Het is koud in de grote bedrijfshal. Een roldeur, maatje vrachtwagen, staat open. Buiten regent het pijpenstelen. Camera- en geluidsmensen trekken zo snel mogelijk een busje leeg. Kisten, statieven, microfoonhengels, lampen; het wordt allemaal in een hoek gezet. Zo’n hoek waarvan je nu denkt dat hij buiten beeld blijft, maar het is een wet in onze business dat welke hoek je ook neemt, het staat altijd in de weg. Waar je de spullen ook neerzet, je zal ze altijd nog een paar keer moeten verplaatsen of een visueel compromis moeten sluiten.
Dit is een enorme loods op een industrieterrein bij de haven. Gescout als locatie voor een tv-opname, waarbij een de kandidaten een boodschap krijgen van een strenge presentator. Daarna moeten ze een opdracht uitvoeren. De regisseur heeft vooraf zijn producers de volgende kenmerken meegegeven: Industrieel, groot en licht. Dat laatste is niet helemaal gelukt. Er zijn een aantal standaard plekken in Utrecht, Amsterdam, Den Haag en bijvoorbeeld Zaandam waar je dan al snel terecht komt. Vandaag gaan we iets nieuws proberen, maar de verwende cameramannen kijken al een beetje moeilijk. Gevalletje net-niet. Belichters zijn met grote lampen in de weer, die straks ook de hele tijd in de weg zullen staan.
Ik stel me voor aan een groepje mensen van de productiemaatschappij, die met bekertjes koffie in de hand in een halve kring staan. Ondanks het feit dat ik al bijna dertig jaar in Omroepland werk, zijn er nog steeds hele volksstammen die ik niet ken. Vaak ben ik bang dat ik ze wel ken, maar niet meer herken. Nu gaat er geen belletje rinkelen als ze hun namen noemen. Ik heb dan ook geen idee wat hun functie hier is. Wie doet wat? Wat dat betreft hebben zij het makkelijk. Aan de The North Face jas herken je gelijk een cameraman of geluidsman. Alle geluidsmannen hebben nog een soort tuigje om, waar ze hun mixertas aan haken.
Als ik me heb voorgesteld, weet ik soms na twee tellen al niet meer hoe iemand heet. Het is alsof de partitie voor namen op mijn harde schijf na al die jaren langzaam vol raakt. Dat is ook de reden waarom ik op zulke dagen vaak het callsheet uitprint en in mijn kontzak steek. Dan kan ik snel een naam opzoeken en doen alsof ik wel attent ben.
Zij kennen mij wel. Zeggen ze. Of ze kunnen goed acteren. Google, LinkedIn en Facebook zijn handige middelen om even iemand uit te peilen. ‘Veel over je gehoord,’ zegt een van hen. Ik weet niet gelijk wat ik daarvan moet vinden. Dan vult hij snel aan: ‘Maar niets dan goeds!’ Ze lachen. Ik lach met ze mee. Of het allemaal klopt weet je nooit. Ik stel me voor aan een dame die zegt dat wij vandaag een team vormen. Zij is redacteur/verslaggever. Ik zeg voor de grap: ‘Veel over je gehoord…’ en zij vult mij aan met: ‘Niets dan goeds, zeker…’
Later begrijp ik van de geluidsman, die vaker voor deze productie heeft gedraaid, dat de verslaggeefster enigszins onzeker is geworden door mijn manier van voorstellen. Het is de toon die de muziek maakt, hoe je kijkt en of je meent wat je zegt. Grapje kwam blijkbaar cynisch over. Misschien was het dat ook wel een beetje. Blijkbaar heb ik niet direct het enthousiasme uitgestraald waar zij op hoopte. Goed dat de geluidsman dat ziet en het even eerlijk zegt.
Ik moet bekennen dat ik niet met de juiste instelling aan deze dag ben begonnen. Vooroordelen over het type programma dat we draaien, niet louter mensen in de crew waar mijn hart sneller van gaat kloppen en vooral veel poeha en gedoe rond de ‘sterren’ van deze show. Ik ben nogal gevoelig voor influencers en D-artiesten met kapsones. Zeg maar allergisch. Als een voor mij onbekende mevrouw, met een overdosis botox in haar lippen, al aan het begin van de dag net iets te luid loopt te zeuren over het verkeerde merk neusspray, dat ze ook nog eens te laat van de productiestagiaire heeft gekregen, dan haak ik af. Regel lekker zelf je neusspray! Of op een locatie als deze vragen om Latte Macchiato. Het is gewoon zwart of met melk en suiker. En ‘Heeft mijn manager niet doorgegeven dat ik uiterlijk om vijf uur een taxi naar Amsterdam moet hebben?’ Alsof je na een normale draaidag niet meer in staat bent om even naar huis te rijden. Hoezo moeten op een productie, waar budget altijd een issue is, taxi’s met de BN’ers af en aanrijden?
Nu realiseer ik me, dankzij de opmerking van de geluidsman, dat ik zelf met 1-0 achter sta. Niemand heeft er hier een boodschap aan dat ik een mening heb over de hoofdpersonen waarmee we werken. Het telt ook niet dat ik kort heb geslapen en dat het gisteren een lange dag was. Ik moet gewoon ‘leveren’. Ze hebben mij ingehuurd voor het camerawerk, krijg er voor betaald en had anders zelf vooraf ‘nee’ kunnen zeggen. Niet zeuren dus. De rest van de dag waakzaam zijn dat ik niet negatief over kom.
Gelukkig ben ik 99 van de 100 dagen betrokken bij producties waar ik wel vrolijk van word. Ik mag zeker niet klagen. Maar soms lijkt het op werken en zijn er genoeg redenen om narrig te worden. Ik ben een cameraman met een mening die ik slecht voor me kan houden. Als het feest is, dan laat ik het zeker weten, maar als het allemaal kut is, dan… ook. Het lukt vaak niet goed om op mijn lip te bijten en mijn ergernis of irritaties voor iedereen verborgen te houden. Je ziet het zo aan mij. Dat hoort niet.
Vandaag moet ik vooral blij zijn dat ik mag werken met een goede geluidsman. Zo eentje die aan twee woorden of alleen een simpele knipoog genoeg heeft. Wij begrijpen elkaar en slepen elkaar er wel doorheen. Het wordt vanzelf donker.
Tandje erbij en gaan!
We verplaatsen de camerakisten van de ene hoek naar een andere. Fluitend. Hier komen we ze straks ook vast weer tegen, maar dat maakt niet uit.
Het voordeel van veel ervaring hebben is ook dat je weet hoe je extra gas kunt geven. Onze reporter is al snel weer ‘helemaal happy’. Wij doen alles wat ze vraagt en telkens net iets je meer. Je zou onze inzet bijna kunnen verwarren met enthousiasme. Voor ze iets kan vragen hebben wij het al gedaan. We denken mee en vooruit. De geluidsman en ik, we worden er zelfs vrolijk van. Wat er precies allemaal voor de lens gebeurt, dat maakt niet zoveel meer uit. De mevrouw met volle lippen en verstopte neus draait inmiddels met een andere ploeg. Wij hebben de vrolijkste kandidaat. Dat is ook weer mazzel.
Televisiemaken is geen raketwetenschap. Het is de kunst om op het juiste moment in de spiegel te kijken of even een spiegel voorgehouden te krijgen.
Na een lange dag hollen, vliegen, duiken, vallen opstaan en weer doorgaan moeten we nog een paar exterieurshots maken. Waarschijnlijk voor de prullenbak. In de zeikende regen, maar ik zeg niks. Ik kijk even naar Bob. Hij geeft mij een knipoog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.