schuurman

De Meern. Mijn voornemen om dit jaar zo min mogelijk dingen te doen waar ik geen zin in heb is op dag twee al overboord. Geen seconde heb ik me vermaakt met het schuurapparaat dat ik de hele middag en avond in mijn handen had. Volgens mij is het leven te kort om dagen lang bezig te zijn met het mooi maken van een trap, maar toch verspilt de mensheid ontelbare uren aan deze zinloze bezigheid. En wat heeft een trap veel onmogelijke hoekjes.
Ik ben niet in de wieg gelegd voor handenarbeid en schuren vind ik het meest irritante werkje van alle klussen in huis. Met veel energie haal je iets weg, om vervolgens weer nieuwe verf aan te brengen. Schuren duurt eeuwen en daarna ben je niet klaar met de klus. Dan begint het pas.
Het ergst zijn natuurlijk de smerige stofjes die ver voorbij de bilnaad kruipen. Dat ik er na een paar uur uit zie als een verschrikkelijke schuurman is tot daar aan toe, maar het zit tot diep in mijn neus, mijn huidje is uitgedroogd en het prikt voortdurend in mijn ogen. Het hele huis zit onder zo'n dikke laag wit poeder dat het zelfs voor een scène in Miami Vice een ongeloofwaardige locatie is geworden.
Tot overmaat van ramp heb ik een vriendin die de hele dag goed geluimd blijft, die oog heeft voor ieder detail en die nog preciezer te werk gaat dan een kernfysicus. Daar kan ik dus niet terecht met mijn ergernis en frustratie. Het is hier de hele dag een wedstrijd fluiten tegen vloeken. Fluiten wint met dubbele cijfers…

serieus werk ...