hoe schrijf je het op?

Ik zoek een invalshoek. Een manier om het verhaal van dit weekend te vertellen, zonder al te veel opschepperij. Niets mooier maken dan het is, maar ook niet zo dat het saai wordt.

Ik ben in Spanje. Manilva om precies te zijn. Dat ligt in het zuiden. Tussen Marbella en Gibraltar. Hier maken we een reportage voor het KRO programma De Reünie. Rob Kamphues is erbij. Edwin de regisseur en Jack de geluidsman. Vrijdag zijn we hier aangekomen, gisteren hadden we een lange zware draaidag en vandaag zetten we de puntjes op de i. Morgen weer naar huis.

Nu staar ik naar het scherm van mijn MacBook. Over een klein half uur gaan we aan het werk. Het zou mooi zijn als dit verhaal dan klaar is, maar op een of andere manier ontbreekt het me een beetje aan inspiratie vandaag. Waar zal ik beginnen?

Het is de eerste keer dat ik voor De Reünie mag werken. De eerste 100 afleveringen hebben ze zonder mij gemaakt. Rob Kamphues ken ik nog van voor die tijd. In zijn BNN periode heb ik een paar afleveringen van Kamphues Maakt Vrienden gedraaid en later voor Kamphues Zoekt de Grens. We zijn twee keer in Amerika geweest, in Venezuela, Engeland en we deden ooit mee met de levensgevaarlijke Quote Challenge.

Edwin, de regisseur, zat bij mij op school. Het is natuurlijk fantastisch dat hij mij gevraagd heeft. Een hele eer. Gisterenavond heb ik het programma met gepaste trots toegevoegd aan mijn CV. Zo werkt dat. Het misstaat er zeker niet.

Maar het is geen weekend van grote avonturen. Er is niet echt iets gebeurt dat ik direct op zou willen schrijven. Het ontbreekt mij misschien ook een beetje aan energie om te schrijven, terwijl de omgeving best inspirerend is.

De suite van dit verlaten Golfresort is groot en luxe. Achter me het balkon met uitzicht op een helder blauw zwembad. De zon schijnt, vogels fluiten, in de verte blaft een hond en verder is het een stille ochtend. We hebben al ontbeten. Verse ananas, lekkere broodjes, jus uit een pak en sterke koffie.

Het filmpje waarvoor we hier zijn wordt ongeveer acht minuten en gaat over een Nederlander die werkt in een asiel, waar op het moment ongeveer zeshonderd straathonden zitten. Het schijn namelijk dat Spanjaarden niet heel vriendelijk met hun beesten omspringen. Honden worden opgehangen in een boom, gebruikt voor hondengevechten of in het kanaal gegooid. Ook veel Engelsen, die dit gebied moesten verlaten door de crisis, hebben hun hond achter gelaten.

Nog niet zo lang geleden werden die beesten op brute wijze afgemaakt door de Gemeente. Doodgeknuppeld met een stok of half levend in een verbrandingsoven geflikkerd. Nu komen ze in de opvang van onze hoofdpersoon en worden ze geadopteerd door nieuwe baasjes in Nederland, Duitsland en bijvoorbeeld Denemarken. Dat is een goed verhaal voor een programma als De Reünie. Ik denk dat we het prima hebben gevangen. Zowel inhoudelijk als in beeld en geluid.

Maar kan ik al exact beschrijven wat we gezien en meegemaakt hebben? Ik kom er niet goed uit en ben al twee keer opnieuw begonnen. Haast is geboden, het klokje tikt verder. Wat is nou het hoogtepunt van deze trip? Iets geks of een lachwekkend moment?

Ik kan het toch ook niet alleen over de barman van het hotel hebben? De arme knul die gisterenavond vier longdrinkglazen, tot aan de rand toe, vol met Tequila wilde schenken, omdat hij geen idee had. Bovendien denken jullie dan dat het normaal is om dit soort drankjes te drinken en dat is niet zo. De laatste keer dat ik Tequila dronk was op dinsdagavond, 11 januari 2005 in New York, na het laatste avondmaal in een geweldige sushibar. Met niemand minder dan mijn vriend Rob. We hadden toen net de opnamen afgerond van een programma over honden. Wat dat betreft is dit in meerdere opzichten het weekend van De Reünie...

Ik stop er mee. Het wordt niks met dit verhaal. Bovendien moet ik me over twee minuten melden in de lobby. We gaan wat doen!