlakte, dus ook hier schoot ik alleen maar in mijn eigen voet.

Van de rest van die dag kan ik me niet veel meer herinneren. Ik geloof niet dat ik met iemand een klik had. Het ging als een nachtkaars uit. ’s Avonds in de trein van Hilversum naar Geleen kroop ik in de armen van mijn vriendinnetje. Even heb ik overwogen om mijn droom te laten varen. Dan maar geen cameraman worden. Als ze zo onaardig waren in het noorden, dan hoefde het voor mij niet.

Toch denk ik dat die compleet mislukte dag bij Club Veronica voor mij een goede ervaring was. Even met beide beentjes op de grond. Je wordt niet zomaar cameraman en de techniek is misschien niet eens het belangrijkst. Het gaat er veel meer om wie je bent en hoe je met mensen omgaat. Bovendien moet je nooit een glazen schuifdeur over het hoofd zien, want die spiegelt een heel klein beetje en alleen door goed naar jezelf te kijken kom je uiteindelijk verder.