De Meern. Israel en de Palestijnen, maar dan in het klein. Pal achter ons huis. Het conflict speelt zich af in de zogenaamde Romeinenzoom waar 2000 jaar geleden het Drususkanaal werd gegraven. Het park wordt momenteel ingericht door de gemeente, maar een klein stuk van de groenstrook is in beslag genomen door jongens uit de buurt. Ze hebben er een hut gebouwd van pallets, Vinexhout en andere bouwmaterialen.
Iedereen die er in wil moet voldoen aan de eisen van de leider, Koning Buurjongen. Het is zijn hut. Van democratie is geen sprake. Hij heeft het initiatief genomen voor de bouw en nu is hij de baas. Simpel.
Wat hij van zijn mannen verlangt is loyaliteit en strijdbaarheid.
Gisteren wilde een 'Marokkaantje' uit de buurt dolgraag meespelen in het houten fort. De selectiecriteria waren duidelijk hoorbaar, zo vertelde een vredelievende buurvrouw. Of de jongen wel eens gevochten had, werd hem gevraagd. Dat niet. Of hij dan met stenen kon gooien? Een beetje. Of hij ooit zijn doel getroffen had? Niet echt. En of hij bereid was te vechten tegen andere Marokkanen?
Mannetjes van acht, negen jaar…
De knul met een tintje verklaarde de ballotagecommisie voor gek. De consequentie was dat hij er niet in kwam. Een nieuw conflict was geboren.
Het wij en zij denken vindt al dagen plaats. Er is een groep jongetjes die in de hut mogen klimmen en er is een groep die niet eens in de buurt wordt geduld. De verdediging van de hut is een serieus onderwerp. Op gezette tijden oefenen de dappere strijders onder leiding van Koning Buurjongen. Dan hebben ze het over 'de oorlog' en over 'aanvallen!' Op die momenten maken ze in ieder geval veel geluid.
Ik zie een pijl en boog. Het schijnt dat in de hut meer 'echte wapens' liggen. Dat is natuurlijk allemaal spel, maar vanmiddag liep het een beetje uit de hand. Vanaf ons dakterras konden we rustig observeren hoe de twee groepen jongens elkaar uit de tent lokten.
Pesten, treiteren, opfokken…
Uiteindelijk werd er eentje zo boos dat hij met stenen begon te gooien. De Palestijn. Hij kwamen zo dicht bij de zwaar beveiligde hut (Israel) dat Koning Buurjongen in paniek raakte en uiteindelijk zijn moeder riep. Amerika!
Er werd ingegrepen.
Het is interessant om die mannetjes van een afstandje in de gaten te houden. De vorige week was ik nog jaloers, toen ze de hut aan het bouwen waren. Wat had ik graag geholpen. Al het oude hout uit ons schuurtje heb ik beschikbaar gesteld.
Nu zijn ze klaar met bouwen en is er tijd over. Gaan ze ruzie zoeken…
De overeenkomsten met de grotemensenwereld zijn beangstigend. Ik vraag me af waarom jongetjes altijd zo agressief moeten zijn. Doe mij de buurmeisjes maar. Die spelen gezellig in hun tuintje met een namaak grasmaaiertje.
Iedereen die er in wil moet voldoen aan de eisen van de leider, Koning Buurjongen. Het is zijn hut. Van democratie is geen sprake. Hij heeft het initiatief genomen voor de bouw en nu is hij de baas. Simpel.
Wat hij van zijn mannen verlangt is loyaliteit en strijdbaarheid.
Gisteren wilde een 'Marokkaantje' uit de buurt dolgraag meespelen in het houten fort. De selectiecriteria waren duidelijk hoorbaar, zo vertelde een vredelievende buurvrouw. Of de jongen wel eens gevochten had, werd hem gevraagd. Dat niet. Of hij dan met stenen kon gooien? Een beetje. Of hij ooit zijn doel getroffen had? Niet echt. En of hij bereid was te vechten tegen andere Marokkanen?
Mannetjes van acht, negen jaar…
De knul met een tintje verklaarde de ballotagecommisie voor gek. De consequentie was dat hij er niet in kwam. Een nieuw conflict was geboren.
Het wij en zij denken vindt al dagen plaats. Er is een groep jongetjes die in de hut mogen klimmen en er is een groep die niet eens in de buurt wordt geduld. De verdediging van de hut is een serieus onderwerp. Op gezette tijden oefenen de dappere strijders onder leiding van Koning Buurjongen. Dan hebben ze het over 'de oorlog' en over 'aanvallen!' Op die momenten maken ze in ieder geval veel geluid.
Ik zie een pijl en boog. Het schijnt dat in de hut meer 'echte wapens' liggen. Dat is natuurlijk allemaal spel, maar vanmiddag liep het een beetje uit de hand. Vanaf ons dakterras konden we rustig observeren hoe de twee groepen jongens elkaar uit de tent lokten.
Pesten, treiteren, opfokken…
Uiteindelijk werd er eentje zo boos dat hij met stenen begon te gooien. De Palestijn. Hij kwamen zo dicht bij de zwaar beveiligde hut (Israel) dat Koning Buurjongen in paniek raakte en uiteindelijk zijn moeder riep. Amerika!
Er werd ingegrepen.
Het is interessant om die mannetjes van een afstandje in de gaten te houden. De vorige week was ik nog jaloers, toen ze de hut aan het bouwen waren. Wat had ik graag geholpen. Al het oude hout uit ons schuurtje heb ik beschikbaar gesteld.
Nu zijn ze klaar met bouwen en is er tijd over. Gaan ze ruzie zoeken…
De overeenkomsten met de grotemensenwereld zijn beangstigend. Ik vraag me af waarom jongetjes altijd zo agressief moeten zijn. Doe mij de buurmeisjes maar. Die spelen gezellig in hun tuintje met een namaak grasmaaiertje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.