Amsterdam, Concertgebouw. Zitten of buigen? Met pijnlijke buikkrampen trok hij de deur van het toilet achter zich dicht. Gehaast pulkte hij de broekriem los, in de hoop meer lucht te krijgen. Wat kon hij langer tegen houden; voor of achter? Er was geen tijd om na te denken. In slow motion zakte de bleke man door zijn knieën en hij spuugde de maaltijd van eerder die avond uit. Een zure cocktail van brood, stukjes kroket, kaas, ham en jus d'orange. Drie krachtige uitbarstingen en het was klaar. Op zijn hurken omhelsde hij de pot.
In de kleine zaal van het Concertgebouw werd het jubileumjaar van de Stichting MS-research afgesloten met lezingen, een boekpresentatie en muziek. De cameraman had de overhandiging van het eerste exemplaar van de dichtbundel Overgave nog net kunnen filmen. Twee minuten later zat hij te kijken naar zijn eigen overgave.
Tien minuten voor het mis ging had hij staan rillen als een bimetaal. Warm, koud. Warmkoud. Klam zweet in de zuurstofloze zaal waar de airco niet werkte, omdat deze het geluid zou verstoren. In een paar minuten werd hij kotsmisselijk. Even buiten de zaal een glaasje water drinken had kort geholpen. Genoeg om het moment van de dag op tape vast te leggen. Niet zijn sterkste optreden als cameraman. Zoeken, trillende shots en slingeren tijdens een inzoom. De kramp werd ondragelijk en hij vreesde voor broekpoepen als een opdringerige wind de ruimte zou krijgen.
Rennend had hij naar het toilet gezocht waar hij inmiddels luidruchtig zat te poepen. Op de gang hoorde hij stemmen. Zouden ze hem ook kunnen horen? En ruiken? De penetrante geur van braken hing in zijn neus en het zat aan zijn handen. Niet fris. Onder hem een dun donker papje met een ongezonde lucht.
De geluidsman stond het optreden van Ernst Daniel-Smit te filmen en in de gangen zocht de regisseur naar zijn cameraman. Die fatsoeneerde zijn feestkleren. Kon hij zich nog vertonen na deze onsmakelijke actie? Uit een snelle inspectie bleek dat er geen vlekken op de blouse en broek zaten. Alleen zijn adem was niet fris meer. Hij zocht tevergeefs naar kauwgom in zijn zaken.
De griep had al de hele dag op uitbreken gestaan. Rillen om niets. Toch was hij verrast toen het zo plotseling gebeurde. Met het kotsen was alle energie uit zijn lijf verdwenen. De rest van de avond ging alles een paar versnellingen lager. Uitzicht op een warme douche en zijn bedje was het enige dat hem op de been hield.
Even ging het minder met Rein.
In de kleine zaal van het Concertgebouw werd het jubileumjaar van de Stichting MS-research afgesloten met lezingen, een boekpresentatie en muziek. De cameraman had de overhandiging van het eerste exemplaar van de dichtbundel Overgave nog net kunnen filmen. Twee minuten later zat hij te kijken naar zijn eigen overgave.
Tien minuten voor het mis ging had hij staan rillen als een bimetaal. Warm, koud. Warmkoud. Klam zweet in de zuurstofloze zaal waar de airco niet werkte, omdat deze het geluid zou verstoren. In een paar minuten werd hij kotsmisselijk. Even buiten de zaal een glaasje water drinken had kort geholpen. Genoeg om het moment van de dag op tape vast te leggen. Niet zijn sterkste optreden als cameraman. Zoeken, trillende shots en slingeren tijdens een inzoom. De kramp werd ondragelijk en hij vreesde voor broekpoepen als een opdringerige wind de ruimte zou krijgen.
Rennend had hij naar het toilet gezocht waar hij inmiddels luidruchtig zat te poepen. Op de gang hoorde hij stemmen. Zouden ze hem ook kunnen horen? En ruiken? De penetrante geur van braken hing in zijn neus en het zat aan zijn handen. Niet fris. Onder hem een dun donker papje met een ongezonde lucht.
De geluidsman stond het optreden van Ernst Daniel-Smit te filmen en in de gangen zocht de regisseur naar zijn cameraman. Die fatsoeneerde zijn feestkleren. Kon hij zich nog vertonen na deze onsmakelijke actie? Uit een snelle inspectie bleek dat er geen vlekken op de blouse en broek zaten. Alleen zijn adem was niet fris meer. Hij zocht tevergeefs naar kauwgom in zijn zaken.
De griep had al de hele dag op uitbreken gestaan. Rillen om niets. Toch was hij verrast toen het zo plotseling gebeurde. Met het kotsen was alle energie uit zijn lijf verdwenen. De rest van de avond ging alles een paar versnellingen lager. Uitzicht op een warme douche en zijn bedje was het enige dat hem op de been hield.
Even ging het minder met Rein.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.