Utrecht. Ze zeggen dat Fez prachtig is. Ik ben er geweest, daar in Marokko, maar heb niet meer gezien dan het hotel aan de rand van de stad. We kwamen ’s avonds laat aan. In het hotel hebben we iets gegeten, gedoucht, een biertje gedronken en vooral geprobeerd te slapen in een krakend bedje. De volgende morgen, heel vroeg, hebben we Fez weer verlaten.
Zo ben ik op veel plekken geweest. Tunis, Carácas, Madrid. De wereldkaart achter mijn bureau zit vol kopspelden. Op de meeste plaatsen bleef ik te kort om er een goed beeld van te krijgen. Meer dan een eerste indruk was het vaak niet. De rit van het vliegveld naar het hotel, van hotel naar een stadion of circuit en terug.
Neem bijvoorbeeld Melbourne. Ik ben er drie keer geweest. Het vorig jaar nog. Steeds was ik er maar een paar dagen voor de grandprix. Van de omgeving zag ik niks en van de stad niet veel. Toch heb ik wat met deze Australische stad.
Zeker nu, op het moment dat mijn Formule1 vrienden er zijn. Ik weet exact waar ze slapen, eten, rijden of lopen. Ze hebben er zeker weten plezier en ik kan redelijk inschatten waarover. Voor hun is de lange zomer weer begonnen.
Zelf doe ik dit jaar bijna geen Formule1. Ik mag naar België en naar Valencia. Mijn collega Mathijs gaat voor RTL naar alle overige races. Dat vind ik prima.
Na tien jaar professioneel reizen is het niet erg om wat meer thuis te zijn. Zeker nu hier naast mijn werkkamer een klein mannetje ligt te slapen en ik dadelijk nog even zijn dekentje recht kan trekken. Maar ik moet niet te lang naar de wereldkaart kijken, om te voorkomen dat het weer gaat kriebelen. Er zijn namelijk nog enorme gebieden waar geen speldje in steekt. Ook moet ik even niet denken aan de kansen die ik dit jaar laat lopen (Peking, Tour of EK). En ik wil liever niet te veel sms-berichtjes ontvangen van mijn vrienden aan de andere kant van de wereld. Anders krijg ik heimwee naar het reizen.
Zo ben ik op veel plekken geweest. Tunis, Carácas, Madrid. De wereldkaart achter mijn bureau zit vol kopspelden. Op de meeste plaatsen bleef ik te kort om er een goed beeld van te krijgen. Meer dan een eerste indruk was het vaak niet. De rit van het vliegveld naar het hotel, van hotel naar een stadion of circuit en terug.
Neem bijvoorbeeld Melbourne. Ik ben er drie keer geweest. Het vorig jaar nog. Steeds was ik er maar een paar dagen voor de grandprix. Van de omgeving zag ik niks en van de stad niet veel. Toch heb ik wat met deze Australische stad.
Zeker nu, op het moment dat mijn Formule1 vrienden er zijn. Ik weet exact waar ze slapen, eten, rijden of lopen. Ze hebben er zeker weten plezier en ik kan redelijk inschatten waarover. Voor hun is de lange zomer weer begonnen.
Zelf doe ik dit jaar bijna geen Formule1. Ik mag naar België en naar Valencia. Mijn collega Mathijs gaat voor RTL naar alle overige races. Dat vind ik prima.
Na tien jaar professioneel reizen is het niet erg om wat meer thuis te zijn. Zeker nu hier naast mijn werkkamer een klein mannetje ligt te slapen en ik dadelijk nog even zijn dekentje recht kan trekken. Maar ik moet niet te lang naar de wereldkaart kijken, om te voorkomen dat het weer gaat kriebelen. Er zijn namelijk nog enorme gebieden waar geen speldje in steekt. Ook moet ik even niet denken aan de kansen die ik dit jaar laat lopen (Peking, Tour of EK). En ik wil liever niet te veel sms-berichtjes ontvangen van mijn vrienden aan de andere kant van de wereld. Anders krijg ik heimwee naar het reizen.
Melbourne, vorig jaar...
Mischien dat Allard en jij elkaar een beetje kunnen troosten;-)
BeantwoordenVerwijderengroetjes Vivianne