kabelfetisj

De coronatijd heeft heus wel zijn voordelen. Zo hoeven we in theaters, sporthallen en stadions even geen rekening te houden met publiek en kunnen we onze camera’s positioneren waar we willen. Voorstellingen zijn uitsluitend voor livestream, uitzending of opname en dus is er geen conflict meer met de belichter over de sfeer in de zaal. Camera’s zijn leading. Zelfs de door mij zo gehate groene ‘uit’ bordjes (lees ook deze en deze) bij nooduitgangen kunnen worden zonder discussie afgeplakt. Maar het aller, allerfijnste is toch wel dat we overal kabels kunnen neerkwakken. Gooi ze maar dwars over een tribune, schuin over looppaden, en voor de (nood)deuren langs. Niks afplakken, wegwerken of overspannen! Geen kabelgoten of smerige rubber matten. Niks geen gedoe met omwegen, onhandige kabelgoten of haken aan een systeemplafond, maar altijd de kortste route. Niet oplengen, maar gewoon even net iets strakker trekken. 

En we beparen een fortuin op Gaffertape! 

Zo lang het maar buiten beeld blijft is alles geoorloofd. Heerlijk. Efficiënt er in en na afloop snel weer weg. Misschien dat we dit nog wel het meest zullen missen als we straks allemaal gevaccineerd zijn en weer evenementen mét publiek mogen registreren. Hoewel... Als kabelfetisjist met een lichte dwangneurose kan ik ook echt genieten van een hele zwik strak getrokken kabels, keurig naast elkaar, netjes vastgeplakt en precies op lengte. Op het bezetene af. Maar ja, dat kom je nu dus bijna nergens meer tegen. Niet nodig. Dus toch maar hopen dat de tijd van chaos en spaghetti snel voorbij is en dat we weer echt ons best moeten doen om niemand over onze kabels te laten struikelen.