keuzes

Utrecht. Vroeger liep ik naar de eierboer op Spaans Neerbeek, een straat bij ons om de hoek. Ik geloof dat een ei vijf cent kostte. Het doosje gebruikten wij telkens weer, dus onze lege eierdoos liet ik vullen door het oude vrouwtje van de eierboer en dan liep ik voorzichtig naar huis. Die eieren kwamen van de kip en ik neem aan dat de kippen van de eierboer in een keurig hok achter het huis zaten. Het woord legbatterij bestond nog niet in de jaren ‘70.
Inmiddels is er veel veranderd. De eierboer werd verdrongen door ‘leve de man van de SRV en je hiep hiep hiep hoezee’. Later kochten we onze eitjes bij de supermarkt en de prijzen bleven ongeveer gelijk. Tot we er op gewezen werden dat de kippen die onze uitsmijters maakten ernstig mishandeld werden.
En toen zijn we doorgeslagen. Denk ik. Vanmorgen moest ik eieren hebben en heb ik drie kwartier staan twijfelen voor het schap bij Albert Heijn. Wat een keuze! En vraag me niet wat nou het beste is. Voor mij en/of voor de kip. Ik heb geen idee. Verse uitloopeieren, scharreleieren, vier granen eieren, biologische eieren, rondeeleieren, maïseieren of buiteneieren. Alleen de goedkope legbatterijeren kon ik nergens vinden.

nena

Den Haag. Toen ik in 1983 als tienjarig ‘menneke’ binnensloop bij het Pinkpopfestival, dat toen nog in het Geleense Burgemeester Damenpark gehouden werd, trad Nena op. Zij had in die dagen een grote hit met 99 Luftballons.
Nu, zevenentwinitg jaar later was Nena de afsluiter van de 30e editie van Parkpop. Ze is inmiddels 50. Veel hebben we in al die jaren niet meer van haar gehoord. Een paar jaar geleden had ze even een hitje met Kim Wilde, maar dat was dat. Toch was ik zeer benieuwd naar het stuk jeugdsentiment.
De rest van het festivalprogramma zei me niet zo veel. Hier en daar hoorde ik een bekend nummer voorbij komen. Een reggae band had een briljante drummer bij zich, George Kooymans kwam met een paar andere mannen aantonen dat hij beter bij de Golden Earring kan blijven en Nick Lowe maakt prachtige liedjes, maar die zijn niet geschikt voor een feest als Parkpop. Alphabeat, de openingsact was wel meer dan aardig. Alleen de zanger had met zijn neus in de poederdoos gezeten en deed een beetje gek.
Na dat eerste optreden, dat wij met vier camera’s hadden geregistreerd, ontving ik op mijn gsm een mail met het bericht over een neergestorte helikopter. Iemand met de niet toepasselijke naam ‘happyhappy’ vond het kennelijk noodzakelijk om mij snel te informeren. Er was op dat moment nog sprake van een helikopter met aan boord een cameraploeg, wat mij zeer ongerust maakte. Ik ken namelijk nogal wat mensen die wel eens vanuit een helikopter filmen.
Wij moesten weer aan het werk, maar die helikopter spookte door mijn hoofd. Wie zou daar in hebben gezeten? En wat was er gebeurt? Zou ik ook wel eens in dat toestel hebben gevlogen en de piloot bijvoorbeeld kennen? Het kwam opeens akelig dichtbij.
Na de volgende act op Staedion Stage belde ik een paar collega’s, om te vragen of zij meer informatie hadden. Dat viel tegen. Alleen wist iemand te melden dat er niemand van DutchView of MBS bij betrokken was. ‘Geen bekenden!’ had weer een ander van die bedrijven opgevangen.
Cameracollega Roger nam niet direct op en dat baarde mij zorgen. Hoewel de kans veel groter was dat hij in een ver buitenland zou zitten, leek het mij opeens ook een optie dat hij die middag was opgestegen met Heli Holland. Veel later, vlak voor het concert van Nena, ontving ik pas een sms van hem. Dat luchtte op.
Ook werd in de berichten, die ik tussen het werken door via internet volgde, duidelijk dat drie fotografen en een piloot waren omgekomen. De fotografen die ik goed ken zaten allebei in het buitenland. Het maakt zo’n ongeluk natuurlijk niet minder dramatisch, maar toch gaf het mij even rust. Een tikkeltje egoïstisch, maar zo gaan die dingen.
En daar kwam Nena op. Ik wist niet wat ik zag.
Wij mochten niet met handcamera’s op het podium en dus dachten we dat de dame misschien niet van dichtbij gefilmd wilde worden. Wellicht vanwege haar leeftijd. Maar er kwam iemand op waarbij de tijd stil heeft gestaan. Alsof ze nog steeds 33 is. Alleen als je heel hard inzoomde op haar gezicht kon je zien dat ze iets ouder is en dat ze wel heel strak in de lak zat, maar toch.
De show was wervelend en het publiek vermaakte zich kostelijk met deze Duitse act. Op het podium maakten ze er wat van. Het was hartstikke leuk om te filmen, al was het helaas alleen maar voor de grote videoschermen. Uitzending had Nena ‘verboten’. Toch was dit het hoogtepunt van deze warme dag. De zomer was begonnen!
Na een aantal minder bekende rocknummers ging Nena op de rand van het podium zitten en zong ze:

hast du etwas zeit für mich
dann singe ich ein lied für dich
von neun-und-neunzig luftballons
auf ihrem weg zum horizont

Eindelijk kon ik weer even ontspannen!

wrap

Amsterdam. Wanneer met veel liefde, passie en inzet is gewerkt aan een programma en alles (voorlopig) weer voorbij is, dan wil het gebruik in Omroepland dat met alle betrokkenen een feestje wordt gevierd. Bij voorkeur in een hippe tent. De producent die zo'n wrap-party niet organiseert is een krent. En dat rijmt.
Het leuke van zo'n ontspannen bijeenkomst in een andere setting is dat je vaak een heel nieuwe kant ziet van de mensen waarmee je eerder intensief hebt gewerkt. De jongentjes hebben hun NorthFace jassen uitgetrokken en de meisjes dragen opeens veel minder praktisch schoeisel. Ook gooit eindelijk de hele productieafdeling het haar los. Er is eens tijd om het over iets anders te hebben dan camerastandpunten, licht, scripts, productie, presentatie of catering.
Wie vrijgezel is heb je wel ontdekt gedurende de productie, want dat waren de meest flexibele krachten. Ouders van jonge kinderen hadden voortdurend agendaconflicten. Maar nu hoor je ook hoe oud die kinderen zijn, hoe ze heten of bijvoorbeeld waarom een relatie stuk gelopen is. Daarnaast kan je met elkaar rustig terugkijken op alle hoogte en dieptepunten van de afgelopen periode en dat is soms buitengewoon leerzaam of grappig. Je hoort opeens de andere kanten van een verhaal.
Zo was er afgelopen vrijdag de ‘wrap’ van een programma waar ik niet mocht ontbreken. We werden verwacht op een geheime locatie in Amsterdam. Nooit geweten dat daar zo’n hippe tent zit. Niet te vinden, maar als je er bent is het erg leuk. Zeker in gezelschap van uitgerekend deze mensen. Stuk voor stuk bijzondere professionals, al moet ik erbij zeggen dat ik (voorzitter van de fanclub) niet geheel objectief ben.
Wel jammer dat de collega’s van DutchView ENG het massaal lieten afweten. Waarschijnlijk hebben de meeste camera- en geluidsmensen goede redenen (in Zuid Afrika bij het WK) of ‘slappe excuses’ (ziek). Wel jammer dat zij nu geen gratis smartphone en een jaar lang gratis bellen hebben gekregen.
Ik had het iets drukker verwacht, maar dat mocht de pret niet drukken. Uiteindelijk heb ik nog niet met iedereen gesproken waarmee ik graag even had willen bijkletsen. Wel heb ik een uitdrukking opgevangen die ik jullie niet wil onthouden; de term ‘wegwerpcameramensen’. Prachtig! Daarmee doelde degene die het verzonnen heeft op programma’s die cameramensen aan de lopende band verslijten en nooit een hechte club van trouwe filmers kan opbouwen, omdat ze massaal weglopen of juist zo slecht zijn dat ze weggestuurd moeten worden. Het had ook met ‘goedkoop’ te maken. Uiteraard.
Want op zo’n feestje hoor je tussen de goede grappen en prachtige anekdotes telkens weer dat elke discipline in Omroepland tegenwoordig serieus last heeft van te krappe budgetten. Omroepbaasjes spelen producenten tegen elkaar uit en stellen steeds minder geld voor programma’s beschikbaar, waardoor die producenten weer moeten gaan knijpen bij facilitaire bedrijven, die op hun beurt de freelancers onder druk zetten. Het was te gezellig om massaal te klagen, maar ik heb wel een paar schokkende verhalen gehoord, waar ik (in bedekte termen) gegarandeerd nog eens op terug zal komen.
Maar het kan zomaar zijn dat mijn vierde roman als titel ‘de wegwerpcameraman’ mee zal krijgen. Heerlijk.
De wrap party liep gierend uit de klauwen. Het werd hartstikke laat en diep in de nacht gebeurden vast dingen die het al opkomende daglicht niet konden verdragen, maar ik was daar al lang niet meer bij. Ik behoor tegenwoordig namelijk tot de groep ‘ouders van jonge kinderen’, had zaterdagmorgen ochtenddienst en was dus om half een op weg naar huis. Moe, licht aangeschoten van vier biertjes, enigszins voldaan en knap jaloers op het groepje dat Amsterdam nog onveilig ging maken.

jules revisited

Leeuwarden. Een jaar of tien, elf of zelfs twaalf geleden heb ik voor Jules Unlimited een onderwerp gedraaid bij de firma Motek in Amsterdam. Het ging over een hypermoderne technologie waarbij Yvette een aantal plakkers met reflecterende markers op haar lijf geplakt kreeg en een computer met behulp van infraroodcamera's een 3D fimpje van haar kon maken. Alle bewegingen die ze op een lopende band maakte werden geregistreerd en op het computerscherm zagen we een poppetje exact hetzelfde doen.
Het was een testopstelling en de technologie was nog in ontwikkeling. Men zag mogelijkheden voor animatiefilms, maar vooral ook voor de medische wetenschap. Daar ging ons filmpje over. Als ik het mij goed herinner werd een been van de presentatrice ingegipst om iets te demonstreren.
Ik zou die reportage nog wel eens terug willen zien. Zeker nu ik vandaag, zoveel jaar later, opnieuw een soortgelijk onderwerp mocht draaien. Nu voor Het Klokhuis en met de nieuwste computertechnologie van Motek in Leeuwarden. Het Jules item van toen, dat ver weggestopt zat in mijn geheugen was opeens terug. En er is in de afgelopen tien jaar veel veranderd. Meer dan je soms zou denken.
Het verschil zit hem in veel realistischer poppetjes op het scherm. Tegenwoordig kunnen ze met gemak een realistische weergave van alle spieren in het menselijk lichaam op een gigantisch scherm tevoorschijn toveren en zo inzichtelijk maken welke spieren je gebruikt bij een bepaalde actie. Interessant.
Eind jaren negentig zagen we nog niet meer dan een simpel poppetje. Om daar iets van te maken moesten zware computers nog best lang rekenen. Het verschil is gigantisch, terwijl de basisprincipes die ze gebruiken nog steeds hetzelfde zijn.
Alleen was het jammer dat de computer ons vandaag in de steek liet en er iets mis ging met het kalibreren. Wat we wilden filmen konden we niet filmen. In dat opzicht is er niet zo veel veranderd, want het blijft balanceren op het randje van de afgrond. Vooral ook, omdat wij televisiemakers het nou eenmaal leuker vinden om het nieuwste van het nieuwste te demonstreren dan bestaande technologie die uiterst bedrijfszeker is. Eigenlijk waren we voor niets naar het hoge noorden gereden. Alleen heb ik er een geweldig idee aan over gehouden.
Het lijkt mij namelijk fantastisch om het oude Jules Unlimited archief eens om te keren en bij een groot aantal onderwerpen van toen te kijken hoe het er nu voor staat met de technische ontwikkelingen. Wat is er veranderd en verbeterd in de loop der jaren? Volgens mij zit er een aardige VARA serie in... Menno!

erwin

Utrecht. Opnameleider, dat is pas een mooi beroep! Het is de persoon die er op de vloer bij een televisieproductie, film, commercial, concert of evenement voor zorgt dat alles soepeltjes verloopt. Bij TV laat hij het publiek op het juiste moment applaudisseren en geeft tekens aan de presentator. Een opnameleider telt af voor het begin, geeft aan hoe lang iets nog mag duren en zorgt dat het stopt als het moet stoppen. Als er iets mis gaat lost een echte opnameleider het op. Het is degene die je op stressmomenten in beeld ziet schieten om een microfoon te vervangen, een rol gaffertape uit het shot te halen of een belangrijk attribuut aan te geven. Zonder opnameleider zijn de meeste studioproducties en live-uitzendingen gedoemd te mislukken.
Tenminste, zo denk ik er over. In Omroepland wordt er steeds vaker anders over gedacht. Dan geven ze de presentator een ‘oortje’ waarmee hij regie en/of eindredactie kan horen en bezuinigen ze op een opnameleider. Vrekkige producers vinden dat een cameraman ook tekens kan geven door te zwaaien. Als een microfoon het begeeft is dat een probleem van de afdeling geluid.
Je kan blijven bezuinigen, maar een goede opnameleider is goud waard. Die doet veel meer dan in zijn taakomschrijving staat. Hij is het cement tussen alle disciplines die samen de bouwstenen vormen van een eindproduct dat televisieprogramma heet. Stelt gasten op hun gemak, maakt afspraken met het publiek, let op of kleding goed zit, zorgt dat iedereen op tijd op zijn plek is en bewaakt de sfeer. Een echte floormanager heeft redactionele, productionele en technische capaciteiten, maar is bovenal een sociaal type.
Toevallig werkte ik de vorige week in Den Haag nog met zo’n topper; een van de leukste opnameleiders in Omroepland. Een goede gozer die niet gek te krijgen is en die je om een boodschap kan sturen. Ook prima in te zetten als locatieproducer, cateraar, runner, belichter, kabelsjouwer en desnoods als cameraman, regisseur of geluidsman. Hij zal zich overal uit redden. Je ziet bijvoorbeeld direct aan een presentator dat hij zich op z’n gemak voelt als zo’n gedegen opnameleider in de buurt is. En de echte opnameleiders ritselen overal en altijd nog even een paar extra’s. Dingen waar de afdeling productie niet aan gedacht heeft of nog niet aan toegekomen is.
En dan kan je met zo’n opnameleider nog lachen ook. Iedereen op luchtige wijze een beetje afzeiken. Flauwe grapjes als het nodig is, harde humor om iets te forceren en lieve geintjes als er breekbare types in de buurt zijn. Ik mag dat wel. Behalve wanneer ik zelf de sigaar ben natuurlijk.
Eigenlijk gun ik iedereen zijn eigen opnameleider. Heerlijk lijkt me dat. Gewoon altijd iemand in de buurt die je agenda in de gaten houdt, zegt hoelang je nog hebt en aftelt als het bijvoorbeeld tijd is om op te staan. Doe mij ook een opnameleider als de suiker onverwacht op is of als thuis het licht onverhoopt uitvalt. Ik bedoel het niet denigrerend, maar als een groot compliment. Na een dag kan je al niet meer zonder.
Mocht ik ooit mijn eigen TV station beginnen, dan is een ding in ieder geval zeker: Erwin krijgt direct een vast contract. No doubt about it!

handig

Utrecht. Je zou denken dat alle technische apparaten die wij tegenwoordig tot onze beschikking hebben ons leven een stuk aangenamer maken. Ze worden ook altijd aangeprezen door vrienden, collega’s of linke verkopers onder het mom van handig. Niets is minder waar. Dat wist ik natuurlijk al lang, maar nu is er ook onderzoek naar gedaan. En de uitkomst is wat mij betreft niet verrassend: elk nieuw apparaat kost uiteindelijk meer tijd.

Door de komst van de wasmachine zijn we alleen maar meer gaan wassen. Om maar iets te noemen. Ik heb andere voorbeelden. Meer voor mannen en met name de gadget freaks onder ons. Zo heb ik een tijdje geleden het adresboek van mijn telefoon gesynchroniseerd met dat van mijn computer. Het werd een totale chaos. In mijn telefoon stond alles dubbel en ik belde met mailadressen in plaats van telefoonnummers. Maar ook mijn computer was ontregeld. Avonden ben ik bezig geweest om alles weer in de oude staat te brengen.

Ik denk dat het mij een dag of drie, vier kost om het helemaal goed in te stellen. Dan moet ik namelijk bij de bodem beginnen en zowel mijn telefoon als de computer voorzien van een nieuw ingevoerd adresboek. Lekker is dat. Alleen al in mijn telefoon staan meer dan 400 nummers en de lijst met mailadressen waarmee ik werk is wellicht nog langer. De adressenlijst die ik voor kerstkaarten gebruik is nog gemaakt in een Exel bestand. Er is volgens mij geen beginnen aan.

Of neem de fotografie. Als je het goed wil doen fotografeer je in RAW, maar je harde schijven lopen twee keer zo snel vol en Hema albumservice kan die bestanden niet aan. Dus moet je alles gaan omzetten in een klein formaat en daar is een handig programmaatje voor, maar je moet er wel even voor gaan zitten om je daarin te verdiepen.

Lang leve de Mac! Alleen jammer dat aan het eind van het jaar, wanneer je al je bestanden goed hebt overgezet van PC naar Mac, blijkt dat de Hema albumsoftware niet voor Mac is gemaakt. Dus de eerst twee fotoalbums van Art zullen er altijd anders uit zien dan de albums die ik vanaf nu ga maken.

Moet je even kijken op Google, er is ook zo'n albumboer die wel Mac software heeft. Ik hoor het je zeggen, alleen werkt dat weer net even anders. Kwestie van een avondje klooien... Of twee of toch drie.

In mijn nieuwe auto zat uiteraard geen cd-wisselaar meer. Dat is zo 1995! Tegenwoordig krijg je een standaard radio met een iPod aansluiting. Dus had ik eindelijk een goede reden om zo’n speeltje te kopen. En mij werd verteld dat het super eenvoudig was om mijn cd collectie in iTunes te zetten om dat vervolgens weer kort te sluiten met die iPod. Tot ik na een week opeens een melding kreeg dat de harde schijf van mijn MacBook vol raakte. Ik was met mijn stomme kop alles op de interne harde schijf aan het proppen.

Natuurlijk is het voor kenners een kleine moeite om de informatie naar een losse harde schijf te transporteren, maar mij lukte het niet. Binnen tien minuten was ik alle albuminformatie kwijt en nog een paar minuten kon ik een deel van de muziek niet meer terug vinden. Dat deed me besluiten dat ik beter alles kon wissen om van voor af aan te beginnen. Het hestellen van de schade zou me meer energie kosten.

En dus zit ik al twee weken, elke avond weer, cd-tjes in te laden. Inmiddels ben ik ongeveer op de helft. 99 artiesten, 188 albums en 2583 nummers. Goed voor meer dan 7 dagen non-stop luisteren. 14,6 GB tot nu toe.

Levensgevaarlijk wordt het als ik straks rijdend op zoek ga naar een lekker nummertje. Dus moet ik ook nog eens afspeellijsten gaan maken. Geen idee hoe dat moet, maar ik vrees dat het tijd kost. Daar ga je weer.

Vandaag ben ik bezig geweest met de lay-out van mijn weblog. Ik dacht in een uurtje een en ander te kunnen verbeteren, maar was uiteindelijk een middag zoet. Nu heb ik een weblog waar nog van alles aan moet gebeuren, want allerlei linkjes werken niet of vragen om extra informatie. Geeuw.

Dus van het stofzuigen, uitruimen van de vaatwasser, draaien van de witte was, terug kijken van alles wat ik deze week op harddisk heb opgenomen en het regelen van digitale televisie is weer niks terecht gekomen.

Ik word er gek van!

papa rein

Utrecht. 06:50u. Een nieuwe dag is begonnen. Uit beide kinderkamertjes komt een vergelijkbaar kreungeluid waarmee iemand probeert duidelijk te maken dat hij of zij wakker is. Wie vandaag de eerste was en hoe lang ze mijn aandacht al proberen te trekken weet ik niet, wel is duidelijk dat de maat bijna vol is. Snel trek ik iets aan en kies ik vrijwel willekeurig de deur van een van de kamertjes. Imme staat rechtop in bed en lacht me toe. Ook Art is blij als hij zijn zusje en zijn vader ziet. Hoe zwaar het vroege opstaan soms ook is, van deze kinderen word ik altijd vrolijk.

07:12u. Ik smeer twee boterhammen met smeerkaas. Zelf vind ik dat vies, maar Art en Imme smullen er van.
De afgelopen tijd ben ik druk geweest met werk, nu zit mijn Lieve Lief in een heel drukke fase en laat ik zien dat ik een moderne man ben. Het kan bovendien daags voor vaderdag geen kwaad om nog eens te tonen dat ik mijn steentje bij draag.

08:33u. Wat zou er toch aan de hand zijn geweest met Kortjakje? En hoe zou het met hem (of was het een haar) zijn afgelopen? Het is en blijft een zielig verhaal waar wij nu zo vrolijk op dansen.
Een hele week ziek zijn is toch niet niks. Maar het ergste lijkt mij dat je, als je dan eindelijk een beetje beter bent, gelijk met een boek vol zilverwerk (whatever that may be) naar de kerk moet...

09:49u. Ik voel me een beetje de scheidsrechter des huizes die voortdurend moet ingrijpen als een van beide kinderen buitenspel staat. Op een of andere manier willen ze de hele tijd met elkaars speelgoed spelen. Heeft de een iets dan wil de ander het ook en vice versa. Soms gedogen ze elkaar eventjes en is dat een schattig tafereel, maar een heel krantenartikel kan ik niet op mijn gemak lezen.

12:26u. Imme is een eigenwijze tante. Niet een beetje, maar vrij extreem. Wat zij niet wil, gebeurt niet. Zo heeft ze ons de afgelopen maanden met regelmaat tot wanhoop gedreven door soms wel en heel vaak niet uit een flesje te drinken. Nu geef ik haar pap en dat moet precies in haar tempo. Ze heeft ook een lepel vast, want eigenlijk doet ze alles het liefst zelf.
Als ze er geen zin meer in heeft geeft ze een tik tegen de volle paplepel, waarna ze demonstratief haar slabber af doet. Die actie komt voor mij nog steeds totaal onverwacht, waardoor de pap door de kamer vliegt en altijd in dikke klodders op mijn schone broek landt.
Dat ik enigszins ongeduldig ben helpt ook niet mee. Binnen nu en een uur begint het voetbal en we moeten nog naar de winkel.

13:04u. Bert van Marwijk is al op tv. Het scherm staat midden in de Plus. Ze hadden het beter bij de kassa's kunnen plaatsen. Ik ben namelijk niet de enige die hier nog even snel met twee onrustige kids in een volgepakt winkelwagentje staat te wachten. En terwijl ik dit schrijf kruipt een dame in oranje Bavariajurkje voor. Het is echt waar! Ze zouden haar moeten opsluiten. (Het is overigens niet echt een Dingetje!)

14:33u. Art in de rust naar bed gebracht. Hij viel tijdens de eerste helft bijna in slaap. Je zou haast denken dat hij al verstand van voetbal heeft.
Imme waggelt door de kamer. Zij kan ongestoord haar gang gaan. Heeft de krant al in stukken gescheurd en de Duplo-garage van haar broer gesloopt. Ook zijn alle lege statiegeldflessen, die we eigenlijk hadden moeten inleveren bij de winkel, verspreid over de hele kamer. Het ziet er hier uit alsof een bom is ontploft. Ik vind alles prima als er maar snel gescoord wordt.

14:38u. Ook hier 1-0. Imme en ik dansen stilletjes tussen de houten puzzelstukjes op de vloer.

14:58u. Elia voor Van der Vaart, Wokkels voor Rein en Druifjes voor Imme.

17:55u. Terwijl ik kook ruimt Art een beetje op. Feitelijk verplaatst hij de spullen alleen, maar het ziet er -mede dankzij wat instructies- beter uit. Alles wat we nu doen hoeft straks niet meer als de kinders in bed liggen. Ja, papa denkt puur praktisch.

19:12u. Art en Imme zaten samen in bad. Imme is er al uit en wordt door mama afgedroogd. Art is druk met een bekertje, een bidon en een washandje. "Ik maak waterbrokken!" zegt hij steeds. Papa moet lachen. Op het kinderdagverblijf heerst waterpokken; kennelijk heeft meneer de klok horen luiden.

20:22u. Het is stil boven. Mama trakteert papa op een raketje. Vaderdag is al een klein beetje begonnen.

boerderij

Utrecht. Ergens langs een snelweg staat de oude boerderij en telkens als ik er langs rijd moet ik denken aan de dag dat ik daar binnen was. Er woonde in die dagen een meisje met haar vader en een of twee jongere broertjes. Op een tafeltje, naast een lullig vaasje met daarin een verlepte bloem, stonden allemaal foto’s van de moeder, die kennelijk jaren voor onze komst al was overleden.
In de keuken rook het niet bepaald fris. Even dacht ik dat moeders al die tijd was gebleven. Op de vloer voor de koelkast lag een flinke vetvlek die er al een tijdje moest liggen. De stoelen waren kapot en vies geel schuim keek je door de gaten in de plastik bekleding aan. Ook brood en andere etensresten zaten in de stoel. Op tafel zag je overal kringen.
Ik voelde geen enkele behoefte om een aangeboden beker koffie aan te nemen en bedankte vriendelijk. Ook hoefde ik niet zo nodig plaats te nemen; wat mij betreft begonnen we zo gauw mogelijk met de opnamen. Hoe eerder ik weer weg mocht, hoe liever het me was.
Het meisje rookte onophoudelijk. Ze zag er niet gezond uit. Ik schat dat ze een jaartje of achttien was. Op een of andere manier was ze opgegeven voor een televisieprogramma en nu kwamen wij op visite om een leuk, spontaan filmpje over haar te maken.
Een oude bouvier bedelde bij de collega’s die wel uit beleefdheid een kop koffie en een plakje cake hadden genomen. De broertjes hielden het snel voor gezien toen bleek dat de bekende televisiepresentator niet langs zou komen. En de vader van het meisje liet zich niet zien. Naar hem was ik nog het meest benieuwd.
Alles wees er op dat de moeder hier in huis gemist werd. En kennelijk vond vader het niet nodig om hulp in te schakelen. De kinderen wisten kennelijk niet beter, al durfde ik niet goed te vragen naar de situatie. Niemand deed dat, terwijl wij televisiemensen meestal behoorlijk nieuwsgierig zijn en ook altijd wel op een originele wijze alles achterhalen wat we willen weten. Alleen niet in de boerderij die langs de snelweg staat.
Het is ook alweer een paar jaar geleden. Als ik er langs kom vraag ik me af of het gezin er nog woont. Ik vermoed van wel, want ook de buitenkant heeft nog steeds een flinke opknapbeurt nodig. Rondom de woning en stallen staan oude trekkers, landbouwmachines en auto’s. Ik zie er nooit mensen lopen. Wel koeien.
Ik ben er niet lang geweest, maar de herinnering aan deze boerderij is sterk. Zo sterk dat ik het niet kan laten om even te kijken als ik er langs kom. Altijd denk ik aan het meisje zonder moeder, aan haar broertjes en de vader die we niet te zien kregen. Altijd als ik voorbij rij denk ik dat ik de lucht van die keuken weer kan opsnuiven. En altijd vraag ik me af wat het echte verhaal van deze mensen is.
Het gaat me natuurlijk niks aan. Ik kan ook niks voor ze doen. Woonden ze maar niet zo pal langs de snelweg, dan zou het me minder (vaak) bezig houden.

Imme loopt los

Utrecht. Een memorabele dag in het leven van Imme. De afgelopen weken bleef het telkens bij een paar stapjes, maar sinds vanavond is ze (elf maanden en zes dagen) helemaal los. Nog even oefenen en dan is onze kleine eigenwijze dame klaar voor de vierdaagse. 
Papa, mama en broer Art zijn apetrots! 

hero

Den Haag. Terwijl de reacties op mijn politiek getinte blogverhaal van maandag binnen stroomden en daardoor mijn te moderne telefoon onophoudelijk bleef piepen, stond ik zelf in de streng beveiligde PVV vleugel van het Tweede Kamer gebouw. Het kan verkeren. Wij hadden namelijk een afspraak met Hero Brinkman voor een reportage over voorkeursstemmen in het programma 1Vandaag.
Om zover te komen moesten we met al onze spullen twee keer door een X-Ray machine, ons uiteraard legitimeren, een perskaart overleggen en onder begeleiding van een beveiliger een aardige omweg maken door het kamergebouw. Uiteraard zaten alle deuren op slot en waren dagpassen niet voldoende. Onderweg liepen we vlak langs Geert Wilders die een interview gaf aan het NOS Journaal. Hij werd permanent in de gaten gehouden door twee of drie persoonsbeveiligers. Verder was er op die etage niemand te bekennen.
Hero (goede naam voor iemand die al onze problemen zal oplossen) was uiterst vriendelijk en gastvrij. Eerlijk en recht door zee bovendien. Ook was hij een beetje achterdochtig, omdat een ploeg van Netwerk hem tijdens de verkiezingscampagne stiekem had afgeluisterd. Delen van een vertrouwelijk gesprek zouden uit hun verband zijn getrokken en uitgezonden. Voor een diner had de geluidsman alvast een microfoontje gegeven aan de PVV man, zodat ze hem na afloop konden volgen. De schijnheiligen van de EO hadden gezegd dat het zendertje uit stond en dat ze het op afstand konden bedienen. Dat is natuurlijk onzin (het kan niet eens) en ook wel een beetje naïef van de politicus, maar bovenal geen stijl. Zeker niet als het een team van de Evangelische Omroep betreft. Wat gij niet wilt dat U geschied...
Afijn. Ik was dus in het hol van de leeuw. Bij de partij waarover ik nog geen 24 uur eerder, op weg naar Limburg, een zuur stukje geschreven had.
In alle drukte had ik De Volkskrant niet goed gelezen en dus was ik nog niet op de hoogte van het verhaal over een homostel uit de Leidsche Rijn. Die zijn, met name door kutmarokkanen, weggepest uit deze prachtige Vinexwijk bij Utrecht. Gemeente en de politie hebben er het afgelopen jaar niet genoeg aan gedaan om deze mensen te beschermen. Een van de reacties op mijn blogverhaal over Limburg verwijst naar dit incident, maar ik begreep er even niks van toen ik dit op mijn gsm las. Anders had ik wel even gevraagd hoe Hero Brinkman dit soort problemen gaat oplossen als hij minister van justitie is. Altijd leuk om dan over een jaartje (of twee) te kijken of het hem ook gelukt is.
Het is flauw, maar Zuid Limburg en de Leidsche Rijn liggen 173 kilometer uit elkaar. Ik kan het weten, want maandag heb ik deze afstand nog gereden en in mijn kilometeradministratie opgenomen. Verder zal ik mijn stukje over Limburg niet opnieuw schrijven, maar ik heb alleen mijn persoonlijke verbazing proberen te verwoorden in een soort van columnachtig stukje.
Het is wel interessant om te ontdekken hoe snel sommige mensen zich aangesproken voelen, dat mijn schrijfsels zo nu en dan serieus genomen worden en dat er soms heel slecht gelezen wordt. Maar dat terzijde.
Nu ik zelf in het bastion van de PVV ben geweest begrijp ik er helemaal niks meer van. Ik kan Geert Wilders en zijn beweegredenen totaal niet volgen, want het is echt geen pretje wanneer je permanent gevolgd wordt door mannen in Suit Supply pakken, die alleen luisteren naar oortjes en als je altijd een kogelvrij vest moet dragen. Dat je nooit meer alleen over straat kan om even ergens een broodje Kebab te halen en dat je zelfs niet meer op vakantie kan zonder herkend te worden. Hoe nobel het ook is dat hij voor ons op wil komen; ik vraag me toch serieus af waarom zo’n man dit zichzelf (op zo’n extreme wijze) aan doet?
Tijd om Brinkman uit te horen hadden we helaas niet meer. Ik had genoeg vragen voor een uurtje, maar we moesten snel een kort interview opnemen in de kleine kantoorruimte, met een prikbord vol spotprenten op de achtergrond. Ik had graag gekozen voor een mooier plaatje, maar dat zat er even niet in. Later volgden we Brinkman naar de Kiesraad in de oude zaal van de Tweede Kamer. Daar hoorde hij hoeveel voorkeurstemmen hij heeft gekregen. Veel, maar niets als je het vergelijkt met de aantallen die Wilders heeft gekregen.
Het lijkt mij overigens dat het niet helemaal lekker zit tussen die eigengereide Brinkman en baas Wilders. Hero wil de partij hervormen en roept dingen waar Geert op dit moment helemaal geen tijd voor heeft. Het zou mij niks verbazen als Brinkman op een zijspoortje wordt gezet binnen de PVV. Alleen moet de partij ook weer oppassen, want juist die ene zetel maakt de meerderheid in een kabinet van VVD, PVV en CDA. Met Brinkman zijn het 76 zetels, zonder maar 75.

wie sjoon oos limburg waas

Maastricht. Wanneer ik vroeger op de A2, ter hoogte van Budel, het bord met de tekst 'welkom in Limburg' passeerde, stak ik altijd even mijn hand op. Als dan ook nog een grote vrachtwagen met Brand bier voorbij reed ging mijn hart sneller kloppen, kreeg ik zin om een cd van Rowwen Heze te beluisteren en naar alle jonge dames, rijdend in een zwarte Fiat Punto, te zwaaien.
Nu weet ik het even niet meer. Sinds de vorige week woensdag is mijn idyllische droom over die prachtige provincie uit elkaar gespat. Ze zijn, daar waar ik vandaan kom, minder zacht dan hun G doet vermoeden. Een op de vier van die mooie poppetjes in Punto's heeft er op de PVV gestemd.
Van een vriend, die jaren in Amsterdam woonde en teruggekeerd is naar het zuiden, kreeg ik daags na de verkiezingen een mail met excuses van de overige Limburgers; nog altijd 74%. Maar toch... De tekst "het is een kwestie van geduld, rustig wachten op de dag, dat heel Holland Limburgs lult" klinkt mij opeens een stuk minder vriendelijk in de oren.
Nou wist ik wel dat het in Limburg lastig is voor buitenstaanders om te integreren. Ze hebben hier al moeite met, zoals zij het noemen, ‘die Hollenjers’. Laat staan dat iemand van verder komt. Een beetje Limburger is maar drie dagen per jaar echt open. Peter uit Amsterdam kletst nou een keer makkelijker met Jan en Aliman dan Leon uit Limburg. Dat is een feit en ik heb er zelf al 37 jaar onderzoek naar gedaan.
Toch lijkt het mij niet verstandig dat ze juist hier, samen met Geert Wilders, de grenzen willen sluiten. Uitgerekend in de provincie die altijd prat gaat op haar rol in de Euregio. Bovendien loopt in het zuiden het aantal inwoners de komende jaren waarschijnlijk terug. Straks is er niemand meer die de vuilnis kan ophalen en wie maakt dan al die shoarma die ze na het stappen nuttigen? 
Ik weet ook wel dat ze in Heerlen en Geleen last hebben van rotjongens die niet genoeg achterna gezeten worden door de laatste veldwachters van ons land. Dat ze daar wat extremer denken is wellicht nog te volgen, maar hoe zit het dan met al die boertjes in Schin op Geul, Gulpen, Berg en Terblijt of Epen? Waarom stem je op de PVV als je aan een holle weg woont, in geen velden of wegen moslims ziet lopen en nog nooit een burka hebt gezien?

vijf jaar reinonline

Utrecht. Het is exact vijf jaar geleden dat ik begon met mijn weblog. Tijdens een Formule1 reis voor SBS6 naar Canada en Amerika besloot ik dat mijn dagboek voortaan maar openbaar moest zijn. Het fenomeen ‘webloggen’ was in die dagen bijna net zo hip als Twitteren nu. Wat de meeste bloggers die ik een beetje volgde deden, dacht ik ook te kunnen. Zo niet beter.
Na een paar avondjes stoeien met verschillende aanbieders had ik mijn eigen site. In eerste instantie vertelde ik niemand waar ik mee bezig was, zodat ik in alle rust kon experimenteren. Tot op de dag van vandaag heb ik nooit aan de grote klok gehangen dat ik een weblog heb, maar langzaam groeide de groep lezers. In eerste instantie was het familie, later kwamen er wat vrienden bij waarvan ik wilde horen of mijn schrijfsels de moeite waar waren. Toen andere bloggers reclame gingen maken voor ReinOnline ging het opeens hard. En omdat ik zeer geregeld met nieuwe content kwam wist ook Google deze site steeds beter te vinden.
Inmiddels ben ik 1.537 berichten verder. Er is een behoorlijke groep trouwe volgers. Qua hits is het een redelijk gestabiliseerd. Tussen de 250 en 300 pageloads per dag. Het zijn ongeveer 200 unieke bezoekers, waarvan gemiddeld 100 terugkerende lezers. Dat komt neer op een kleine 7.000 bezoekers per maand. Er zijn mensen waarvan ik weet dat ze dagelijks checken of er al iets nieuws gepost is, maar de meeste lezers die mij aanspreken over deze weblog kijken onregelmatig. Dat maakt dat er best veel personen zijn die mijn belevenissen, observaties, meninkjes en foto’s zo nu en dan bekijken. En zo ontstaat er toch wel enige druk.
Er is de afgelopen vijf jaar genoeg geweest om over te schrijven. Ik ben in een nieuw huis gaan wonen, kreeg een zoon, ben getrouwd, gaf mijn vaste baan op om te gaan freelancen en werd papa van een dochter. Ook professioneel gezien heb ik al mijn avonturen gedeeld met wie het maar wilde lezen. Formule1, de Olympische Winterspelen van Turijn, Tour de France, alles rond The Phone, maar ook de Klokhuisjes, Vroege Vogeltjes, Studio Sport klussen, 1Vandaag reportages, enzovoort, enzovoort.
Je zou zeggen dat ik aan inspiratie geen gebrek heb. Mijn leven is afwisselend genoeg voor een interessante weblog. Toch merk ik met name het laatste jaar dat het steeds moeilijker wordt om met grote regelmaat goede of grappige stukjes te schrijven. Tijdgebrek is een belangrijke factor, maar ook het feit dat veel onderwerpen en opvattingen al eens voorbij zijn gekomen. Het is onvermijdelijk dat ik in herhaling val, alleen moet het natuurlijk niet te gek worden. Soms krijg ik de indruk dat fanatieke volgers beter weten wat ik eerder beweerd heb dan ikzelf. Steeds vaker moet ik in mijn eigen bloggeschiedenis kijken om iets te checken.
Maar ik geef niet op! Ik ben immers verslaafd aan schrijven en vind het zelf ook erg leuk om zo nu en dan terug te lezen wat ik allemaal heb meegemaakt. De weblog is inmiddels ook een prachtig overzicht van mijn belevenissen. Als anderen daar ook van genieten is dat mooi meegenomen.

Overigens zijn tips en suggesties meer dan welkom. Ik sta open voor opbouwende kritiek, want ik zou het prettig vinden als ik me op dit vlak kan blijven ontwikkelen. Ook wordt er hard gewerkt aan een vernieuwde lay-out voor deze weblog en die had ik graag vandaag gepresenteerd, maar ook hier is een chronisch tekort aan (vrije)tijd de bottelnek.

mysterieus primeurtje

Hilversum. Een paar weken geleden bereikte mij het nieuws over een op handen zijnde overname. Twee dagen later kwam iemand anders er mee en na het weekend hoorde ik het schokkende bericht uit weer een heel andere hoek. De vierde die mij vertelde dat het ene facilitaire bedrijf door het andere zou worden gekocht wist het zeker. Hij had informatie uit zeer betrouwbare bron.
Toeval wilde dat het gerucht de ronde deed in de week van de AV Manifestatie. Dat is een vakbeurs op het MediaPark. Als je zeker wil weten dat heel Hilversum op de hoogte is van een vette roddel moet je hem de wereld in helpen op het moment dat iedereen elkaar tegen komt bij zo’n evenement. Als een lopend vuurtje deed het verrassende nieuwtje de ronde. In eerste instantie werd verbaasd gereageerd, maar daarna wilde iedereen het gauw als primeur doorvertellen.
De kleine neemt de grote over. En als je het zo zegt moet je oppassen, want opeens is die kleine verlost van haar Calimero-syndroom. In ieder geval zijn de tenen lang. En stel nou eens dat het toch echt waar is. Dan is die kleine straks de grootste en hebben we haar hard nodig.
Ik moest denken aan zondag 10 september 2006, de Italiaanse Grandprix Formule1. Ik was in Monza voor SBS6 en volgde het nieuws dat de piepkleine Nederlandse firma Spyker het team van Midland wilde overnemen op de voet. Cynisch als altijd geloofde ik niets van de geruchten en als het al waar was leek het mij een buitengewoon dom plan. Maar op die bewuste zondagochtend kwamen de heren glunderend het circuit opgelopen. Onder hun arm haastig geborduurde teamkleding en dozen met reclamestickers voor op de racewagens. 
Een tijdje later bleek die deal zakelijk minder verstandig en kreeg ik toch nog een beetje gelijk, maar wat ik voor onmogelijk had gehouden was met veel dollars van rijke geldschieters waargemaakt. Als je geld hebt kan alles!
En dus zou het kunnen dat de overname in Omroepland geen fabeltje is, hoewel ik er vooralsnog geen snars van geloof. Ik kan niet één goede reden verzinnen voor deze deal en met mijn economisch inzicht (op HAVO5 niveau) kan ik ook niet geloven dat er zakelijk een slimme zet in zit. Investeren in facilitaire bedrijven lijkt mij heel leuk en als ik geld over had zou ik het voor de lol doen, maar niet om er nog rijker van te worden.
Voor de mensen die nog geen enkel idee hebben over welke bedrijven dit verhaaltje gaat doe ik lekker mysterieus. Ik noem geen namen. Zo kan ik misschien weer een aanzetje geven en heel andere roddels de wereld in helpen, want volgens mij is dat het geval. Iemand heeft iets verzonnen of ergens van gedroomd en dat tegen iemand anders gezegd. Doelbewust of misschien zelfs onbewust gelekt. Het verhaal is een eigen leven gaan leiden en rond gegaan. Inmiddels is het een halve waarheid en houdt het veel mensen in Omroepland bezig...
We zullen zien. Of niet.

timmeke

Utrecht. Ik ken niet zo veel allochtonen. Mijn omgeving is nogal blank en behoorlijk inheems. Zelfs die paar bekenden met kleurtje hebben een oer-hollands paspoort. In mijn leven is bijvoorbeeld de ‘kut-marokkaan’ een volstrekt abstract begrip. Eigenlijk kende ik tot voor kort maar één echte buitenlander, maar die heeft ons verlaten. Hij is teruggekeerd naar zijn eigen land; hoe zeer we hem ook koesterden.
Ik leerde Tim kennen bij DutchView ENG, waar hij in opleiding was om geluidsman te worden. Hij werkte tijdelijk bij de uitgifte om collega’s en de beschikbare apparatuur te ontdekken. Tussen de bedrijven door ging hij aan de hand van zeer ervaren collega’s mee op klus. Zowel op technisch als op sociaal niveau was hij in mijn ogen zeer talentvol. Het was een vriendelijke, vrolijke jongen met een gezond gevoel voor humor. Eigenlijk waren er maar twee minpunten: Tim was slim en Belg.
Misschien daarom wel ging het in eerste instantie niet helemaal vanzelf met de carrière van onze allochtoon. Niet iedereen begreep hem. Slim en Belg, dat vinden wij Ollanders namelijk verwarrend. Nou kom ik uit Limburg (dat had net zo goed van de Belgen kunnen zijn) en bovendien ben ik ook hoogbegaafd... dus ik begreep Tim wel. Al snel ontdekten wij dat het leuk was om samen te werken.
Tim werd goed en veel gevraagd. Ik freelancer en had het niet meer altijd voor het uitkiezen, maar als het even kon vroeg ik de buitenlander aan. Niet in de laatste plaats om te kunnen pronken met mijn multiculturele keuzes.
Zo hebben we samen verschillende Klokhuizen gedraaid, waren we voor Andere Tijden Sport op de Mont Ventoux, draaiden we een bedrijfsfilm, verschillende onderwerpen voor Studio Sport en 1Vandaag, Het Mooiste Meisje van de Klas en iets voor Jetix in Eurodisney. Zo veel is dit nou ook weer niet, maar wat mij betreft was dit een beginnetje.
Alleen dacht Tim er plotseling heel anders over. Hij werd zwanger en besloot met zijn lief terug te verhuizen naar zijn vaderland. Dicht bij opa en oma in Vlaanderen. Een begrijpelijke keuze, maar wel ontzettend jammer. Even hoopte ik dat hij in België geen baan zou vinden of dat zij zich zouden bedenken. Heel egoïstisch probeerde ik hem wijs te maken dat hij moest blijven, maar het is nog steeds een slimme Belg.
Nu is hij weg. Opeens ging het allemaal heel snel. Hij vond een job, nam ontslag en vertrok voor wij met onze ogen geknipperd hadden. Zijn afscheidsborrel was afgelopen vrijdag en daar kon ik helaas niet bij aanwezig zijn. Binnenkort wordt hij papa en ook daarin zal hij uitblinken. Mij rest niets anders dan een paar grappige foto’s en een aantal bijzondere herinneringen. Bovendien moet ik nu vaststellen dat ik helemaal geen allochtone vrienden meer heb.
 
 

Imme gaat los

Utrecht. Gisteren en vandaag heb ik Imme haar eerste stapjes zien zetten. Los: zonder bank, tafel of handje van papa en mama. De kleine eigenwijze doorzetter is nog geen elf maanden en zo te zien heeft ze het lopen binnen nu en een paar weken onder de knie. Dan begint weer een nieuw tijdperk. Mooi om te aanschouwen is dit proces zeker. Lastig te fotograferen ook!

triest

Utrecht. Bij ons in de buurt woont een weeskind. Hij of zij heeft alleen nog een Vuvuzela. Daarop blaast het arme kind al de hele avond en ik vermoed dat het zijn of haar lokroep om aandacht is. Het liefst zou ik even naar buiten gaan om die toeter in stukken te breken, maar dan heeft Alleen-Op-De-Wereld helemaal niets meer. Dat vind ik pas echt sneu.
Ik weet niet precies om welk kind het gaat, buiten is het al lang donker. Het is elf uur geweest. Als het weesje nog ouders had zouden die hem of haar echt wel vragen om te stoppen met toeteren. Een volwassen mens zal het toch niet zijn? Ik kan me niet voorstellen dat iemand zo zielig is.
Het duurt nog een week voor het WK begint en mij komt die olifantenfluit al de neus uit. Zeker als een of ander mallootje op zo'n mooie zomeravond als deze het landelijke gekwaak van kikkers in de sloot overstemt met dom gepwwwwwwoep pwwwwoep. Niet even, maar al een hele tijd.
Of zou er een echte olifant rondlopen in de Leidsche Rijn? Ontsnapt uit het circus, helemaal in paniek en wij maar denken dat het zo'n irritante WK prul is.
Ik denk toch echt dat het hier een weeskindje betreft dat kennelijk niet beter weet. Over een tijdje zal het wel ergens onder een boom of in de goot in slaap vallen. Dan hebben wij eindelijk rust en kan ik lekker op muziek van de kikkers in slaap vallen.

bye bye bora

Utrecht. Na zes jaar en ongeveer 150.000 kilometer neem ik maandag afscheid van de Bora. Ze mag wat mij betreft met pensioen, hoewel het me niet zal verbazen als ze nog een derde leven krijgt in een Oostblokland. Ik vrees wel dat een nieuwe eigenaar spoedig problemen krijgt of heel handig moet zijn met auto's.
Mijn blauwe Volkswagen Bora krijgt kuren. Ze heeft me bijna overal gebracht waar ik wezen wilde en mij maar één keer goed in de steek gelaten; toch is nu het beste er vanaf. Soms verliest ze plotseling vermogen en moet ik haar even uit en weer aan zetten, wat onhandig is op de snelweg. Laatst was opeens de olie op terwijl ze nog niet aan de beurt was. Ze hobbelt alsof ik permanent over Waalse snelwegen rijd en onlangs knapte spontaan de antenne af. Het stompje dat op het dak is overgebleven ontvangt alleen de sterkste radiozenders, zolang ik uit de buurt van Hilversum blijf, want daar is alles gestoord.
Bora en ik hadden een haat/liefde verhouding. Ze is natuurlijk mega truttig, suf en oubollig, maar het was ook leuk om daarmee te spelen. Zo heeft ze in al die jaren heel wat weblogverhalen gehaald. Iedereen wist uiteindelijk waarin ik reed. Tot nu dan.
Mijn volgende auto zal iets praktischer zijn. Even geen gehannes meer met kinderwagens in even kofferbak. Lang leve de mega gezinssloep. Volgens mijn lieve lief kan je daar gemakkelijk een lijkkist achterin schuiven. Wederom is het niet de spannendste wagen op de weg, maar ik hoop er de midlifecrisis mee te halen. Dan koop ik hierna wel een Porche of zo'n onhandige oldtimer.
Morgen nog een laatste ritje. Zondagmiddag zal ik de Bora uitmesten. Mijn verbanddoos eruit, de cd's veilig stellen, het handschoenenkastje ontdoen van landkaarten en rozijntjes. Het vale petje van de hoedenplank, de afgebroken ijskrabber uit het portierbakje halen en een ouderwets stratenboek onder de stoel vandaan vissen. Het afscheid zal niet heel emotioneel zijn, omdat ik al een jaar uitkijk naar iets anders. Alleen Art begrijpt er niks van. Voor hem is die Bora meer dan een automobiel; het is een begrip. Dit is de auto waarin hij op dag twee zijn allereerste ritje heeft gemaakt. Hij speelt in deze bolide en weet niet beter. Het is bovendien de auto van zijn stoere papa!

een spannend boek

Geleen. Nog één keer terug naar Landgraaf. Om precies te zijn zondagmiddag, tien voor half twee in de grote tent. Pinkpop backstage. DeWolff staat op het podium en geeft een verrassend sterke show. Keihard en vol energie. Buiten regent het, dus binnen is het afgeladen vol. Het dak gaat er af.
Wij wachten tot dit optreden afgelopen is. Dan zullen we met Giel Beelen een zogenaamd ‘sportinterview’ opnemen. De eerste reactie van de bandleden, direct als ze van het podium af stappen. ‘Wat ging er door je heen?’
Voor het zover is gluren we door het zijdoek naar het podium en schuin voor ons zien een uitzinnig publiek. Drie jongens. Een gitaar, een drumstel en een hammondorgel. Het aardige is dat dit bandje uit een plaats komt waar meer goeds vandaan komt; Geleen!
Dit is mooi om te zien. Ons plekje is de ereloge van het festival. Duizenden voor ons dromen van een backstagepas. Naast me staat Jan Smeets, mr Pinkpop. Hij organiseert dit festival al 41 jaar. Het is een belangrijk man hier in Limburg. Op zijn neus staat een klein brilletje en hij draagt roze Pinkpoplaarzen. Hij wordt oud en het is alsof de man ieder jaar iets kleiner wordt.
Verderop, tussen de versterkers, flightcases en microfoonstatieven zie ik opeens een man zitten, vermoedelijk een roadie of stagemanager, met een boek. Hij leest een boek! Geen productieboek ofzo, maar een roman. Zo te zien is hij er net in begonnen. Om hem heen staat de wereld op zijn kop.
Het is ook Jan Smeets opgevallen en hij ziet dat ik naar de man sta te kijken. We verbazen ons allebei. Natuurlijk mag die man doen waar hij zin in heeft, maar een beetje gek is het wel. Knap is het ook als je hier in staat bent om je zo af te sluiten.
Smeets vertelt me dat hij er op vakantie ook nooit met zijn pet bij kan wanneer mensen, op de meest unieke plekken, aan het strand gaan zitten met een boek dat je thuis ook kan lezen.
Het laatste nummer. De drummer van DeWolff slaat zijn stokken stuk, de gitarist gooit een gitaar in het publiek en de lichtman knippert met alle lampen die hij heeft. Het publiek gilt zo hard dat ik Smeets niet meer kan verstaan. Ik moet klaar gaan staan voor het interview. Pas als de drummer zijn laatste slag heeft geslagen en de band diep heeft gebogen legt de boekenwurm zijn roman aan de kant. Hij staat op een gaat de Converse Stage ombouwen voor een volgende artiest. Mijn camera loopt.