geen Pinkpop voor mij dit jaar...

Wie mij langer volgt weet dat ik de afgelopen jaren heel wat lyrische blogs geschreven heb over mijn avonturen op Pinkpop. Het Limburgse festival speelt al mijn hele leven lang een rol. Als klein mannetje ging ik in de jaren ’70 met mijn ouders kijken naar de gekke festivalgangers, die rond Pinksteren Geleen bevolkten. Bij ons in de tuin konden we de muziek horen. Een peloton van de Mobiele Eenheid werd gedurende die dagen ondergebracht in de school waarvan mijn vader de directeur was. Ik herinner me dat ik even mee mocht en daar zo’n zware helm opgezet kreeg, een wapenstok en een schild mocht vasthouden. Er is vast nog een vergeelde foto van mij in zo’n gepantserd ME busje. In 1983 sloop ik, tijdens het optreden van Nena, zonder kaartje het Burgemeester Damenpark binnen. Toen zat ik pas in de zesde klas van de basisschool. Later ging ik met vrienden kamperen in Landgraaf en zagen we onder andere het legendarische optreden van Pearl Jam. Een jongensdroom kwam uit toen ik in 2000 gevraagd werd om als cameraman naar Pinkpop te gaan.

Eenentwintig keer was ik op Pinkpop, waarvan vijftien keer voor werk. De afgelopen acht jaar stond ik met hetzelfde team op Mainstage en dat was voor mij telkens weer met superstip de coolste klus van het jaar. Coldplay, GreenDay, Robbie Williams, The Foo Fighters, Kings of Leon, Red Hot Chili Peppers, Rammstein, Lionel Richie, Muse, Metallica, Bruce Springsteen en vele andere grote artiesten heb ik daar voor mijn lens gehad.

Maar je voelt hem al aankomen. 

Helaas… 

Dit jaar geen Pinkpop voor mij. De 50^everjaardag van het Limburgse festival gaat jammer genoeg aan mijn neusje voorbij. Ik mag na al die avonturen niet klagen, maar toch is het ongelofelijk balen dat ik er uitgerekend tijdens deze bijzondere editie niet bij kan zijn. 

Het is met zulke tot de verbeelding sprekende klussen pas zeker als je er echt bent. Er kan op het laatste moment iets veranderen in de planning en er zijn altijd kapers op de kust. Zo werkt dat in onze business. Dat weet iedereen. Alleen stond die aanvraag voor Pinkpop 2019 al tien maanden in mijn agenda en elke week in het rooster dat het facilitair bedrijf mij mailde. Ik heb berichten gekregen over het vervoer en de accreditatie. Pas de afgelopen week werd ik afgezegd. Die zag ik even helemaal niet aankomen. Ze hadden per ongeluk een poppetje teveel op de crewlijst staan. Nu moest er iemand vanaf en ik heb het kortste strootje getrokken. Foutje, bedankt. Er is een cameraman in vaste dienst verkozen boven de freelancer. Zo gaan die dingen. Ik heb geen poot om op te staan. Pinkpop is niet van mij. Ik moet blij zijn dat ik er de afgelopen jaren bij was. 

Maar zuur is het wel.

Dit weekend zal het pijn in mijn hartstreek doen, zodra ik alle blije berichten uit Landgraaf op de social media zie. Ik ga mezelf kwellen als ik naar die geweldige Pinkpop uitzendingen op tv kijk. 3FM heb ik gelukkig niet nodig. Voor de komende dagen heb ik al twee deuntjes in mijn hoofd. Om te beginnen Heilige Anthonius van Rowwen Hèze met het heerlijk eerlijke motto: “Soms is ’t beater iets moeis te verleeze. Beater verleeze dan dat ge ’t noeit het gehad.” En daarnaast het geweldige nummer van mijn vrienden Mick en Keith: “You can’t always get what you want…”