via Alba

Ik was even weg. Drie weken vakantie in het heerlijke Italië. Eerst een kleine week in de streek Piemonte, onder Turijn en daarna tien dagen aan de noordzijde van Toscane om de plaatsen Lucca, Pisa en Florence te bezoeken. Tot slot nog een paar dagen terug naar Piemonte om het af te leren. Genoeg pizza en pasta gegeten voor de rest van het jaar en natuurlijk alle Gelatteria’s die we tegen kwamen moeten beoordelen. Drie weken zon, vroeg naar (lucht)bed en alle tijd voor mijn fantastische vrouw en dito kinderen. Mijn accu is weer helemaal opgeladen. 

Negenentwintig jaar geleden was ik ook in Piemonte. Om precies te zijn in Alba. Ik was net zeventien, het was mijn eerste grote buitenlandse reis zonder ouders. In dit geval geen busreis naar de Costa Brava, dat heb ik later wel gedaan, maar mijn eerste serieuze buitenlandklus als (vrijwillig) cameraman van de lokale omroep in Geleen. Samen met Jaap Heukers en Danny van Golde deed ik verslag van een Jeugd-Olympiade. Meer dan tweehonderd Limburgse sporters namen het vier dagen lang op tegen jongeren uit negen verschillende zustersteden. Wij maakten een reportage van een uur met onze loodzware semi-professionele video-apparatuur. Een camera met een losse U-Matic recorder waar videobanden in moesten die zo groot waren als een broodtrommel en waar je dan 20 minuten mee kon opnemen. Als de koppen van de recorder niet goed schoon waren, of de bandjes meer dan twee keer hergebruikt, kreeg je spetters en strepen in beeld. Drop-outs, noemden we die. De eerste minuut van het bandje moest je nooit gebruiken wegens aanloopproblemen, dus daarvoor namen we altijd eerst een testbeeld op. De batterijen voor deze set waren verpakt in een soort bomgordel die je om je middel moest binden of als een Rambo over je schouder kon hangen. Heel ongemakkelijk. Ons avontuur zat hem meer in het aan de praat houden van de spullen en zuinig zijn met accu’s, dan in het maken van mooie beelden.

Maar hoewel de apparatuur lomp en onbetrouwbaar was, het was wel de tijd dat zulke spullen statusverhogend werkten. Niet alleen onze publiciteitsgeile burgemeester, die de hele tijd aan me vroeg of zijn haar nog goed zat, reageerde gelijk enthousiast als wij ergens binnen kwamen. Maanden, misschien wel jaren na die trip kreeg ik in het Geleense uitgaanscircuit nog aandacht van de leukste handbal- en hockeymeisjes die mij allemaal kenden uit Alba. Zo ontdekte ik dat cameraman een ontzettend stoer beroep is.

Je begrijpt dat de belevenissen in Alba voor mij dierbare herinneringen zijn. Een goede reden om best nog wel eens terug te willen. Het liefst zou ik de tijd even terugdraaien naar juli 1989, maar bij gebrek aan bodywarmer, DeLorean en Dr. Emmett Brown wilde ik er best een uurtje voor omrijden toen wij de afgelopen weken een paar keer ‘in de buurt’ waren. Mijn lieve lief en de twee aandeelhouders op de achterbank hadden echter steeds weer andere plannen. Zij doken liever in het zwembad of hadden hun zinnen gezet op een stadje dat beduidend dichter bij de camping lag. Zo werd Alba een dingetje. Telkens als ik bedacht dat we terug konden naar mijn jeugdherinnering, ging het feest mooi niet door. Tot we op de laatste avond door het stadje Cuneo liepen en zochten naar een pizzeria. Toen zei mijn altijd grappige vrouw opeens: ‘Oke, jij je zin!’ en ze wees op een straatnaambordje. Daarop stond in sierlijke letters: ‘Via Alba’.