cursus campingbaas voor beginners

Ik koester de wens om ooit campingeigenaar te worden.  Waarschijnlijk past dat mij ook beter dan de rol van campinggast. Elk jaar weer, als ik met een pleerol onder de arm naar zo'n aftands toiletgebouwtje slenter, komt die droom opnieuw tot leven.

Het lijkt me zo leuk om al die CampingLife types te zien worstelen met de (koel)elementen terwijl je zelf baadt in luxe. Dat je op zo'n roestige Franse tractor zit, in de wetenschap dat je straks een warm bad zult nemen, normale kleren aantrekt, een toilet hebt mèt wc-bril en op een riant matras kan slapen, terwijl je gasten klooien met emmertjes water, sjouwen met potjes vol kinderpoep, vochtige vuile kleren dragen, slapen op langzaam leeglopende luchtbedden en handdoeken gebruiken die niet meer drogen. Het eeuwige gedoe met de vaat moet voor de campingeigenaar toch een feest zijn. Dagelijks observeren hoe Nederlanders vloekend hun aangekoekte pastapannen schoonboenen met afgesleten schuursponsjes in koud water.

En niet te vergeten de stress van geliefden die een heel jaar veilig langs elkaar heen konden functioneren, maar nu opeens samen de tent moeten opzetten. Campingkibbel is net zo dodelijk voor een relatie als het gezamenlijk in elkaar schroeven van een Ikea stapelbed.

Als patron de la aire naturelle zou ik alle standplaatsen scheef maken. Doelbewust. Een heel klein beetje aflopend naar alle kanten, zodat niemand weet hoe de tent het beste neergezet kan worden. En als verse gasten hun ingewikkelde Nomad, Bardani of De Waard tent net hebben staan moet je natuurlijk beginnen met de legendarische woorden: 'Ik wil me nergens mee bemoeien, maar...'  

Om je rot te lachen.

Bovendien mag je schaamteloos in zo'n witte Renault Kangoo, Citroën Berlingo, Peugeot Partner of zelfs een Fiat Doblo rijden. Je weet wel; van die lelijke kleine pausmobieltjes waarin je honderden stokbroden rechtop kan vervoeren en een grote hond die luistert naar de naam Datdoetieandersnooit.

Alsof het de normaalste zaak van de wereld is draag je sandalen en een hoedje van stro, met daarin geprikt een paar (gekochte) veren van excentrieke vogels, waarmee je vooral wilt accentueren dat je zelf ook een vreemde vogel bent.

Allemaal onderdeel van de act!

Spelen dat je zo ontzettend druk bent, terwijl je feitelijk maar drie maanden per jaar werkt. Een echte campingbaas doet lekker knorrig tegen zijn gasten en als iemand er iets van durft te zeggen gebruikt hij het excuus dat 'ie kennelijk onbewust al helemaal vergroeid is met de Franse manier van leven. Tussendoor wijst hij die klanten op hun gebrek aan kennis van de Franse taal, geschiedenis en cultuur. De ware campingbaas weet namelijk alles beter en etaleert dat als een gefrustreerd onderwijzer. Je weet vast wat ik bedoel; zo'n leraar die er zijn hele leven van droomt om ooit campingeigenaar te worden.

Het lijkt mij allemaal prachtig!

Volwassen mensen aanspreken alsof het kleine kinderen zijn. 'Waar zijn wij mee bezig mee?' en 'Waar gaan wij naartoe?'  

Nog quasi lollig doen ook. Dat in de wetenschap dat gasten nooit hun boeltje pakken vanwege een nurkse campingbaas. Alle andere leuke campings in de omgeving zijn immers 'complet' en het kost die mensen toch weer een dag van hun schaarse vakantie. Eenmaal thuis vergeten ze snel en bonjouren ze vrolijk in de rondte dat ze een geweldige vakantie hebben gehad op de allermooiste, leukste en kind vriendelijkste minicamping van Frankrijk. Geen toerist die zich laat afschrikken door een waarschuwing voor een botte patron.