De Meern. De Chopinstraat in Geleen is de straat waar ik ben opgegroeid. Een plek waar nooit veel veranderd is. Platte daken, voortuin, achtertuin. De meeste mensen wonen in die straat vanaf de oplevering van de rijtjeshuizen in 1969. De kinderen die ze kregen waren de jongens en meisjes waarmee ik speelde. Trefbal, landveroveren of verstoppertje. Rolschaatswedstrijden of stoepranden. En als de kinderen naar bed geroepen werden gebeurde het regelmatig dat de ouders op straat bleven zitten. De Chopinstraat is een gezellige straat.
De kinderen zijn vertrokken naar studentensteden, verre landen of ze wonen een paar straten verderop, maar de bewoners van het eerste uur zijn bijna allemaal gebleven. Aan de even kant van de straat is nog geen huis van eigenaar veranderd. Ze zijn wel massaal met pensioen gegaan. Er wonen nu vooral levensgenieters. De laatste jaren komen de kinderen weer terug in de Chopinstraat om kleinkinderen te droppen bij de opa's en oma's.
Het blijft thuis komen als ik die straat in rij, al woon ik er ruim dertien jaar niet meer. Altijd zwaaien naar de buren of een praatje maken met iemand die toevallig buiten is. Iedereen daar kent mij mijn hele leven en ze zijn nog steeds goed op de hoogte. Die straat is een van de vaste waarden in mijn leven.
Daar had ik nog nooit over nagedacht tot ik deze week hoorde dat onze buurvrouw is overleden en ik me opeens realiseerde dat ook de Chopinstraat zal veranderen. Ik vind dat een heel nare gedachte. Waarom kan niets blijven zoals het is?
De kinderen zijn vertrokken naar studentensteden, verre landen of ze wonen een paar straten verderop, maar de bewoners van het eerste uur zijn bijna allemaal gebleven. Aan de even kant van de straat is nog geen huis van eigenaar veranderd. Ze zijn wel massaal met pensioen gegaan. Er wonen nu vooral levensgenieters. De laatste jaren komen de kinderen weer terug in de Chopinstraat om kleinkinderen te droppen bij de opa's en oma's.
Het blijft thuis komen als ik die straat in rij, al woon ik er ruim dertien jaar niet meer. Altijd zwaaien naar de buren of een praatje maken met iemand die toevallig buiten is. Iedereen daar kent mij mijn hele leven en ze zijn nog steeds goed op de hoogte. Die straat is een van de vaste waarden in mijn leven.
Daar had ik nog nooit over nagedacht tot ik deze week hoorde dat onze buurvrouw is overleden en ik me opeens realiseerde dat ook de Chopinstraat zal veranderen. Ik vind dat een heel nare gedachte. Waarom kan niets blijven zoals het is?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.