Beste #ikdoenietmeermee,

 

De hashtag #ikdoenietmeermee, die al de hele dag trending is op Twitter, doet mij vooral denken aan kleine kinderen die boos worden tijdens het spelen van een spelletje, alle ganzen van het bord slaan en stampvoetend weglopen terwijl ze brullend roepen: 'Ik doe niet meer mee!' Het is een buitengewoon infantiele reactie van iemand die niet tegen zijn verlies kan of zijn zin niet krijgt.

 

Ik weet niet waar jij was met kerstavond, maar ik was in het Universitair Medisch Centrum van Maastricht. Om precies te zijn op de IC bij mijn doodzieke moeder. Naast mijn moeder lag een man op zijn buik aan de beademing en ook de mevrouw aan de andere kant was in een diepe slaap met een soort kleine stofzuigerslang in haar mond. Op die zaal lagen nog een stuk of zes coronapatiënten. Het verplegend personeel holde van bliep naar piep. Tegen beter weten in probeerde ik mijn lieve moeder moed in te praten. In haar ogen zag ik alleen maar onrust en angst. Ze had het benauwd en kon amper iets terug zeggen. 

Ook voor mij was corona gedurende het hele jaar 2020 voornamelijk een economisch probleem. Ik zal nooit vergeten dat op 12 maart (de verjaardag van mijn moeder) binnen twee uur tijd mijn hele agenda leeg geveegd werd. Alles geannuleerd door de eerste lockdown. Die eerste maanden heb ik me als ZZP'er grote zorgen gemaakt over mijn inkomsten, mijn buffer en over mijn toekomst als freelance cameraman. Natuurlijk volgde ik het nieuws over het virus en de pandemie. Op tv zag ik reportages over volle ziekenhuizen en met pijn in mijn buik keek ik naar het programma Frontberichten, maar het bleef een ver-van-mijn-bed-show. De eerste keer dat ik een mondkapje moest dragen vond ik dat behoorlijk belachelijk. Wat kon mij nou gebeuren?

En toen kreeg ik begin december het bericht over de positieve test van mijn moeder. Ze had het virus opgelopen ín het ziekenhuis, waar ze lag om te herstellen van een zware buikoperatie. De eerste week leek het mee te vallen met de coronaverschijnselen en maakten wij ons voornamelijk druk over complicaties die betrekking hadden op haar operatie. Dat er maar een half uur per dag iemand bij haar op bezoek mocht was onmenselijk. Ze lag daar moederziel alleen op een klein kamertje, de hele dag een beetje te staren naar de klok, terwijl ze steeds zieker werd. Een week voor kerst ging het opeens hard achteruit. 

Kerstavond, bleek achteraf, was de laatste keer dat ik mijn moeder gesproken heb. Na een half uurtje werd mij vriendelijk verzocht om weer te gaan en gooide ik mijn plastic handschoenen, medisch mondkapje en het blauwe schort in een afvalbak die vol zat met beschermingsmiddelen. De IC verpleegkundige, die ik bij mijn vertrek kort sprak over de toestand van mijn moeder, had op zijn neus een donkerrode plek van de klemmende mondkapjes die hij de hele dag moest dragen. Ik vroeg hem om goed voor mijn moeder te zorgen en liep vervolgens snikkend naar de lift, waar ik even moest wachten op twee verplegers met een bed waarin iemand lag met een laken over het hoofd.

Op Tweede Kerstdag moest mijn moeder aan de beademing. Vanaf dat moment werd ze in een diepe slaap gehouden. Volgens de artsen was het er op of er onder. Het werd... er onder. 

Op 31 december 2020, rond een uur of vijf, is mijn moeder overleden. Mijn zus en ik stonden aan haar bed. Om ons heen allemaal coronapatiënten die vochten voor hun leven. Een beeld dat ik nooit meer van mijn netvlies zal krijgen. 

Mijn moeder was verzwakt door de operatie en voor die tijd al niet helemaal topfit. Ze was 76, maar mijn lieve moeder was zeker geen 'dor hout'. Wat hadden we graag nog een paar jaren willen genieten van haar liefde en wijsheid. Dat had ook zeker tot de mogelijkheden behoort, als ze niet van de een of ander corona had gekregen. Zij heeft het virus niet opgelopen, omdat ze onvoorzichtig was. Integendeel. Ze heeft het gekregen in het ziekenhuis, waarschijnlijk van een onwetende bezoeker aan een ander bed. Het is een loterij. Domme pech. 

De ene coronapatiënt heeft nauwelijks klachten en is hooguit een verspreider van het virus, de ander wordt doodziek en weer anderen redden het niet. De zorg is er al anderhalf jaar super druk mee. Deze week sprak ik iemand die al maanden vol spanning wacht op een operatie, omdat er niet genoeg IC plekken beschikbaar zijn. Ik denk nog vaak aan de mensen van de IC in Maastricht, die ons op een geweldige manier hebben begeleid in die vreselijke laatste week van 2020. Hoe houden zij het vol? Zouden ze er nog werken?

 

We zijn allemaal klaar met corona. Niemand zit te wachten op mondkapjes. Ook Mark Rutte, Hubert Bruls, Jaap van Dissel, Diederik Gommers en Hugo de Jonge willen liever geen nieuwe beperkende maatregelen, maar we zitten met z'n allen in hetzelfde schuitje. Als je nu roept: #Ikdoenietmeermee, dan lost het probleem zich niet vanzelf op. Als je niet meer mee doet, dan is dat een egoïstische en vooral een onvolwassen keuze. Jouw vrijheid gaat uiteindelijk ten koste van de vrijheid van anderen. Boos zijn heeft weinig zin. Kont tegen de krib al helemaal niet. Zonde van de energie. Ga een rondje fietsen. Haal diep adem. Tel tot tien. 

'Ik doe wel mee' is net zo flauw en sneu. Het zorgt voor een tweedeling en nieuwe irritaties. Laten we lief zijn voor elkaar. Naar elkaar luisteren. We moeten nodig met elkaar op zoek naar de nuance. Respect tonen voor elkaar, maar ons ook realiseren dat vrijheid zijn grenzen kent. En laten we vooral toch snel stoppen met ons te gedragen als een stel kleuters die hun zin niet krijgen.