documentaire over Chris Veraart

Amsterdam. Dik vijf jaar geleden draaide ik met regisseur Arjan Nieuwenhuizen voor de NOS documentaire ‘Meer dan een Feestje’. Deze film stond in het teken van het 25-jarig ambtsjubileum van Koningin Beatrix, maar ging in feite over een aantal personen die dat jaar ook een 25-jarig lustrum te 'vieren' hadden. Een van die hoofdpersonen was advocaat Chris Veraart uit Bergen bij wie ze een kwart eeuw eerder de ziekte MS hadden gediagnosticeerd.

Op vrijdag 22 juli 2005 was ik voor het eerst bij Chris Veraart. Nog voor ik hem netjes de hand kon schudden moest ik filmen hoe hij door de thuiszorg uit bed getakeld werd. ‘Opzetten’, zo noemde hij het zelf. Het werd een aangrijpende scène, waarover ik dezelfde avond nog een stukje schreef op mijn (toen nog) nagelnieuwe weblog.

Nadat we vier dagen hadden opgetrokken met deze innemende man en we klaar waren met de opnamen voor ‘Meer dan een feestje’ kwamen Arjan en ik, op het parkeerterrein van de Politie Academie in Apeldoorn, tot de conclusie dat we Chris Veraart niet zomaar los konden laten. De man was boeiend genoeg voor een langer portret. Op basis van zijn openheid, de manier waarop hij om ging met zijn ziekte en de wijze waarop hij mensen in korte tijd wist te raken verdiende hij een eigen documentaire. Het afscheid dat we die middag hadden genomen mocht niet definitief zijn. Hier moesten we iets mee.

We besloten om op eigen kosten door te draaien en Chris Veraart regelmatig op te zoeken met een camera. Als snel kregen we hulp van DutchView ENG, waar ik toen nog in dienst was, en dat bereid was om apparatuur ter beschikking te stellen. Niet veel later kwam Arjan in contact met de Stichting MS Research en die organisatie was bereid om dit project serieus te steunen.

Zo konden we Chris vijf jaar lang volgen. Het werd een buitengewoon project, want in de loop der jaren bouwden we een bijzondere band op met onze hoofdpersoon. Ondertussen zagen we dat het op en af ging met hem, maar uiteindelijk steeds een beetje minder goed.

De ziekte MS deelde dreun na dreun uit, maar telkens als wij met de camera op bezoek kwamen leefde Chris op. Hij vond het prettig als wij er waren en zelfs als hij behoorlijk ziek was had hij praatjes voor tien, zolang de camera liep. Die levenslust maakte hem de gedroomde hoofdpersoon voor onze film. Hij stelde zich kwetsbaar op, liet ons alles filmen wat we wilden en bewees dat je zelfs met zo’n slopende ziekte er toch iets van kan maken, zolang je maar niet gaat klagen en zeuren.

Chris heeft mij zo laten zien dat het leven nog steeds de moeite waard kan zijn, ook al gaan de dagen ten onder aan gekut en gepruts. De man heeft een geweldig gevoel voor humor, ruim voldoende zelfspot en een frisse kijk op de wereld. Dat hij ziek is doet daar helemaal niets aan af.

In oktober hebben we voor het laatst gedraaid bij Chris. Nu is het klaar en dat is eigenlijk ontzettend jammer. Er is nu geen directe aanleiding meer om eens in de paar maanden naar Bergen te rijden. Maar het goede nieuws is dat de documentaire die Arjan Nieuwenhuizen uit een enorme berg videomateriaal heeft gesneden eindelijk wordt uitgezonden.

Afgelopen vrijdag was ik bij een voorvertoning van de film in Het Ketelhuis. Het was een prachtige middag en een passend slot voor deze voor mij zo speciale productie. Ik heb voor het eerst een traan gelaten tijdens het terugkijken van mijn eigen materiaal. Niet vanwege twee onscherpe shots, maar tijdens een aangrijpende scène. Verder zeg ik niets. Jullie mogen zelf oordelen.

De NOS-documentaire ‘Het gaat slecht, verder gaat het goed’ wordt maandag 13 december, in het kader van het 30-jarig jubileum van de stichting MS research, van 19.20 tot 20.15 uur uitgezonden op Nederland 2.