De Australische firma Blackmagic Design maakt onder andere videocamera’s. Dit zijn betaalbare apparaten, zeker als je de prijs vergelijkt met die van professionele camera’s zoals Sony of de Nederlandse camerabouwer Grass Valley ze fabriceert. Voor de prijs van een camera -die tot voor kort als ‘de broadcast norm’ gold- heb je tegenwoordig vier complete cameraketens van Blackmagic. Er is natuurlijk een groot kwaliteitsverschil, maar als je die goedkopere camera’s optimaal weet te benutten, dan zal de kijker thuis daar niet veel van zien. Het verschil zit voor een belangrijk deel in degelijkheid, betrouwbaarheid, levensduur en het bedieningsgemak. Dat is gelijk de belangrijkste reden waarom ik persoonlijk geen lid ben van de Blackmagic-fanclub.
De prijs/kwaliteitsverhouding van deze apparaten zorgt er wel voor dat meercameraproducties de afgelopen jaren bereikbaar zijn geworden voor veel meer partijen. In de coronatijd is daar dankbaar gebruik van gemaakt en zo konden allerlei kleine videobedrijfjes relatief snel groeien. Eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik als freelance cameraman veel voordeel heb van die groei. Ook nu het streamen van evenementen weer op een lager pitje is komen te liggen, omdat publiek weer overal welkom is.
Waar ik een paar jaar geleden drie of vier grote en een aantal kleinere opdrachtgevers had, wordt mijn agenda op dit moment gevuld door veel meer verschillende partijen. Voor corona had ik ongeveer twaalf opdrachtgevers in een jaar en nu zit ik na vijf maanden al op tweeëntwintig. Het maakt mij nog onafhankelijker en het is super interessant om bij al die verschillende organisaties in de keuken te kijken. Dat is de belangrijkste reden waarom ik ooit ZZP’er ben geworden.
Ik ben super blij met bedrijven als Videobrix, Miltenburg AV, Walk in the Park, Bocavista en Cambition, die steeds vaker vroegtijdig boeken. Ondanks het feit dat deze ‘nieuwe’ opdrachtgevers gebruik maken van een type camera die niet helemaal ideaal is. Uiteindelijk kom je met een Toyota Aygo ook in Zuid-Frankrijk, ook al is het een stuk comfortabeler in een Audi A8.
Hoewel het soort werk overal een beetje op hetzelfde neer komt, geeft iedere organisatie er toch weer een eigen draai aan. Persoonlijk vind ik het fascinerend om te zien hoe je een facilitair bedrijf op totaal verschillende manieren kan inrichten. Van heel groot tot piepklein. Veel eigen personeel of juist alleen maar werken met freelancers. Een grote overhead of louter meewerkend voormannen. Hier trekken ze hun kabels kaarsrecht en daar wordt het onvermijdelijk één grote bos spaghetti.
En dan kijk ik als neuroot persoonlijk graag naar de logistiek. Ik ben altijd benieuwd naar de manier waarop apparatuur wordt ingezet en hoe zuinig een facilitair bedrijf op haar equipment is. Je kan heel wat verschillende keuzes maken.
Neem bijvoorbeeld de manieren waarop je een camera vervoert. Dat gaat van perfect ingeschuimde kisten tot ‘los op de achterbank’. De ene partij creert op iedere locatie een enorme puinhoop van dozen, tassen, kistjes en losse zooi en de ander heeft voor ieder snoertje, kastje of apparaatje een eigen plekje. Voor hetzelfde type werk heeft firma X een grote vrachtwagen vol spullen nodig en kan bedrijf Y het af met een kleine bakwagen, waarin nog ruimte over is.
Er is uiteraard geen goed of fout. Wel heb ik mijn persoonlijke voorkeur. Dat heeft vooral te maken met mijn aangeboren drang om alles netjes in vakjes te stoppen. Wat niet wil zeggen dat ik een klus niet zal aannemen als het er in mijn ogen een tikkeltje rommelig aan toe gaat.
Voor zover ik iets te kiezen heb richt ik me in eerste instantie op producties met mensen waarmee ik een klik heb. Het belangrijkste is dat je een leuke dag met elkaar hebt, dat er met respect voor elkaar wordt gewerkt. Het is fijn als er met passie en aandacht aan een productie wordt gewerkt en als er ruimte is om mijn werk goed te doen. Ik vind het fijn als mensen mij er graag bij willen hebben, omdat ze denken dat ik iets kan toevoegen. Maar je hebt het natuurlijk niet altijd voor het kiezen.
Ieder programma en elke registratie vereist een eigen opzet. De ene keer heb je slechts één camera nodig, de andere keer tien of meer. Iedere camerapositie vereist weer een bepaalde lens en die heb je in allerlei smaken. Dus bouwen we elke dag opnieuw een unieke configuratie op, die bestaat uit allerlei losse onderdelen. Soms is het simpel, soms razend complex. Zeker in mijn agenda is er nauwelijks nog ruimte voor een standaard klus. Wie freelance cameraman wil zijn moet zich kunnen aanpassen als een kameleon. Je krijgt niet altijd het gereedschap waarmee je het allerliefst werkt. Daar moet je tegen kunnen, maar ik vind dát juist heel erg leuk. De afwisseling. Elke keer opnieuw een beetje het wiel uitvinden. Dat geeft sowieso elke dag iets magisch.
(Kijk voor de grap maar eens op mijn Instagram-account @janreinhettingacamera, waar ik bijna elke dag een foto post van de camera waarmee ik die dag gewerkt heb. Het is elke keer weer anders.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.