Amsterdam. De witte bus draait de Kloveniersburgwal op. Het is nog vroeg. De stad is stil als het zonnetje begint te schijnen. Op de gracht staat een flinterdun laagje ijs. Even steken met die grote wagen en uitkijken voor de fietsen die zijn vastgezet aan de leuning van de brug. Voor verhuizers is niet veel ruimte in de binnenstad van Amsterdam, maar op zondagochtend maakt niemand zich druk om dubbel parkeren.
Weer vertrekt een vriend uit de mooiste stad van het land. Op zijn eigen verzoek halen we hem er weg. Nog even en ze zijn allemaal vertrokken. Mijn hand zwaait om de chauffeur aanwijzingen te geven, maar ik kijk naar de torens van Waag op de Nieuwmarkt. Op zondagmorgen in de zon is de stad het mooist. Een meeuw schijt precies op een Amsterdammertje, de kerk maakt muziek en een junk struikelt over zijn eigen voeten, omdat hij te lang bleef kijken naar een meisje.
Twee vrolijke glaszetters. Marokkanen of Turken, dat weet ik nooit, maar ze helpen spontaan met het tillen van een onmogelijke bank. Even later slepen ze hard mee met te grote stoelen en een loodzware sofa, terwijl ze alleen betaald worden om de ruit te verwijderen, waardoor die meubels naar buiten kunnen. Geen hijstouw, maar dat is uiteindelijk ook niet nodig. Vier sterke mannen met hulp van twee vriendelijke glaszetters kunnen de hele wereld aan.
Dozen voorzichtig tillen. In iedere doos zitten spullen en bovenop plakt een briefje waar op staat dat er spullen in zitten. Voorzichtig! De inhoud is te zwaar voor de bodem van de doos en breekbaar. Volle vuilniszakken zonder vuilnis. Delen van een kast en hippe lampen in de krappe lift. De glaszetters zijn klaar en gaan de verjaardag van een van de twee vieren. Wij drinken oploskoffie.
De bus is vol, het huis leeg. Het is allemaal snel gegaan. Naar mate we ouder worden en meer spullen hebben worden verhuizingen strakker georganiseerd. Tot slot nog de fiets en een televisie. Klep dicht. Steken, draaien en voorzichtig verlaat de kleine vrachtwagen de stad.
Weer vertrekt een vriend uit de mooiste stad van het land. Op zijn eigen verzoek halen we hem er weg. Nog even en ze zijn allemaal vertrokken. Mijn hand zwaait om de chauffeur aanwijzingen te geven, maar ik kijk naar de torens van Waag op de Nieuwmarkt. Op zondagmorgen in de zon is de stad het mooist. Een meeuw schijt precies op een Amsterdammertje, de kerk maakt muziek en een junk struikelt over zijn eigen voeten, omdat hij te lang bleef kijken naar een meisje.
Twee vrolijke glaszetters. Marokkanen of Turken, dat weet ik nooit, maar ze helpen spontaan met het tillen van een onmogelijke bank. Even later slepen ze hard mee met te grote stoelen en een loodzware sofa, terwijl ze alleen betaald worden om de ruit te verwijderen, waardoor die meubels naar buiten kunnen. Geen hijstouw, maar dat is uiteindelijk ook niet nodig. Vier sterke mannen met hulp van twee vriendelijke glaszetters kunnen de hele wereld aan.
Dozen voorzichtig tillen. In iedere doos zitten spullen en bovenop plakt een briefje waar op staat dat er spullen in zitten. Voorzichtig! De inhoud is te zwaar voor de bodem van de doos en breekbaar. Volle vuilniszakken zonder vuilnis. Delen van een kast en hippe lampen in de krappe lift. De glaszetters zijn klaar en gaan de verjaardag van een van de twee vieren. Wij drinken oploskoffie.
De bus is vol, het huis leeg. Het is allemaal snel gegaan. Naar mate we ouder worden en meer spullen hebben worden verhuizingen strakker georganiseerd. Tot slot nog de fiets en een televisie. Klep dicht. Steken, draaien en voorzichtig verlaat de kleine vrachtwagen de stad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.