zo'n dag

Hilversum. Murphy is in town.
Computerstress, want een virus geconstateerd. Of iets wat er op lijkt. Dus lang blijven rommelen achter de laptop. Uiteindelijk aan de late kant vertrokken. Nog licht geïrriteerd door het onopgeloste probleem.
Ik sta stil voor overspannen stoplicht en in een file waar ik geen rekening mee had gehouden. Spoorbomen gaan dicht voor een trein die niet lijkt te komen. Als de rij voor me er net overheen is gaan de lichten weer knipperen en de bellen rinkelen. Wacht tot het rode licht gedoofd is. Er kan nog een trein komen.
Werk aan de weg. Ik neem een sluiproute en strand achter een vuilniswagen met pech. Mannen in fluorescerend oranje worstelen met een container die klem zit. Deze heren zijn niet van het soort dat aan de kant gaat als je het vriendelijk vraagt. Zeker nu niet. Zo heeft een collega eens een klap gekregen van Van Gansewinkel.
Ik blijf zitten waar ik zit en trommel ongeduldig met mijn vingers op het stuur. Het klokje tikt vrolijk verder.
Een rollator steekt over. Zelfs de plastik zak in de wind gaat sneller. De fietser neemt de kruising zonder richting aangeven, in de veronderstelling dat de bestuurder van de Bora oplet. Ze moest eens weten hoe ik laatst iemand ondersteboven heb gereden. Deze keer rem ik net op tijd.
De parkeerplaats is vol en nu ik verder moet lopen gaat het zachtjes regenen. Natuurlijk heb ik geen jas bij me.
Veter los.
Heb ik de auto wel op slot gedaan? Ik loop toch maar even terug om te zien dat ik het niet vergeten ben. Mijn horloge zegt dat ik al twintig minuten over tijd ben. Toch weiger ik te rennen. Straks ga ik nog zweten ook.
Als ik gefrustreerd mijn bestemming heb bereikt hoor ik dat er de komende uren niets van mij wordt verwacht.
Ontspannen is nodig.

De wet van Murphy: If anything can go wrong, it will.
Murphy was een optimist!