sollicitere

Utrecht. Op internet staat een vacature die mij mateloos fascineert. Er wordt een adjunct-hoofdredacteur voor de Limburgse regionale zender L1 gezocht. Iemand die met de hoofdredacteur samen de hoofdredactie vormt, die mede verantwoordelijk wordt voor strategieontwikkeling, programmabeleid, programmabegrotingen en het personeelsbeleid op de redactie.

Daarnaast is de adjunct hoofdredacteur verantwoordelijk voor de zendervormgeving en zendermarketing voor zowel radio als tv. Speciale aandachtsgebieden zijn de deelredacties Muziek, Varia-info en Cultuur/Vastelaovend. Verder organiseert hij of zij uitzendingen bij grote evenementen, zoals carnaval, Tefaf, Sportgala, André Rieu-concerten en sportwedstrijden. Deze evenementen worden vaak live uitgezonden.

De gezochte adjunct geeft leiding aan de eindredacteuren van genoemde deelredacties en de teamleider Planning & Productie. Hij of zij rapporteert aan de hoofdredacteur.

Het klinkt misschien gek uit de mond van een eenvoudige cameraman, maar dit lijkt mij een droombaan. Als Maastricht niet zo ver van huis lag zou ik stiekem stilletjes solliciteren. Niet dat ik denk dat ze voor iemand met mijn CV gaan, maar de functie is mij op het lijf geschreven. Al zeg ik het zelf.

Je hoeft het niet met mij eens te zijn, maar in mijn eigen beleving voldoe ik aardig aan het profiel. Ik ben geboren en getogen Limburger, heb bij de meest uiteenlopende producties kennis en ervaring opgedaan in Omroepland, ben goed op de hoogte van ontwikkelingen in het (regionale) medialandschap en vind mezelf een teamplayer. Zelfs op het gebied van leiding geven heb ik enige ervaring, opgedaan in de periode dat ik teamleider was bij DutchView ENG.

Wat mij zo interessant lijkt aan deze baan is dat je zo’n station vorm mag geven en op niveau mee praat over inhoudelijke en technische keuzes. Ik heb daarover namelijk zo mijn ideeën sinds ik als vrijwilliger bij de lokale omroep in Geleen zat. Later, als beginnend cameraman, had ik bij AT5 niks te vertellen, maar ik deed het wel. En dat leidde er toe dat Fons van Westerloo ons zo nu en dan een ‘Go!’ gaf.

Inmiddels heb ik als cameraman voor bijna alle regionale zenders in Nederland mogen werken en telkens gaat mijn hart sneller kloppen als ik bij zo’n club binnen stap. De snelheid waarmee zij kunnen schakelen, de platheid van die organisaties en het idee dat iedereen multifunctioneel moet kunnen zijn. Zo lang de regionale omroep geen Hilversumpje gaat spelen is het een prachtige omgeving.

Het afgelopen jaar ben ik met regelmaat bij L1 geweest om wat van mijn kennis en ervaring als cameraman over te dragen op mijn collega’s in het zuiden. Dat was ook voor mij een leerzame klus en ik moet zeggen dat het alleen maar leuker werd naar mate ik die organisatie en de mensen beter leerde kennen.

Inmiddels heb ik wel een beetje een beeld van dat station en ik kan er niets aan doen, dan krijg ik ook ideeën. Op organisatorisch en vooral op het programmatische vlak, want de mogelijkheden zijn onbeperkt, zo lang het maar geen geld kost... en de leiding enthousiast is.

Kortom, mijn handen jeuken! Als ik ooit de camera in de wilgen hang (of moet hangen), dan zou ik dolgraag een dergelijke functie vervullen. Adjunct Hoofdredacteur, dat lijkt mij wel wat.

Sterker nog; mocht ik vanavond die 27,5 miljoen winnen in de Staatsloterij dan word ik persoonlijk de redder van AT5 en koop ik gewoon mijn eigen TV station. Dat jullie het maar alvast weten!

2010 in cijfertjes

Utrecht. Wie als neuroot door het leven gaat, alles vastlegt en daarnaast voor een eigen bedrijf verschillende zaken moet administreren, die kan aan het eind van een jaar op allerlei manieren terugkijken. Je hoeft niet diep in het geheugen te graven als je fanatiek weblogger bent, een soort fotodagboekje bijhoudt en een uitgebreide uren en kilometeradministratie hebt.

Vandaar vandaag 2010 in getallen:

Ik heb dit jaar exact 180 dagen gewerkt. Dat is 4 dagen minder dan in 2009, maar daarbij mag niet vergeten worden dat ik begin dit jaar drie weken uit de roulatie was door een operatie aan een eng gezwel boven mijn oog. Qua dagen heb ik het mijns inziens goed gedaan. Wat uren betreft is het goed te vergelijken met vorig jaar. Ik heb in totaal ongeveer 1800 uur factuurabel gewerkt. Dat is overigens niet veel meer of minder dan toen ik nog in vaste dienst was.

Wel ligt de druk behoorlijk op de weekenden. Ik heb 30 weekenden gewerkt, waarvan 16 keer op zowel zaterdag als zondag. Daar staat tegenover dat ik me keurig aan mijn vaste papadag kon houden. Twee of drie keer heb ik maar gebruik hoeven maken van hulptroepen, waarvan eenmaal, omdat ik met mijn domme hoofd een planningsfout had gemaakt.

Deze zomer kon ik straffeloos vier weken vrij houden en ik had dit jaar de vrijheid om een streep in mijn agenda te zetten wanneer dat nodig was. Als ik niet kon of wilde werken hoefde ik aan niemand verantwoording af te leggen. Dankzij een paar langere projecten in de zomer hoefde ik me geen zorgen te maken over rustige periodes.

In totaal heb ik voor 14 verschillende opdrachtgevers gewerkt en, meer nog dan in mijn eerste jaar als freelancer, was het werk keurig gespreid over deze partijen.

Nog steeds staat DutchView ENG op 1 als je uit gaat van het aantal dagen. Daar kom ik vandaan, ik ken de planners en zij kennen mij. Toch waren het dit jaar maar 39 dagen, ten opzichte van 75 dagen in 2009. Daar schrik ik wel een beetje van. Zeker omdat het in 24 van de 39 gevallen een aanvraag op naam betrof.

Leuk is het feit dat Viditech met 29 dagen een prachtige 2e plaats inneemt op mijn lijstje van opdrachtgevers anno 2010. Productiehuis ParkLane staat op 3, dankzij The Phone waar ik in het voorjaar zo druk mee was. L1 komt verrassend op 4 en Unicam op een 5e plek. Cinevideogroup, Team Facilities, DutchView en Hoens volgen, maar dat mag wat mij betreft het volgend jaar wel wat meer.

De lijst met programmatitels en omroepen waarvoor ik gewerkt heb is natuurlijk veel langer. Grappig is de ontdekking dat ik inmiddels voor alle regionale omroepen wel een keer gewerkt heb, behalve voor Omroep Zeeland en RTV Drenthe. Maar het is toch hoofdzakelijk de Publieke Omroep waarvoor ik werk. En ik doe nog altijd veel aan sport. Zo’n 99,9% van wat ik film is bestemd voor televisie-uitzending. Het aandeel ‘bedrijfsfilms’ was dit jaar minimaal.

Dit alles heeft tot gevolg gehad dat ik bijna 21.000 zakelijke kilometers heb gereden in mijn eigen auto. Dus los van alle kilometers in auto’s van facilitaire bedrijven, crewbusjes en de privé kilometertjes.

2010 is natuurlijk het jaar van de sociale media. Ik ben gezwicht voor Twitter. Heb inmiddels 122 Tweets verstuurd, volg 61 Twitteraars en heb, na een half jaartje, al 189 volgers. De vraag is wanneer ik de 200 haal. En hoeveel volgers ik aan het eind van het nieuwe jaar heb. Op andere sociale media besta ik wel, maar heel actief ben ik daar niet. Toch heb ik zonder er iets voor te hoeven doen al 154 Facebookvrienden en 157 LinkedIn connections. Ben ik nu iemand?

Op deze weblog heb ik dit jaar 206 bijdragen geplaatst. In totaal goed voor ongeveer 92.000 woorden, een half miljoen tekens. Het gevolg is 110.748 page loads, 84.327 unieke bezoekers en 41.062 klikjes van trouwe bezoekers. Dat is gemiddeld ongeveer 275 bezoekers per dag, waarvan circa 130 echt terugkerende lezers zijn.

Het is natuurlijk leuk, al die statistieken, maar het zegt verder niet heel veel over hoe ik dit jaar beleefd heb. Daarover wellicht later meer...

klootzak

Utrecht. Ik mocht uitslapen op voorwaarde dat mijn lieve lief ook nog een dutje kon doen voor ik richting Limburg zou vertrekken. De kinderen waren namelijk extreem vroeg wakker. Rond kwart voor negen hoorde ik dat er iemand voor de deur stond en ik realiseerde me dat het tijd was voor de aflossing van de wacht. Lief had het over 'kut' en ik hoorde de buurvrouw iets zeggen. Even later stond mijn vrouw in de slaapkamer: 'Ze hebben een ruit van je auto ingeslagen!'

Ik was op slag klaarwakker. Nog geen half uur later zat ik bij Carglass op de Atoomweg in Utrecht. Kopje koffie voor de schrik en een vriendelijke jongeman die kwam uitleggen wat er precies kapot gemaakt was.

Een of andere mongool heeft diep in de nacht, met een schroevendraaier, de ruit aan de bestuurderskant van mijn Passat kapot gewrikt en daarmee ook het portier beschadigd. Hij probeerde het radiosysteem te stelen, maar is niet verder gekomen dan het los rukken van de omlijsting. Wel heeft het huftertje de TomTom gevonden die ik met mijn stomme kop had laten liggen in een van de opbergvakjes. De dure Rayban zonnebril was in de haast kennelijk niet interessant genoeg. Die lag tussen de lege kauwgompakjes op de stoel. Evenals een flacon kinderzonnebrandcrème en de nieuwe Ezeltje Prik. Het is dus geen jonge vader, de dader.

Heel toevallig had ik de avond er voor mijn iPod meegenomen voor een update. Die lag ook al maanden in de auto. Ik ben de afgelopen jaren namelijk slordig geworden op dit punt. Te goed van vertrouwen. Deels omdat ik dacht dat we in een keurige buurt woonden. Maar ik had beter moeten weten, want een week eerder stond op dezelfde plek een buurman beteuterd te kijken. Toen hadden ze op mijn ruit al een stukje ijsvrij gemaakt om binnen te kijken.

Je begrijpt dat Lieve Lief teleurgesteld in mij was en ik behoorlijk baalde. Van mezelf, maar vooral van zo'n klootzak die zomaar aan mijn spullen zit. Het kost tijd, geld, gedoe met de verzekering en in dit geval het schoonheidsslaapje van mijn lieve schat. De schade is vele malen groter dan wat het hem kan opleveren.

Probleem is dat dit soort gasten niet snel gepakt worden en als ze hen al vinden, wat is dan een paar weken brommen of een maandje vuil prikken in het park? Daar wordt zo'n knaap niet wijzer van.

Carglass is een prettig bedrijf waar je snel geholpen wordt, direct aangifte kan doen en met lotgenoten kan filosoferen over lijfstraffen. Opeens had ik begrip voor de winkelier die de nek van een overvaller brak. Da's het bedrijfsrisico van de boef.

's Avonds was ik alweer in Maastricht. Dankzij de oplettendheid van onze lieve buren keurig op tijd in de Onze Lieve Vrouwenbasiliek voor het kerstconcert van de Maastreechter Staar. Tussen de bedrijven door heb ik een kaarsje opgestoken voor de eikel die mijn ruitje heeft ingetikt. Niet om hem te vergeven of het beste toe te wensen, maar in de hoop dat, als er tòch een rechtvaardige God bestaat, bij mijn ruitentikkertje een enorm pijnlijke brandblaar op zijn scrotum verschijnt, die pas over gaat als dit klootzakje oprecht spijt krijgt van zijn actie en hij voor mij een hele mooie tekening gemaakt heeft.

on the road

Krommenie. Het was een korte nacht. Even voor twaalf uur had ik een collega afgezet in Hilversum en daar begon het flink te sneeuwen. Glibberend en glijdend reed ik door de nacht. Op de snelwegen rond Utrecht kon je de rijbanen niet meer van elkaar onderscheiden. Ergens rond half twee bereikte ik mijn mandje en om zeven uur ging de wekker alweer.

Buiten lag een dik pak sneeuw. Ik schatte de sneeuwhoogte in De Meern tussen de vijftien en twintig centimeter. Met mijn bergschoenen maakte ik om kwart voor acht de eerste sporen in het maagdelijk witte landschap en even moest ik denken aan Neil Armstrong. Alleen gleed die niet uit.

Op de Passat lag een aardige laag verse sneeuw. Niet zo dik als op de andere auto’s in het rijtje, maar genoeg om een flink pak op de bestuurdersstoel te krijgen bij het open trekken van het portier. En na het schoonvegen van de ruiten zat ook een deel op mijn broek.

Ploegend reed ik de straat uit. Zonder winterbanden, want die waren al uitverkocht of onbetaalbaar op het moment dat ik daarvoor was gaan kijken. Ik had wellicht beter kunnen informeren naar sneeuwkettingen. Ondertussen achtte ik de kans groot dat ik deze expeditie voor niets ondernam, maar daar kon ik ook niet op gokken. Een deskundige wist me via Twitter te melden dat de wedstrijd AZ-NEC vast door zou gaan.

Ruim een uur later was ik weer terug in Hilversum. Zonder schade! Ik parkeerde mijn auto op pole-position in de garage van het MediaPark. Vijf minuten later haalde ik een welverdiend bekertje koffie uit de automaat. Collega’s druppelden binnen. Vol goede moed begonnen we aan de tweede etappe van de dag. De reis Hilversum – Alkmaar, met een geplande tussenstop in Krommenie, waar we nog een collega zouden oppikken.

Inmiddels kwam het nieuws tot ons dat de wedstrijd Ajax – Feijenoord afgelast was. Op mijn Blackberry zocht ik naar berichten over AZ. Ik vond een mededeling dat de situatie rond het stadion werd gekeurd, in verband met de veiligheid voor personen. Ondertussen hobbelden wij met een gangetje van ongeveer 80 kilometer per uur over de A1, de A10 en de A8.

Bij station Krommenie pikten we Ramon op die goed ingepakt op ons stond te wachten. Hij zat nog geen twee minuten in de auto, we waren amper 300 meter van de instapplek, toen de telefoon ging. Wedstrijd afgelast! We konden omkeren en weer afscheid nemen van Ramon voor we überhaupt aan een goed gesprek begonnen waren.

Ruim vier uur nadat ik in ons straatje een eerste spoor had gemaakt in de verse sneeuw, kwam ik weer thuis. Onverrichter zake. Lekker gewerkt en niets gemist. Alleen het antwoord op de altijd spannende vraag -welke camera doe ik vandaag?- had ik niet gekregen. We zullen het nooit weten.

Morgen -maandag- mag ik naar Drenthe voor de kraker FC Emmen–Dordrecht, die al drie keer eerder is verplaatst. Dikke kans dat deze wedstrijd in de Jupiler League ook afgelast wordt, maar ik ga er stiekem een beetje vanuit dat ze pas bellen als ik Hoogeveen al gepasseerd ben.

update: (maandagmorgen, half elf) Wedstrijd Emmen-Dordrecht voor de vierde keer afgelast. Vandaag opnieuw een dag vrij en verlost van het vooruitzicht om uren in de kou te staan. Ik word nog eens slapend rijk...

gekoesterde verlangens

Utrecht. Lijstjesmaand! Nog even en we worden weer doodgegooid met top tienen, honderds en tweeduizend a gogo of zo. Voornemens, verlangens, serieuze verzoeken, hoogte- en dieptepunten.

Ik neem alvast een voorschot op het bal der lijstjes en open met mijn eigen (on)professionele verlangenslijst voor 2011. Deze zet ik met lichte gene op de weblog, zodat potentiële opdrachtgevers weten wat ze te doen staat en op welke momenten ze mij absoluut niet mogen passeren.

Laten we zeggen de 'Ikke ikke ikke top 10':

Op 10: Een willekeurig concert van Andre Rieu. Daar wil ik graag eens een van de tweeënveertig camera's bemannen. Ik heb inmiddels zo vaak verhalen gehoord over de manier waarop onze Limburgse vioolvirtuoos uitpakt als een van zijn optredens geregistreerd wordt, dat ik daar toch graag een keer bij wil zijn. Al is het maar camera 100, ergens tussen het publiek.

En als we toch in Limburg zijn... Op nummer 9: Ik hoorde dat de NOS en L1 het komend jaar samen verslag doen van carnaval, door op zondag 6 maart vier carnavalsoptochten rechtstreeks uit te zenden. Dat is voor mij jeugdsentiment, omdat ik ooit -in 1986- bij Lokale Omroep START in Geleen begonnen ben met het filmen van carnavalsoptochten. De kennis en ervaring die ik toen heb opgedaan zou ik graag weer eens willen inzetten. Liefst als regisseur bij een van die optochten, maar anders ook wel als cameraman. Ik kan me zo voorstellen dat velen in Hilversum dit een stomme wens vinden, maar mij lijkt het ontzettend leuk.

Op 8: Wie is de Mol? Een van de mooiste programma’s van de Nederlandse televisie. In ieder geval het enige programma waar ik (nog) niet voor gedraaid heb en dat ik desondanks nooit wil missen. Nu de @wieisdemol-twitter mij ook volgt, denk ik dat het tijd wordt om eens hard te roepen dat ze mij niet mogen vergeten als ze een nieuwe ploeg samenstellen.

Boer Zoekt Vrouw op 7! Nog zo’n prachtig gefilmd programma dat elke cameraman op zijn CV wil hebben. Daarvoor wil ik graag (tijdelijk) vergeten hoe onaardig Yvon Jaspers ooit tegen mij heeft gedaan. Voor wie dat verhaal nog niet kent; het staat hier.

En op 6: Achterop de motor bij een wielerkoers. Liefst live. Ik mag met enige regelmaat zogenaamde tapeklussen doen voor DutchView MBS (Mobile Broadcast Systems) en één keer mocht ik in Berlijn tijdens de rechtstreekse uitzending van de marathon meerijden op Motor 4.

Ik mag dus niet klagen, maar het is tot nu toe gebleven bij hardloopwedstrijden, veldrijden, mountainbike en triatlon. Op de quad tijdens een marathon op natuurijs lijkt me ook wel wat. Toch is een echte wielerkoers in mijn ogen het hoogst haalbare. En dan reken ik echt niet op Motor 1 in de Amstel Goldrace of Tète de la Course in Frankrijk.

Nummer 5: Een paar dagen op stap met Joris Linssen voor Hello Goodbye of Joris’ Showroom. Zijn programma’s zijn niet alleen mooi gedraaid, ik vind ze inhoudelijk ook interessant. Ooit dacht ik even Hello Goodbye een suf format was, maar de laatste tijd heb ik toch af en toe een traantje weg moeten pinken tijdens het kijken naar dat programma. Dat komt vooral door de manier waarop Joris met zijn gasten omgaat. Hij durft alles te vragen en kan zich dat ook permitteren, omdat hij oprecht geïnteresseerd is. Dat is in Omroepland kennelijk een vrij unieke gave.

En ik heb nog een programma-ideetje voor Joris dat ik graag eens met hem zou willen bespreken.

Op 4: Pinkpop is een van de krenten in de pap. Ik heb er gelukkig al heel wat keren bij mogen zijn. Weer hoor je mij niet mopperen. Toch droom ik er wel nog altijd van om een keer de handcamera op het hoofdpodium te mogen doen. Als dat er niet in zit neem ik graag genoegen met de vertrouwde rol als ENG cameraman die interviews backstage doet, maar één keertje zo’n groots festival met regisseur Eduard Huis in ’t Veld in mijn oor... dat lijkt mij een feest!

En hoog op mijn wensenlijst (vandaag even op 3) staat al heel lang VPRO’s Holland Sport. Wat zou ik toch graag een keer een filmpje voor dit programma willen maken. Die reportages zijn namelijk altijd goed doordacht en bovendien allemaal prachtig gefilmd.

Een paar keer heb ik iemand van de productie aan de lijn gehad, maar telkens ging het om een last-minute klus en kon ik niet. Toch zou ik dolgraag, heel graag, supergraag een keer willen invallen. En niet alleen om deze show op mijn (al behoorlijk imposante) lijst van opdrachtgevers te kunnen plaatsen.

Tijdens de Olympische Winterspelen in Turijn mocht ik een middag met Wilfried de Jong op pad en dat was al een bijzondere ervaring. Dus -voor ik sterf- moet ik een mooi wieleritem voor dit programma gedraaid hebben. Dat móét!

(NOTE voor de redactie van Holland Sport : 0654218645!)

Op 2! Ze gaan weer touren en daar moet natuurlijk een DVD van gemaakt worden. Mee op tournee voor de grote beeldschermen in de stadions lijkt me ook geweldig. Draaien bij een concert van de Rolling Stones, liefst met een camera op of vlak voor het podium, is al jaren een van mijn natte dromen. En tot ik wakker schrik zou ik het willen doen met videokoning Henk van Engen als regisseur. Gewoon omdat ik dat heel graag een keer zou willen meemaken.

En dan nu, op nummerrrrrrr 1: Je moet immers nooit ophouden met dromen. Met hoog grijpen is ook niks mis. Als ik het dan toch zelf mag zeggen, doe mij dan maar de regiefunctie tijdens de live uitzending van de Elfstedentocht in 2011. Niet dat ik de illusie heb dat ik dit zou kunnen, maar ambiëren mag.

Het lijkt mij alleen al te gek om het cameraplan te maken. Meer dan 100 camera’s, elf of twaalf regiewagens, vijf quads op het ijs, vier helikopters in de lucht en al die verbindingen. Urenlang machtig mooie televisie maken onder barre omstandigheden, waar heel Nederland naar kijkt. Volgens mij is dit absoluut het hoogst haalbare op televisiegebied in ons land.

laars

Arnhem. Terwijl ik dit schrijf is in het Gelredome zojuist de wedstrijd Vitesse-Ajax begonnen. Het staat 0-0. Nog geen twaalf uur geleden liep ik op de plek waar nu de bal rolt.

Het Giga Piraten Festijn 2010 was net afgelopen en wij trokken met een mannetje of twintig aan de rode kabels van negen camera’s waarmee we sterren als Koos Alberts, Jacques Herb, Bonnie st.Claire, Corrie Konings, Annie Schilder en Jan Keizer hebben vastgelegd voor de eeuwigheid.

Nick en Simon waren na afloop volgens mij een beetje narrig over het vuurwerk dat tijdens de slotact vlak voor hun neus tot ontploffing was gebracht. Ik kom niet uit Volendam, maar was er ook van onder de indruk en moest na afloop de kruitresten van mijn kale kletskop vegen. Maar ik had wel mooi de hele avond op pole-position gestaan. Camera 6, op het podium.

Elf minuten gespeeld. De Zeeuw, Eriksen. 0-1. Ajax leidt in Arnhem.

Het concert was rond half twaalf afgelopen. Dertien uur voor de aftrap. Het stadion moest gedurende de nacht een hele metamorfose ondergaan. Een groot podium met enorme LED-walls en een vracht licht werd in alle haast afgebroken. De zogenaamde MOJO-barriers gingen plat, los en op heftrucks. Veegwagens en mensen met grote sneeuwschuivers probeerden zo snel mogelijk alle plastik bekertjes en een gigantische hoeveelheid confetti op te ruimen.

Ik had mijn camera ingeleverd bij de materiaalwagen, een jas aangetrokken en was langs dronken liefhebbers van het Nederlandse lied naar collega’s gelopen die wel wat hulp konden gebruiken bij het afbreken van hun grote camera’s. Ramon toonde een laars die tijdens het concert tegen zijn hoofd was geslingerd. Ergens rond het stadion strompelde dus een dame op één laars huiswaarts.

Rust. Ajax leidt met 0-1. De eerste helft was redelijk tot goed, al zullen ze daar in Arnhem anders over denken. Ik vraag me af of de laarswerpster al wakker is, of ze een giga kater heeft en of ze inmiddels spijt heeft. 

Om half twee vannacht hadden wij alle televisieapparatuur opgeruimd en ingepakt. Alleen een grote crane moest nog in de vrachtwagen worden geladen. Ondertussen was ook het podium bijna helemaal afgebroken. Het zaallicht kwam omlaag. Een pallet met kratten cola werd naar buiten gereden. Er was duidelijk meer bier gedronken.

Ik schat dat er ongeveer 150 man aan het werk waren. Iemand wist me te vertellen dat het veld volgens de planning om ongeveer 06.00 uur naar binnen geschoven zou worden.

Meer van de metamorfose heb ik niet meegekregen. We hebben niet eens meer wat gedronken. Ik bedacht onderweg wel nog dat deze verbouwing van Piratentent naar voetbaltempel een mooi onderwerp was geweest voor een time-lapse opname. Ik hoop dat iemand eerder op dit idee is gekomen dan ik en dat in verschillende hoeken van het stadion camera’s hebben staan snorren. Deze nacht (van het vuurwerk bij Nick en Simon tot de aftrap van Vitesse-Ajax) versneld afspelen, zou een heel mooi filmpje kunnen opleveren.

Ajax wint. De tweede helft was niet echt boeiend. Ik heb gelukkig andere zaken aan mijn hoofd. Die laars bijvoorbeeld. Ramon is zo’n aardig kerel. En wie pleegt er nou een aanslag op een cameraman? Hoezo? En waarom met een laars?

documentaire over Chris Veraart

Amsterdam. Dik vijf jaar geleden draaide ik met regisseur Arjan Nieuwenhuizen voor de NOS documentaire ‘Meer dan een Feestje’. Deze film stond in het teken van het 25-jarig ambtsjubileum van Koningin Beatrix, maar ging in feite over een aantal personen die dat jaar ook een 25-jarig lustrum te 'vieren' hadden. Een van die hoofdpersonen was advocaat Chris Veraart uit Bergen bij wie ze een kwart eeuw eerder de ziekte MS hadden gediagnosticeerd.

Op vrijdag 22 juli 2005 was ik voor het eerst bij Chris Veraart. Nog voor ik hem netjes de hand kon schudden moest ik filmen hoe hij door de thuiszorg uit bed getakeld werd. ‘Opzetten’, zo noemde hij het zelf. Het werd een aangrijpende scène, waarover ik dezelfde avond nog een stukje schreef op mijn (toen nog) nagelnieuwe weblog.

Nadat we vier dagen hadden opgetrokken met deze innemende man en we klaar waren met de opnamen voor ‘Meer dan een feestje’ kwamen Arjan en ik, op het parkeerterrein van de Politie Academie in Apeldoorn, tot de conclusie dat we Chris Veraart niet zomaar los konden laten. De man was boeiend genoeg voor een langer portret. Op basis van zijn openheid, de manier waarop hij om ging met zijn ziekte en de wijze waarop hij mensen in korte tijd wist te raken verdiende hij een eigen documentaire. Het afscheid dat we die middag hadden genomen mocht niet definitief zijn. Hier moesten we iets mee.

We besloten om op eigen kosten door te draaien en Chris Veraart regelmatig op te zoeken met een camera. Als snel kregen we hulp van DutchView ENG, waar ik toen nog in dienst was, en dat bereid was om apparatuur ter beschikking te stellen. Niet veel later kwam Arjan in contact met de Stichting MS Research en die organisatie was bereid om dit project serieus te steunen.

Zo konden we Chris vijf jaar lang volgen. Het werd een buitengewoon project, want in de loop der jaren bouwden we een bijzondere band op met onze hoofdpersoon. Ondertussen zagen we dat het op en af ging met hem, maar uiteindelijk steeds een beetje minder goed.

De ziekte MS deelde dreun na dreun uit, maar telkens als wij met de camera op bezoek kwamen leefde Chris op. Hij vond het prettig als wij er waren en zelfs als hij behoorlijk ziek was had hij praatjes voor tien, zolang de camera liep. Die levenslust maakte hem de gedroomde hoofdpersoon voor onze film. Hij stelde zich kwetsbaar op, liet ons alles filmen wat we wilden en bewees dat je zelfs met zo’n slopende ziekte er toch iets van kan maken, zolang je maar niet gaat klagen en zeuren.

Chris heeft mij zo laten zien dat het leven nog steeds de moeite waard kan zijn, ook al gaan de dagen ten onder aan gekut en gepruts. De man heeft een geweldig gevoel voor humor, ruim voldoende zelfspot en een frisse kijk op de wereld. Dat hij ziek is doet daar helemaal niets aan af.

In oktober hebben we voor het laatst gedraaid bij Chris. Nu is het klaar en dat is eigenlijk ontzettend jammer. Er is nu geen directe aanleiding meer om eens in de paar maanden naar Bergen te rijden. Maar het goede nieuws is dat de documentaire die Arjan Nieuwenhuizen uit een enorme berg videomateriaal heeft gesneden eindelijk wordt uitgezonden.

Afgelopen vrijdag was ik bij een voorvertoning van de film in Het Ketelhuis. Het was een prachtige middag en een passend slot voor deze voor mij zo speciale productie. Ik heb voor het eerst een traan gelaten tijdens het terugkijken van mijn eigen materiaal. Niet vanwege twee onscherpe shots, maar tijdens een aangrijpende scène. Verder zeg ik niets. Jullie mogen zelf oordelen.

De NOS-documentaire ‘Het gaat slecht, verder gaat het goed’ wordt maandag 13 december, in het kader van het 30-jarig jubileum van de stichting MS research, van 19.20 tot 20.15 uur uitgezonden op Nederland 2.

dag rutger, dag dag... (2)

Utrecht. Jongens wat heb ik losgemaakt? Met name dankzij Twitter is mijn verhaal van gisterenavond, over de Sinterklaasactie van Pownews, even een eigen leven gaan leiden. Voor zover ik het kan nagaan hebben 23 Twitteraars een linkje naar mijn verhaal doorgestuurd. Daar zitten mensen bij met slechts 8 volgers, maar ook beroemdheden met bijna 3.000 volgers. Als ik het bij elkaar optel kom ik op meer dan 10.000 linkjes naar mijn weblog. Onder de ontvangers zijn zeker vele doublures, maar toch. Uiteindelijk hebben ongeveer 700 personen de moeite genomen om de betreffende blog te lezen.

De reacties waren over het algemeen positief. Een enkeling vond het belachelijk dat ik me zo druk maakte over iets onbelangrijks als Sinterklaas. Communicatiemanager Jaap Stalenburg, die ik overigens alleen van verhalen ken, Twitterde vrolijk in het rond dat ik een te grote broek heb aangetrokken, door te roepen dat ik niet voor PowNews wil draaien. ‘Wacht maar tot ie gebeld wordt’, schrijft hij. En vijf mensen die ik helemaal niet ken en die mij dus ook niet kennen ReTweeten dat bericht onmiddellijk.

Grappig.

In de loop van de dag kreeg ik er op mijn eigen Twitter-account een stuk of tien nieuwe volgers bij, waaronder iemand die werkt bij Powned. Van verschillende kanten kreeg ik -ongevraagd- informatie over het bewuste baard-trek-filmpje. Het was geen hoax en ik had goed gezien dat die andere Sinterklaas in het complot zat.

Aan het eind van de middag ontving ik het volgende mailtje:

Hallo,

Ik ben bezig met een blog nav. jouw blog en de Sinterklaas-actie van Powned. Je geeft aan dat je niet weet wat je zou moeten doen als jij gebeld was in die situatie. Later schrijf je dat eigenlijk niemand meer met Powned zou moeten werken omdat het goedkoop, flauw en makkelijk is. Zou je dit iets meer kunnen toelichten? Hoe zij je je rol als cameraman? En moet je als freelancer niet alles aannemen. Is het niet aan de verslaggever om erin te monteren, als cameraman schiet je slechts de beelden?

 Als je het iets meer zou kunnen toelichten, graag =)

Het bericht bleek afkomstig te zijn van een leerling van de School voor Journalistiek. Nou wil ik niet overkomen als een grote zeurpiet, maar kennelijk moeten ze daar nog uitleggen dat je jezelf even netjes moet voorstellen en dat je in dit geval moet aangeven voor welke site je schrijft. Of zou deze student zich juist voorbereiden op een baan bij PowNed?

Flauw.

Ik heb hem toegezegd vanavond nog antwoord te geven op zijn vragen en voor het gemak doe ik dat langs deze weg. Zo sla ik twee vliegen in een klap; krijgt hij zijn informatie en heb ik een nieuwe blog!

In mijn column van gisterenavond probeerde ik uit te leggen dat een cameraman of geluidsman soms op locatie pas ontdekt wat de bedoeling is of door welk programma hij is gecharterd. Dat gaat meestal goed, maar heel af en toe kan je in gewetensnood geraken.

Zo ontdekte ik ooit, helemaal in het begin van mijn carrière, dat ik met Willibrord Frequin op bezoek moest bij een meisje dat net terug was uit Amerika, waar ze verdacht werd van babymoord. Deze au-pair was helemaal blut door hoge advocatenkosten en ze had een vreselijke tijd achter de rug. Willibrord wilde haar direct na een lange vlucht omkopen met een paar duizend gulden en zo een exclusief interview afdwingen. Ik vond dat schokkend, niet integer en dus absoluut niet kunnen, maar we stonden al op de stoep. Gelukkig weigerde het meisje en hebben Willibrord en ik nooit echt samen gedraaid. Daarna heb ik namelijk duidelijk te kennen gegeven dat ik met deze man niet wilde werken.

Als cameraman moet je zo veel mogelijk potentiële opdrachtgevers te vriend houden. Wat dat betreft is er in mijn ogen geen verschil tussen freelance of een vast dienstverband. En een heel enkele keer mag je natuurlijk ‘nee’ zeggen. Als dat niet meer kan moet je wellicht iets anders gaan doen.

Ik weet eerlijk gezegd niet wat ik gedaan had als ik de vorige week door Pownews was ingehuurd en pas ter plekke had gehoord dat het de bedoeling was om even lekker te shockeren door een Sinterklaas aan zijn baard te trekken voor de ogen van nietsvermoedende kinderen en hun ouders. Dan nog weigeren, dat is voor een camera- of geluidsman buitengewoon lastig. Toch ben ik van mening dat er grenzen zijn waar je niet overheen hoeft te gaan. Ookal is de verslaggever verantwoordelijk voor hetgeen er uiteindelijk wordt uitgezonden, als hij roept dat je van een flatgebouw moet springen dan doe je dat ook niet...

Toch ontdekte ik vandaag weer eens dat er nog steeds journalisten en producers zijn die denken en praten in termen van: ‘Een cameraman moet niet zeuren, maar draaien!’ of ‘Het is toch máár een geluidsman?!’ Ik las zelfs ergens het stoere: ‘Voor jou tien anderen.’ Feitelijk is dat correct, maar ik werk persoonlijk liever met verslaggevers en regisseurs die loyaal zijn, die graag samenwerken en iets willen opbouwen met een cameraman. Doe mij maar de opdrachtgevers die wel respectvol en fatsoenlijk met mensen omgaan. Gelukkig zijn er daar genoeg van.

Tot slot stelt (of vraagt) de mailschrijver: ‘Als cameraman schiet je toch slechts de beelden?’

Nou... ehm. Ik niet.

Wie mij inhuurt krijgt ook een uitgesproken mening cadeau. Een cameraman met ideeën over licht, lensgebruik, wel of geen statief, opvattingen over draaistijl, compositie, decoupage, suggesties voor montage en iemand die inhoudelijk mee denkt. Het schieten van de beelden is vaker een bijzaak dan je zou denken, maar daar moeten we het misschien een ander keertje nog eens over hebben.

dag rutger, dag dag...

Utrecht. Stel: De telefoon gaat. Je wordt gebeld met het verzoek of je nog kan werken en zonder te vragen waarvoor het is zeg je ‘Ja!’ Voor je het weet ben je op weg naar een overdekte speeltuin, waar een verslaggever in Sinterklaaspak op je wacht. Die legt uit dat het de bedoeling is om een grappig en vooral shockerend filmpje te maken. Het plan is om naar binnen te gaan, een andere Sinterklaas uit te schelden en hem zijn baard af te trekken, voor het oog van nietsvermoedende peuters en ouders.

Wat doe je?

Ik heb hier de afgelopen uren over nagedacht en kom er niet uit. Natuurlijk is het gemakkelijk om achteraf te roepen dat ik dit zou weigeren, maar het gaat er om dat je daar staat en voor het blok gezet wordt. Het is werk. Je bent al ter plaatse en ik kan me zo voorstellen dat niet de cameraploeg niet heel gedetailleerd is ingelicht. ‘Volg de bal!’ is zo’n uitdrukking die gebruikt wordt als je niet alles hoeft te weten, maar gewoon moet draaien wat er gebeurt.

Ik was er gelukkig niet bij. Iemand wees mij vanavond op een filmpje van Powned dat op YouTube staat en waarin te zien is dat de dappere Rutger Castricum bij Speelparadijs Ballorig in Amsterdam-Zuidoost binnenloopt en een Sinterklaas aan zijn baard trekt. Het verhaal had ik dit weekend al op Twitter gelezen, maar toen verklaarde Powned snel dat het een hoax was. Een poets, nep, bedrog, truc, oplichterij of broodjeaapverhaal.

Inmiddels heb ik het filmpje bekeken op aandringen van een collega. Hoax of niet, er zijn kleine kinderen in beeld en de omstanders reageerden nogal verbaasd. Dan kan het best zijn dat die andere Sint in het complot zat, het blijft een slechte grap. Als je zo wilt scoren ben je behoorlijk zielig. Flauw, goedkoop en makkelijk...

Waarschijnlijk waren alle aanwezige volwassenen zo perplex dat niemand op het idee is gekomen om de deur op slot te draaien en de politie te bellen. Nu overweegt het kinderspeelparadijs om er een zaak van te maken en ik hoop van harte dat ze dit doen. Maar ik hoop ook dat met mij zo veel mogelijk collega’s verklaren dat Powned niet hoeft te bellen als ze nog iemand zoeken om een filmpje te maken. Hier leen ik me in ieder geval niet voor. Ik vond dat Pownews al een buitengewoon sneu en slecht gemaakt programma, maar nu is het helemaal duidelijk.

de camera

Utrecht. ‘Mag ik het bandje?’, vraagt de regisseur na afloop van de draaidag. Het is een gewoonte. We draaien al jaren niet meer op tape, maar we hebben het wel nog steeds over bandjes. Dat is te vergelijken met een telefoonnummer ‘draaien’ of iets kopen in de ‘platenzaak’. Het gaat niet zomaar over.

Tegenwoordig zijn het schijven waarop wij alle nullen en eentjes vastleggen die later weer worden omgezet in het beeld en geluid van een televisieprogramma. Meestal gebeurt dat wegschrijven in een zogenaamde XDCAM camcorder, momenteel met stip de meest populaire televisiecamera in Omroepland. Je hebt verschillende types die allemaal in meerdere kwaliteitsnormen kunnen opnemen. Belangrijk is het onderscheid tussen de HD en de SD XDCAM. (HD staat voor High Defenition en SD voor Standard Defenition) Maar het zijn allemaal Sony camera’s en dus wijken ze in de basis en bediening niet zo veel van elkaar af.

Het meest gangbaar is nog steeds de SD camera en -voor de liefhebbers- dat is de Sony PDW-530. Persoonlijk vind ik dit nog steeds een prachtig apparaat, ookal is hij alweer een jaartje of zes op de markt. De viewer en het LCD schermpje van deze camera zijn beter dan die op de duurdere HD varianten, hoe gek dat ook mag klinken.

In de tijd dat we nog op bandjes draaiden moest je oppassen dat je niet per ongeluk een stukje wiste, wanneer je iets terug gekeken had. Tegenwoordig zijn het net computers en kan je niets wissen tenzij je heel domme fouten in het menu maakt. Die menu’s zijn overigens behoorlijk uitgebreid, wat vooral betekent dat er veel mis kan gaan als mensen zonder verstand van zaken daarin gaan rommelen.

De camera’s waarmee wij werken zijn behoorlijk lichtgevoelig. Het verschil met de Betacam SP camera’s waarmee ik ooit heb leren filmen is een verschil van dag en nacht. Toch wil dit niet zeggen dat je geen licht meer nodig hebt om een mooi plaatje te maken. Er zijn helaas nog steeds regisseurs, producers en vooral luie verslaggevers die denken dat lichtgevoeligheid van een camera ook gelijk betekent dat een lichtset overbodig is. Daar kom ik later nog wel eens op terug.

Buiten Hilversum kom je ook de Panasonic P2 camera’s regelmatig tegen en je hebt natuurlijk een hele range aan kleine camera’s die met name gebruikt worden door zogenaamde Camjo’s, de zelffilmende journalisten en de doe-het-zelf-producentjes. Ikzelf werk echter meestal met de grote professionele XDCAM camera’s, waarover leken op straat altijd het standaard grapje maken dat hun eigen camera veel kleiner en lichter is. En dan zeggen wij –cameramensen- dat op onze camera niet eens een autofocus zit of zo’n handig nichtshot standje en dat wij nog werken met een zwartwit zoeker.

Die camera’s zijn zo groot en zwaar omdat ze robuust moeten zijn. Deze apparaten maken heel wat meer mee en draaien veel meer uren dan de gemiddelde consumentencamera. Maar al dat gewicht zorgt ook voor stabiliteit en bedieningsgemak. De cameraman heeft zo veel meer controle over scherpte, diafragma, zoom, lenskeuze en dus de compositie van het beeld, dan een huis-tuin-en-keukenfilmer. En eerlijk is eerlijk, het moet er natuurlijk ook een beetje stoer uitzien.

Giovanni reageerde op een eerder blogverhaal met de vraag: ‘Ik ben altijd benieuwd geweest met wat voor soort camera’s u werkt. Welke modellen gebruiken jullie?’
Ik hoop dat zijn (keurig geformuleerde) vraag op deze manier is beantwoord. Een blog over studio-camera’s schrijf ik misschien ook nog eens een keertje.

rowwen hèze (2)

Utrecht. Op vrijdagavond 25 september was ik een van de cameramensen bij het jubileumconcert ter gelegenheid van het 25 jarig bestaan van Rowwen Hèze. Over deze avond schreef ik dit stukje. Gisterenavond zijn delen van concert uitgezonden in het programma Met Michiel... op Nederland3. Zelf heb ik het ook gemist, maar vanmiddag heb ik het teruggezien op internet. Het is meer dan de moeite waard.

Regisseur Eric Blom heeft er een prachtig document van gemaakt dat ik graag op DVD zou willen hebben (hint hint). Het was een hele eer om erbij te mogen zijn. Voor degene die graag naar cameramensen in beeld kijken, links op het podium bij Tren van Enckevort. 
En zo zie je maar welk resultaat je kan krijgen als je een goed facilitair bedrijf inhuurt, een stel bedreven cameramensen, een paar bereidwillige assistenten, dondersgoede geluidsmensen, een snelle schakeltechnicus, een topregisseur en het allerleukste en allerbeste bandje van Nederland.

smoesjes

Utrecht. Ja, trouwe lezers, ik weet het. Ik heb deze weblog de afgelopen weken een beetje verwaarloosd. Mijn verhaaltjesproductie staat op een ongekend laag pitje, het aantal nieuwe stukjes is op een hand te tellen. Dat spijt me.

Neem van mij aan dat het geen onwil is en ook geen gebrek aan inspiratie. Het heeft te maken met een chronisch tekort aan tijd en energie. Ik kan me in deze donkere dagen niet meer elke avond opladen om, na het doen van talloze klusjes met een hogere prioriteit, nog eens rustig te gaan zitten voor een schrijfsel met enig niveau.

Noem het de jaarlijkse decemberdip. Niks ernstigs. Het gaat over zodra de feestdagen voorbij zijn en de dagen weer langer worden, maar nu is het even harken.

Er staan talloze beginnetjes en ideetjes in mijn laptop en telefoon, maar het komt niet af. Uiteraard beloof ik plechtig dat ik blijf proberen en als de agenda de komende dagen onverhoopt zo leeg blijft als hij nu is, dan heb ik goede hoop.

Ik moet er even rustig voor gaan zitten nu het niet vanzelf. Daarvoor had ik de afgelopen weken bijna geen tijd. Sinterklaasinkopen en rijmelarij, administratieve freelance gedoetjes ter voorbereiding op 2011, een kleine huishoudelijke achterstand wegwerken en kinderen die zo vroeg wakker zijn dat papa 's avond op tijd naar bed moet, wil hij de volgende dag een beetje vrolijk zijn.

Smoesjes dus.   

ober

Amsterdam. Het moest er een keer van komen, dress code black tie. Het heeft eigenlijk nog lang geduurd, maar vandaag is het dan zo ver. Voor het eerst in mijn leven hijs ik mezelf in de onvermijdelijke smoking, eerder deze week gehuurd bij Tapking in Hilversum ter gelegenheid van de opening van het De La Mar theater in Amsterdam.

Voor me staat een klein koffertje waarin de broek, het jasje, een overhemd, de vlinderdas, een pochet en een paar manchetknopen zitten. Met pijn in het hart trek ik de zo vertrouwde spijkerbroek en trui uit. Omdat we lang buiten zullen staan bij de rode loper heb ik alvast een lange onderbroek aangetrokken. Niet sexy, wel praktisch. Niemand die het ziet.

Zo’n strak boord, bovenste knoopje dicht en dan ook nog een strik er om, dat is niks voor mij. Het irriteert me binnen een paar tellen. Wat mij betreft zit het te strak, maar de deskundige leverancier van dit pak heeft me verzekerd dat het zo hoort. Vervolgens ga ik het gevecht aan met de manchetknopen en de kleine gaatjes in de mouwen van het witte overhemd. Mijn lieve Lief komt beneden als ik net klaar ben. Ze lacht me niet uit, maar grijpt wel direct naar de fotocamera. Dat komt ongeveer op hetzelfde neer.

Als ik probeer te poseren voel ik me even James Bond, maar even later realiseer ik me dat 007 nooit -in smoking- de ruiten van zijn Volkswagen hoeft te krabben. Hij sleept ook niet met een statief, lenstas en camera op de trappen van een gebouw waar de lift voortdurend bezet is. Bond, James Bond hoeft ook niet zelf te filmen in zo’n strak pak.

Maar ik doe het met liefde. Joop en Janine geven ons een prachtig theater, dan is dit het minste wat wij terug kunnen doen. Alleen zie ik overal collega’s lopen in een normaal kloffie. Daar lopen Bas en Ivo in een gewone zwarte broek. Martijn heeft een keurig jasje aan, maar geen strik of das. Lodewijk van AT5 herkent me niet eens in dit apenpak. Hij is de enige die geen grappig bedoelde opmerking maakt over mijn outfit.

‘Staat je goed!’, liegen een aantal bekenden. Ik weet echt wel dat ze geen gelijk hebben, want in De La Mar hangen grote spiegels. Ik lijk wel een goedkope ober uit een ouderwets muf restaurant bij Staphorst.

Pas als aan het eind van de middag Hare Majesteit komt en de ene smoking na de andere over de rode loper loopt, ontdek ik dat heren in zo’n chique welpenuniform wel degelijk in de meerderheid zijn. Opeens hoor ik erbij op dit verkleedpartijtje. Toch mis ik mijn North Face jas. Die lange onderbroek is geen overbodige luxe. Tien tenen klagen steen en been in mijn trouwschoenen.

In een pizzeria aan de overkant mag de pers opwarmen en iets eten op kosten van Joop en Janine. Ik kies voor een relatief veilige pizza, omdat anders de kans groot is dat ik pastasaus knoei. Even trek ik die verdomde vlinderdas los, maar waar laat je het ding? De zakken van mijn jasje zijn dichtgenaaid.

Na het eten moeten we in het theater reacties van het publiek filmen. Ik heb nog nooit zoveel bekende Nederlanders bij elkaar gezien. Ondertussen wordt het bloedheet en heb ik spijt dat ik tussendoor niet snel die lange onderbroek heb uitgetrokken.

Gelukkig komt er ook aan deze mooie dag een eind. Aangekomen in Hilversum trek ik de smoking uit en opgelucht mijn spijkerbroek weer aan. Ik kan weer adem halen. Het is een van de hoogtepunten van vandaag, ondanks het feit dat het uniek was om bij deze historische opening van De La Mar te zijn en overal vooraan te mogen staan.

Black tie, niks voor mij.