herdenken

De dodenherdenking op de Dam raakte mij. Zonder publiek en met een indrukwekkende toespraak van onze koning. Absoluut een historische gebeurtenis die we niet snel zullen vergeten. Deze beelden worden nog vaak uit de archieven getrokken. Alleen kon ik mijn gedachten maar niet bij de Tweede Wereldoorlog krijgen. Het trof mij persoonlijk op een heel andere manier. Ik zag vooral de collega’s die aan het werk waren en mooie beelden maakten. Ik betrapte me er op dat ik jaloers was op de cameramensen in vaste dienst, die de overgebleven projecten doen en daar geschiedenis schreven. Zelfs tijdens de twee minuten stilte waren mijn gedachten bij camerastandpunten, lenzen en de beeldwisselingen.

Nou kan ik eigenlijk nooit normaal televisie kijken, maar nu viel het op. Ik mis het werk. Een dag op pad met een grote groep collega’s, onderdeel zijn van zo’n technische operatie en met elkaar iets maken waar miljoenen mensen naar kijken. Kadreren, inzoomen, uitzoomen, scherpstellen, pannen en tilten. Kijken wat er vanuit de aangewezen positie en met de beschikbare apparatuur toegevoegd kan worden aan het beeldverhaal. Meedenken over vorm en inhoud. Dat is waar ik goed in ben. Dat is wat ik het liefste doe. En dat is wat ik het meeste mis.

Ik schaam me natuurlijk een beetje voor het feit dat ik vooral bezig was met mijn persoonlijke “leed” in plaats van met het herdenken van de oorlogsslachtoffers, maar niets menselijks is mij vreemd.

Ik heb de dodenherdenking op de Dam nog nooit gedaan. Vanaf nu staat hij definitief op mijn bucketlist. Hopelijk zijn de jongens en meisje die er vandaag bij waren het volgend jaar druk met andere projecten. En anders misschien het jaar daarna. Of daarna. 

Nu ga ik een wandelingetje maken om alsnog even na te denken over alle mensen die de Tweede Wereldoorlog niet overleefden. Dat kan best. Ik heb er tijd genoeg voor.