Châtel Montagne. Auverne, Frankrijk. Wie mijn vorige verhaal gelezen heeft zal het niet verwachten, maar het is mijn ideaal om zelf ooit een eigen camping te beginnen. Liefst ergens bij een mooi zuid Frans dorpje, aan een riviertje in bosrijke omgeving. Maximaal vijftig ruime plekken, veel groen, een klein zwembad, barretje en een piepklein winkeltje.
Ik hou zelf niet zo van kamperen, maar ik schep er wel buitengewoon veel genoegen in om anderen te zien lijden. Het geklooi van de gemiddelde kampeerder is aandoenlijk om te zien. Hun jaarlijks afzien zou ik graag willen faciliteren.
Bovendien is campingbaas typisch zo’n baantje om te idealiseren. Zo’n man die niks doet. Alleen wat hij zelf leuk vindt. ’s Ochtends de slagboom omhoog doen en ’s avonds weer naar beneden. Het echte werk laat hij opknappen door zijn vrouw en een paar zorgvuldig geselecteerde stagiaires.
Zelf staat de patron af en toe achter het barretje, maar alleen als er gezellige mensen zitten. Anders zit hij op de motormaaier of stofzuigt hij op zijn dooie gemak het zwembad. ’s Avonds pookt hij wat in een vuurkorf. Als het moet maakt hij een praatje met de gasten of dolt hij wat met kinderen. Val hem niet lastig met gezeur of geklaag. Lastige klanten kunnen beter ophoepelen.
Het lijkt me wel wat. Vanaf mijn vijftigste ofzo. Ik weet zeker dat ik het goed zou kunnen. Op sociaal gebied ben ik een geboren campingbaas. Altijd in voor gezelligheid. Alleen moet ik nog leren gitaar spelen.
Nou wil het toeval dat mijn vrienden Geert-Jan en Nikè Hermsen deze droom ook hadden en zij zijn er keihard voor gegaan. Laten we zeggen dat ze het roer volledig hebben omgegooid. Een paar jaar geleden zijn ze naar de Auverne vertrokken en daar, niet ver van Châtel Montagne, hebben ze nu een Aire Naturel (kleine camping) en drie Chambre d’Hotes (bed & breakfast). Nikè zorgt voor de kamers en kookt overheerlijk voor haar gasten, Geert-Jan is chef camping en ik ben jaloers.
Deze zomer waren we er in de buurt en dus zijn mijn vrouw, Art en ik er eens een paar dagen gaan kijken. Om te beginnen moet ik zeggen dat ze een geweldige plek hebben uitgezocht. La Chabanne is een absolute aanrader voor iedereen die van rust en natuur houdt. En het kan niet anders of het wordt de komende jaren alleen maar mooier.
Maar ik heb er ook mijn eerste wijze les als toekomstig campingbaas gehad. Want zelfs op een kleine camping is altijd iets te doen. De eigenaar heeft zo zijn specifieke zorgen.
De stoere motormaaier werkt bijvoorbeeld met een V-snaar en die springt natuurlijk midden in het seizoen. De toiletten raken verstopt als ongestelde dozen niet nadenken of als campinggasten na een persoonlijke verstopping zoveel toiletpapier gebruiken dat ze ook een kleine polder droog hadden kunnen leggen.
En dan heb je de lastige gasten zoals ik. Die komen op onmogelijke momenten de meest debiele vragen stellen. Kinderen doen gevaarlijker dingen dan Dikkie Beer of Hammie de Beukelaar en bovendien moet je de hele dag optreden als plaatselijke Jan Pelleboer.
Het werk van de campingbaas kan je dus helaas niet romantiseren. Het is gewoon een drukke baan. Toch blijft het ook machtig mooi.
Alleen heb ik al gezien dat het voor mij jammer genoeg niet is weggelegd. Je moet namelijk verrekte handig zijn. En dus ben ik af. Met mijn twee linker handen en Mr. Bean-achtige stunteligheid zou ik binnen de kortste keren failliet gaan.
Ik hou zelf niet zo van kamperen, maar ik schep er wel buitengewoon veel genoegen in om anderen te zien lijden. Het geklooi van de gemiddelde kampeerder is aandoenlijk om te zien. Hun jaarlijks afzien zou ik graag willen faciliteren.
Bovendien is campingbaas typisch zo’n baantje om te idealiseren. Zo’n man die niks doet. Alleen wat hij zelf leuk vindt. ’s Ochtends de slagboom omhoog doen en ’s avonds weer naar beneden. Het echte werk laat hij opknappen door zijn vrouw en een paar zorgvuldig geselecteerde stagiaires.
Zelf staat de patron af en toe achter het barretje, maar alleen als er gezellige mensen zitten. Anders zit hij op de motormaaier of stofzuigt hij op zijn dooie gemak het zwembad. ’s Avonds pookt hij wat in een vuurkorf. Als het moet maakt hij een praatje met de gasten of dolt hij wat met kinderen. Val hem niet lastig met gezeur of geklaag. Lastige klanten kunnen beter ophoepelen.
Het lijkt me wel wat. Vanaf mijn vijftigste ofzo. Ik weet zeker dat ik het goed zou kunnen. Op sociaal gebied ben ik een geboren campingbaas. Altijd in voor gezelligheid. Alleen moet ik nog leren gitaar spelen.
Nou wil het toeval dat mijn vrienden Geert-Jan en Nikè Hermsen deze droom ook hadden en zij zijn er keihard voor gegaan. Laten we zeggen dat ze het roer volledig hebben omgegooid. Een paar jaar geleden zijn ze naar de Auverne vertrokken en daar, niet ver van Châtel Montagne, hebben ze nu een Aire Naturel (kleine camping) en drie Chambre d’Hotes (bed & breakfast). Nikè zorgt voor de kamers en kookt overheerlijk voor haar gasten, Geert-Jan is chef camping en ik ben jaloers.
Deze zomer waren we er in de buurt en dus zijn mijn vrouw, Art en ik er eens een paar dagen gaan kijken. Om te beginnen moet ik zeggen dat ze een geweldige plek hebben uitgezocht. La Chabanne is een absolute aanrader voor iedereen die van rust en natuur houdt. En het kan niet anders of het wordt de komende jaren alleen maar mooier.
Maar ik heb er ook mijn eerste wijze les als toekomstig campingbaas gehad. Want zelfs op een kleine camping is altijd iets te doen. De eigenaar heeft zo zijn specifieke zorgen.
De stoere motormaaier werkt bijvoorbeeld met een V-snaar en die springt natuurlijk midden in het seizoen. De toiletten raken verstopt als ongestelde dozen niet nadenken of als campinggasten na een persoonlijke verstopping zoveel toiletpapier gebruiken dat ze ook een kleine polder droog hadden kunnen leggen.
En dan heb je de lastige gasten zoals ik. Die komen op onmogelijke momenten de meest debiele vragen stellen. Kinderen doen gevaarlijker dingen dan Dikkie Beer of Hammie de Beukelaar en bovendien moet je de hele dag optreden als plaatselijke Jan Pelleboer.
Het werk van de campingbaas kan je dus helaas niet romantiseren. Het is gewoon een drukke baan. Toch blijft het ook machtig mooi.
Alleen heb ik al gezien dat het voor mij jammer genoeg niet is weggelegd. Je moet namelijk verrekte handig zijn. En dus ben ik af. Met mijn twee linker handen en Mr. Bean-achtige stunteligheid zou ik binnen de kortste keren failliet gaan.
Nogmaals: Domaine La Chabanne bij het Franse dorp Châtel Montagne is een absolute aanrader. Ga bij Vichy maar eens naar links!
De Auverne is een prachtige streek waar je beduidend minder Nederlandsers tegen het lijf loopt dan bijvoorbeeld in de Dordogne. Daar valt dus nog een en ander te ontdekken.
Voor de niet kampeerders hebben Geert-Jan en Nikè geweldige Chambres d’Hotes, waar je ook buiten het zomerseizoen terecht kan. De kookkunsten van Nikè zijn bovendien meer dan de moeite waard. Ik durf Johannes van Dam er met een gerust hart op af te sturen.
De familie Hermsen is te vinden via: http://www.lachabanne.nl/ of het linkje aan de rechter kant van deze weblog.
De Auverne is een prachtige streek waar je beduidend minder Nederlandsers tegen het lijf loopt dan bijvoorbeeld in de Dordogne. Daar valt dus nog een en ander te ontdekken.
Voor de niet kampeerders hebben Geert-Jan en Nikè geweldige Chambres d’Hotes, waar je ook buiten het zomerseizoen terecht kan. De kookkunsten van Nikè zijn bovendien meer dan de moeite waard. Ik durf Johannes van Dam er met een gerust hart op af te sturen.
De familie Hermsen is te vinden via: http://www.lachabanne.nl/ of het linkje aan de rechter kant van deze weblog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.