het graf van Boudewijn Büch

Driehuis. Boudewijn Büch nam mij mee naar begraafplaatsen in Pittsburgh (Andy Warhol), Weimar (Goethe) en Rome (August von Goethe & John Keats). Hij vond het bijzonder om zo dicht mogelijk bij zijn helden te komen. Bij die graven was hij op zijn best. Bevlogen stond hij dan te vertellen over de persoon die daar onder de grond lag of, zoals bij het graf van Goethe, in de kist die hij stiekem ook nog kon aanraken.
Het leverde prachtige televisie op en voor mij dierbare herinneringen.
Na vier lange, intensieve reizen in 1998 zette Boudewijn mij plotseling, op onaardige wijze, aan de kant. Nadat ik die schok een beetje had verwerkt nam ik me voor om dit ooit met hem uit te spreken. Dat was iets wat de notoire manipulator absoluut niet wilde, maar ik ging er vanuit hem ergens nog een keer tegen het lijf te lopen.
Het programma De Wereld van Boudewijn Büch ging nog een paar seizoenen door, maar toen stopte de VARA er mee. Boudewijn eindigde uiteindelijk uitgerangeerd aan de tafel van Barend en van Dorp. Op 23 november 2002 overleed hij, vrij onverwacht, in zijn slaap aan een hartaanval.
Dat nieuws raakte mij. Vooral, omdat ik nooit meer een appeltje met hem kon schillen. Ik moest leren leven met mijn onverwerkte frustratie. Een antwoord op de vraag of ik het nou echt zo slecht gedaan had of dat hij stomweg uitgeluld was met mij en liever met een andere cameraman verder ging, zou ik van Boudewijn nooit meer krijgen. Hij was dood en begraven.
De afgelopen jaren moest ik telkens aan Büch denken als ik over de A9 langs IJmuiden reed. Hij is daar in de buurt begraven. Om precies te zijn in Driehuis, op begraafplaats Westerveld. Op een of andere manier voelde ik de drang om daar een keer te gaan kijken. Vraag me niet waarom.
Vrijdagmiddag was ik eindelijk eens in de gelegenheid. Ik reed in mijn eentje naar Telstar in Velsen en had tijd over. Zonder nadenken heb ik twee kilometer omgereden en ben ik bij de receptie gaan vragen waar ik het graf van Boudewijn Büch kon vinden.
Dat kerkhof in Driehuis is overigens prachtig. Misschien wel het Nederlandse Cimetière du Père-Lachaise. Mooi gelegen in de duinen. Daar mogen ze mij ook wel wegleggen. Op een heuvel, onder een boom ofzo. Maar goed, tegen de tijd dat het zover is zal er wel een bordje met de letters "complet" bij de ingang staan. Tenminste dat hoop ik!
Als ik het goed heb heeft Boudewijn ooit opnamen gemaakt op dit kerkhof toen hij samen met schrijfster Nelleke Noordervliet het graf van Multatuli bezocht. Pim Fortuyn heeft hier ook nog twee maanden en tien dagen gelegen, voor hij naar zijn definitieve graf in Italie verhuisde. Ik kan me een rechtstreekse televisie-uitzending vanaf Westerveld nog goed herinneren. Een kleine witte graafmachine die aan het werk ging op de dag voor het transport. Omdat ik er toch was ben ik op die plek ook even gaan kijken, maar mijn bezoek stond toch vooral in het teken van Boudewijn Büch en de afrekening.
KL 011 OOO dat is tegenwoordig het adres of de hemelse postcode van de schrijver annex presentator. Hij ligt op een berg naast een danseres. De steen deed mij direct denken aan het graf van Johann Peter Eckermann, in Weimar en dat is waarschijnlijk geen toeval. Boudewijn was een groot fan van deze Duitse schrijver en voor een programma over Goethe hebben we een scène opgenomen bij het grafmonument van Eckermann. Beide heren hebben nu een kleine obelisk op hun buik.
Ik heb even staan kijken en geluisterd naar de vogels. Heel oneerbiedig een paar foto’s gemaakt (voor de weblog) en ik heb een rondje om het graf gelopen. Veel had ik niet meer te zeggen. Alleen toen ik dicht bij de steen stond en me realiseerde dat Boudewijn zo’n steen zou omhelzen of zelfs kussen moest ik even lachen. Vervolgens balde ik mijn vuist en liet deze botsen tegen de zuil. ‘Verdomme!’, mompelde ik. Daarna heb ik me omgedraaid en ben ik weer weggelopen.