bloot

Tolbert. Bij de pomp kwam ik Ton tegen, een oude bekende van AT5. Met hem heb ik voor die zender, in 1994, spraakmakende programma's gemaakt. Ik denk gelijk aan een reis naar Tormolinos en Marbella met reportages over het meisje met heimwee, een Amsterdamse familie Flodder en de hoerenloper Paul uit Den Bosch, die we voor de gelegenheid Amsterdammer maakten. Ton was de eerste die me mee nam naar een bordeel. Om er te filmen.
Ik was een Limburgs broekie van 21 en heb in die tijd veel van hem geleerd. Zo vergeet ik nooit dat ik met draaiende camera een methadonbus in werd gejaagd en op het moment dat er iemand boos reageerde gelijk stopte met filmen. Dat was natuurlijk dom. Ton wilde handen voor de lens, ruziënde junks, bloot of tranen.
Meer dan tien jaar had ik Ton niet gezien. Los van een paar keer op televisie, maar zijn programma's spreken mij over het algemeen niet zo aan. Het is leuk om te draaien, niet om naar te kijken.
Nu stond hij, ter hoogte van Frieschepalen, bij de tijdschriften. Of beter gezegd, Ton lag in de tijdschriften. Onder zijn vrouw, in de Playboy. Naakt. Ik wist niet wat ik zag.
Vroeger kocht ik wel eens een Playboy voor 'bekend bloot', maar de laatste jaren kan het blad mij niet zo boeien. Soms blader ik het vlug door bij een kiosk of het tankstation, om te weten waar we over praten.
Zo ook vandaag. Over een schouder van een leuke lieve presentatrice keek ik mee. Als zij er in zou staan ging ik nu afrekenen, maar Ton… Het is toch even schrikken.
De mooie meisjes waarmee ik mijn pitstop maakte, keken naar zijn gelukkige huisvrouw en beoordeelden haar theezakjes en het prille begin van hangende billen. Natuurlijk werd gespeculeerd over fototrucage en slimme poses.
Ik deed vrolijk mee; als volleerd roddeltante.
Verontwaardigd reageerden we op de onderschriften bij de foto's. Welke vrouw zegt dat ze zichzelf geil vindt? En het is wel heel erg triest als je roept dat je exhibitionist bent. Na Rob Oudkerk trapt toch niemand meer in die flauwe kul. Wie doen ze een plezier met deze fotoreportage en die seksteksten?
We hebben het blad keurig teruggelegd tussen de ingesealde exemplaren. Ik vind Ton dapper. Heel erg dapper, maar hij en zijn vrouw zijn ook ietwat te oud voor de Playboy. Ik moest gelijk aan hun kinderen denken. Die worden gek gepest, dat kan niet anders.
Stel je nou voor dat je een knul van dertien bent, nieuwsgierig en hitsig als de konijnen. Verzamel je alle moed en je zakgeld om voor het eerst een blootblad te kopen, lig je helemaal klaar met een pak tissues… Staren deze zoenende bejaarden, de ouders van een klasgenoot met een nietje in hun navel, je aan. Gadverdamme!
Snel weg!

A7.

verzamelaar

De Meern. Joost heeft mij een bijzonder cadeau gegeven. Zomaar. In een Amsterdams winkeltje had hij een aantal oude LP's van de Rolling Stones gevonden. Totaal onverwacht kwam hij deze week aanzetten met Sticky Fingers, Some Girls, Steel Wheels, Emotional Rescue, Under Cover, Tattoo You en de voor mij onbekende verzamelaar Time Waits For No One.
Ik heb geen pick-up meer, dus ik kan deze langspeelplaten helemaal niet draaien, maar alleen al de hoezen zijn fantastisch. Vooral Sticky Fingers. Misschien wel het beste album allertijden, met Brown Sugar en mijn favoriete Stones-nummer Wild Horses. Het hoesontwerp van Andy Warhol, met ritssluiting, is briljant.
Ik heb zelf regelmatig op het punt gestaan om Stones platen te kopen. Op CD heb ik het oeuvre compleet. Nu heeft Joost een begin gemaakt met vinyl. Daarmee laat mijn vriendje weer eens zien dat hij mij helemaal begrijpt. Ontroerend en super lief.
Ik ga de komende tijd verzamelen. Als ik ze allemaal bijelkaar heb, koop ik ook een platenspeler.

Formule1 op TV

Hilversum. Met een etentje heeft SBS6 op keurige wijze afscheid genomen van Formule1 en de mensen die de uitzendingen de afgelopen drie jaar gemaakt hebben. In niet mis te verstane woorden werd de groep bedankt en kon iedereen horen dat de hoge heren van SBS balen, omdat ze deze rechten zijn kwijtgeraakt aan RTL.
Voor de meeste mannen aan tafel zijn dit spannende tijden. Het is nu aan RTL om te bepalen met wie ze verder willen. Ze hebben een indrukwekkend pakket met rechten gekocht. Bijna alle auto- en motorsport wordt vanaf januari uitgezonden door RTL7.
Voor goed geïnformeerde outsiders wordt heel langzaam duidelijk wie de programma's het volgend seizoen gaan maken. De onderhandelingen zijn in volle gang. De komende maand zal er meer bekend worden. Ze moeten wel, want de tijd vliegt en er is nog veel te doen voor het nieuwe F1-seizoen los barst.
Neem de invulling van faciliteiten. Zo lang niet bekend is welke poppetjes het programma gaan maken, kan over inhoud geen knoop worden doorgehakt en dus ook niet echt gesproken worden over de technische invulling. Wat dat betreft is het ook voor de leveranciers van cameramannen en andere faciliteiten spannend.
Ik hoop dat DutchView in staat is om RTL zo'n interessante aanbieding te doen dat dit prestigieuze project in onze handen blijft. Het auto- en motorsportpakket en met name Formule1 zijn prachtige klussen om te draaien. Het kan voor cameramannen nog veel leuker worden als RTL gaat uitpakken met goede achtergrondprogramma's, spannende voor- en nabeschouwingen.
Wat dat betreft ben ik vooral nieuwsgierig. Ik zou graag evenveel willen weten als een paar mensen die tegenover mij aan tafel zaten.

SBS bedankt voor de mooie jaren. Voor die 21 korte vakanties naar Formule1 races. En Lex, dankjewel voor het lekkere eten.

terug naar Luchon

De Meern. Op vrijdag 14 juli reden wij vlak achter het peloton van de Tour de France, toen een kilometer of tien na de start, de eerste renner van de dag afstapte. Vlak voor onze neus werd het rugnummer van zijn trui getrokken en zagen we hoe de ploegleider de renner langs de kant van de weg liet staan. Hij moest wachten op de bezemwagen of een andere lift. Ik heb er een foto van gemaakt en 's avonds een stukje over geschreven. Aan de hand van het rugnummer had ik opgezocht wie het was: Isaac Gálvez Lopez.
Precies.
De 31-jarige renner die afgelopen zaterdagnacht overleed na een tragisch ongeval op de wielerbaan van Gent. Het bericht had ik op teletekst gelezen, maar aan het moment in juli had ik niet gedacht. Zijn naam deed bij mij geen belletje rinkelen.
Tot ik zag dat het aantal hits op mijn site hoger was dan normaal. In zo'n geval ga ik, ijdeltuit, uitzoeken waar die bezoekers vandaan komen. Op de statistiekenpagina kan je zien waar mensen op gezocht hebben en zo zag ik opeens de naam Gálvez. Toen wist ik het weer.
Ik ben de onfortuinlijke renner tegengekomen in de buurt van Luchon, op de Franse nationale feestdag. Het was het einde van zijn Tour, in de berm van de D125.

Deze wetenschap maakte dat het bericht van zijn overlijden mij meer raakte dan voor ik de link gelegd had. Opeens spookt de naam Gálvez door mijn hoofd en hij gaat er niet meer uit.
Ik zie hem nog staan. Daar hulpeloos in het gras. Een supporter die de fiets wilde aanpakken. Hij was waarschijnlijk ziek of uitgeput. Ik zei nog: 'loop es!'
Nu is hij dood. Isaac Gálvez Lopez.

bus

De Meern. Lijn 28 gaat naar Utrecht Centraal. Overdag om de tien minuten, 's avonds en in het weekend ongeveer om het kwartier. Op het bord staat dat hij om 32 zou komen, maar ik sta toch al een tijdje te wachten. Het GVU houdt zich blijkbaar niet heel strikt aan haar eigen schema's.
Joost mag weten waar de bus blijft. Ik bel hem, maar krijg zijn voicemail. Die zit op de fiets en is vast eerder op de afgesproken plek dan ik.
In de bus zit één andere passagier. Een kale man in trainingspak. Hij kijkt boos. Op zijn hoofd zie ik dikke aderen opbollen. Hij rolt een peuk. Ergens bij Parkwijk stapt de woeste FC Utrecht supporter uit. Op zijn plaats gaat een meisje zitten. Ze mokt wat tegen haar vriendje, die zo vriendelijk was om voor twee te stempelen. Het zijn jongeren met een zeer Nederlands uiterlijk, maar ze spreken met een allochtoon accent. Straattaal. Kanker gebruiken ze meer dan de, het en een. Dat is schijnbaar normaal.
De bus rijdt alle volgende haltes voorbij. Zo maken we veel van de verloren tijd weer goed. Op tempo nemen we de laatste scherpe bocht. We zijn er. De jongen en het meisje stappen voor mij uit. Hebben ze ruzie of is dit nou 'gewone' communicatie?

carver

Maastricht. Voor Jules Unlimited heb ik een jaar of zes geleden een onderwerp gedraaid over de Carver. Een grappig voertuig op drie wielen met het comfort van een auto en het rijplezier van een motor. In bochten kantelt hij als een motor. Bestuurder en passagier zitten achter elkaar, want de Carver is smal. Ooit bedacht als eco-mobiel, maar nu de Carver One op de markt komt is dat principe losgelaten. Het is een luxe speeltje, voornamelijk voor de fun.
Menno Bentveld mocht voor Jules een prototype van de Carver testen op Texel. Het item is op twee grauwe decemberdagen gedraaid. De locatie was niet echt geschikt, regen kwam met bakken tegelijk uit de lucht en de dagen waren te kort. Het materiaal viel tegen. Dat het resultaat uitzendbaar was, lag voornamelijk aan knap kunst en vliegwerk in de montage.
Vandaag heb ik een herkansing gekregen. Dit keer als zelfregisserend cameraman. In opdracht van de producent van Carver hebben we in Zuid Limburg een promotiefilmpje gemaakt, dat getoond zal worden op beurzen en in de showroom van dealers. Een geweldige klus, die ik te danken heb aan mijn vrienden Frits en Daniel.
Het liefst waren we naar Toscane afgereisd, maar dat plan bleek op korte termijn niet haalbaar. Van de twee geplande dagen in Maastricht en omgeving viel er eentje af, omdat de voorspellingen voor zaterdag abominabel waren. Achteraf viel het uiteraard mee, maar goed.

Er was dus weinig tijd. Gelukkig had ik van mijn eerdere Carver-experience geleerd.
Het voertuig komt het beste uit de verf op kronkelwegen. De Loorberg bij Slenaken leek mij, de Limburgdeskundige in de groep, de meest geschikte locatie. Zeker in de herfst vormen de bruingeelrode bomen, een slingerberg en het doorbrekende zonnetje een schitterend decor voor die futuristische Carver. Dat we in de buurt zaten van Hotel Heijenrath, een top locatie voor de verrukkelijkste stevige lunch, maakte het feest compleet.
Het was een lange dag, maar het weer werkte mee en de mensen van Carver bleken de beste opdrachtgevers die je kan wensen. No nonsense en met alle vertrouwen.
Nu liggen op mijn bureau twee XDCAM schijfjes met bij elkaar 90 minuten materiaal. Binnenkort ga ik monteren en dan mag er maximaal 90 seconden over blijven. Kill your darlings tot de macht 10. Ik heb het mezelf in ieder geval niet gemakkelijk gemaakt. Misschien was ik toch iets te enthousiast vandaag en heb ik de beginnersfout gemaakt, die ik vaak regisseurs verwijt; veel te veel gedraaid.

sinterklaasinkopen

Utrecht. Ieder jaar opnieuw neem ik me voor mijn inkopen niet op de zaterdag voor Sinterklaas te doen. Toch lukt het me telkens weer om te stranden in lange files voor de kassa's. Ik moet nog zoveel hebben, het klokje tikt en een mevrouw kan haar portemonnee niet vinden.
Voor de neefjes zoek ik nog een origineel presentje. Wat koop ik voor de lijstlozen in de familie? Geen idee waar ik mijn lieve lief nog blijer mee kan maken. Ik peins me gek en kan uitgerekend op deze dag niet origineel zijn. Rustig speuren is er niet bij. Je kan de artikelen nauwelijks zien liggen in de bomvolle winkels.
Had ik de cadeaus maar in juni gekocht en de gedichten in de zomervakantie gecomponeerd. Het is geen nieuwe gedachte. Ik neem me voor om dit in 2007 anders aan te pakken.
De stress van de Sint is voelbaar in de stad. Die drukte werkt op mijn zenuwen. Ik hou van mensen, gezelligheid en drukte, maar ben te warm gekleed voor dit eindeloos wachten tussen de winterjassen.
Een mevrouw met regenkapje en twee rode tassen staat te dicht tegen me aan. Ze leunt tegen mijn aura. Ik voel haar adem, ruik het geurtje en hoop voor haar dat ze iets nieuws krijgt van de Sint.
Dit is niet leuk meer, mijn geduld raakt op, maar ik ben nog niet halverwege mijn lijstje.
De enige winkel waar het minder druk is, blijkt de Prenatal te zijn. Daar word ik ook niet rustig van. Ik schrik me de kolere van Maxi Cosi-prijzen of de kosten van een Buggaboo. De vriendelijke koterwinkeldame informeert me alsof ik een nieuwe auto wil kopen. Het gaat over kleuren, beenruimte, wegligging en accessoires. Niet over de kosten. Zou je een kinderwagen kunnen leasen?
Het slenteren achter de trage massa, maakt me moe en licht sacherijnig. Mijn handen beven, ik sta te trillen op mijn benen. Warme chocomel met slagroom en appelgebak, dat is de enige remedie. Voor de pinautomaat staat een absurd lange rij. Tegen de tijd dat ik aan de beurt ben is het apparaat leeg.
Ik wil hier weg. Moet naar huis! Later deze week kom ik wel weer terug. Bijvoorbeeld dinsdagochtend. Dinsdagochtend vroeg.

dit is het einde

De Meern. Over het algemeen ben ik op mijn weblog buitengewoon openhartig, maar de afgelopen tijd heb ik het belangrijkste nieuws hier verzwegen. Jokkebrokken, omdat het niet anders kon. Het was een beetje te privé en nog ietwat onzeker, maar inmiddels zijn we dertien weken verder en kunnen de persberichten worden verzonden.
Mijn vriendin is zwanger en ik leef in de veronderstelling dat ik medeplichtig ben. Na jaren van twijfel en overleg was het uiteindelijk hole in one.
De tijd van onbezorgdheid is voorbij. Er is geen weg terug. Als alles goed gaat wordt over een maandje of zes mijn zoon geboren. Ik moet natuurlijk zeggen, 'onze' en 'zoon of dochter'.
Op dit moment merk ik er nog niet veel van. Ja, mijn vriendin veranderd met de minuut en heel langzaam begint ze een beetje te groeien. Ze straalt als nooit tevoren en staat in het middelpunt van de belangstelling. Niet eerder belden de aanstaande oma's zo vaak en alle vriendinnen van mijn vriendin, die al geworpen hebben, zijn blij dat ze hun ervaringen kunnen delen.
Ik ben niet misselijk geweest en lust nog steeds alles. Van vrienden krijg ik trotse schouderkloppen of een ferme hand. Mijn mannelijkheid is een feit. Vaders geven nuttige tips over het ontwijken van hormonale stormen. Ook heb ik al het advies gekregen om borstvoeding te stimuleren, zodat ik er de eerste maanden 's nachts niet uit hoef. Ik heb de handleiding 'Help ik heb mijn vrouw zwanger gemaakt!' van Kluun goed gelezen.

Eind mei wordt alles anders. Ook voor jullie, trouwe lezertjes van deze weblog, want aan het reislustige bestaan van deze zeeman komt een eind. Dit jaar was ik, alles bij elkaar opgeteld, bijna vier maanden van huis. Als trotse vader kan ik dat straks niet meer maken.

Zeker in het begin moet ik mijn lieve lief steunen en zal ik niet verder komen dan de buurtsuper voor verse poepluiers, Prenatal en het kinderdagverblijf. Maar ik geloof dat daar ook veel verhaaltjes te halen zijn. Daphne Dekkers wordt ook goed gelezen… (Schreef hij met een brok in zijn keel.)
Ach, zo leuk is het nou ook weer niet om naar de Olympische Winterspelen te gaan, om bij de Tour de France te zijn of om in de pits van de Formule1 te lopen. Die camera sloopt je rug en televisie is een oppervlakkig medium. Het werd tijd dat ik eens wat van mijn leventje ging maken.

Ik heb er lang en goed over nagedacht voor mijn vriendin de pil door het toilet mocht spoelen. Nu het zo ver is moet ik niet mopperen, maar blij zijn. Volgens ervaringsdeskundigen is dit het mooiste wat je kan overkomen. Ik knijp 'm als de ziekte, maar ga er voor.
Langzaam daalt bij mij het besef in dat ik papa wordt. Die roze stip van de Predictorstik is het begin van een nieuw tijdperk. Ze zeggen dat dit helemaal het einde is.

vol is vol

Amsterdam.
'Hallo?'
'Goedemiddag. Wij zijn van de televisie en we zouden heel graag...'
'Nee!'
'Sorry?'
'Ik zei nee.'
'Oh… ehm. Nou, wij komen hier opnamen maken en het zou erg gemakkelijk zijn als…'
'Neehee…'
Niet dus. Stilte.
Verbaasd kijken wij elkaar in de auto even aan. Zijn wij nou gek? Voor ons blijven de slagbomen hermetisch gesloten. Op het kleine parkeerterrein daar achter is ruimte zat. Het is het eind van de middag en er reden net nog een paar auto's weg.
We drukken nogmaals op de knop.
'Hallo…. Mag ik even wat vragen? Wij hebben hier een afspraak. Dat duurt een half uurtje. En we hebben zware spullen. Kunt u niet heel even de slagboom voor ons openen? Alstublieft…'
'Nee.'
'Ik vraag het toch vriendelijk.'
'Er is geen plaats voor u.'
tuut tuut tuut…
Honderd meter verderop, naast de ingang, zien we de portier zitten. Hij legt de hoorn waardoor hij sprak neer. Er is een camera op ons gericht. Dat we niet binnen mogen is duidelijk, maar de manier waarop het hier gaat spreekt ons niet zo aan. Bovendien willen we graag weten waarom niet. De overspannen huismeester van het voormalig PTT gebouw, naast Amsterdam Centraal, wil niet naar ons luisteren.
We bellen naar Bar Restaurant 11, want daar hebben we afgesproken. Tijd dringt. Buiten wordt het langzaam donker.
Voor de zekerheid laden we de camera, het statief en de geluidstas uit. Ik blijf bij de slagboom wachten tot mijn collega de auto honderden meters verderop, heeft geparkeerd.
Er komt een wit busje aangereden. Een vriendelijke jongen stapt uit en drukt op de knop.
'Hallo?'
'Hallo! Ik ben die-en-die en ik zou morgen komen verhuizen, maar ik wil graag nu alvast iets ophalen.'
'U zou toch morgen komen?'
'Ja, dat weet ik, maar het is handig als U nu heel even…'
'Maar U zou toch morgen komen?'
'Ja, dat zeg ik. Maar ik wil nu graag even een paar minuten binnen om alvast iets op te halen.'
'Morgen hebben wij een afspraak!'
De jongen kijkt geërgerd naar het paaltje waar hij tegen spreekt en vervolgens naar mij.
'Zeg, ik heb hier geen zin in. Wij hebben hier jaren gehuurd en zijn altijd normaal met elkaar omgegaan. Mag ik even vijf minuten…?'
'Nee.'
Moedeloos haalt de jongen zijn schouders op. Hij stapt in zijn busje en rijdt iets te hard weg. Geïrriteerd.
Inmiddels heeft mijn collega een andere ingang gevonden. Ik ga er vanuit dat ze toch toestemming hebben gekregen van de mensen bij Bar Restaurant 11 en loop met de spullen mee naar binnen. We worden gevolgd door de portier.
Binnen, op de bovenste verdieping, komt iemand naar ons toe om zich te verontschuldigen voor de huismeester. En of we onze auto's even willen wegzetten, want de vervelende man heeft gebeld en gedreigd om deze weg te laten slepen.
Mijn altijd vriendelijke en rustige collega ploft bijna uit elkaar. 'Wat een Nazi!' roept hij iets te hard en gaat naar beneden om de auto ergens anders te parkeren.

Op het dak van Bar Restaurant 11 heb je een prachtig uitzicht over Amsterdam. Het wordt donker en de lichtjes van de stad zijn aan. De lucht is donkerblauw. In mijn hoofd hoor ik Toots de klanken van Baantjer spelen. Alle shots die ik schiet zijn raak. Onze eindscène staat er in tien minuten op.

We moeten langer lopen om weer bij onze auto te komen.

politiek

Zoetermeer. We zijn het alweer vergeten, maar de daadkrachtige leider, die deze dagen voor opschudding en ingrijpende politieke veranderingen had kunnen zorgen, was vanavond niet bij het lijsttrekkersdebat. De goede man heeft de kans niet gekregen om zijn bestuurlijke kwaliteiten te tonen. Al zijn goede plannen zijn in een te vroeg stadium om zeep geholpen. Echte oplossingen voor grote vraagstukken hebben de uitweg van zijn briljante brein nooit gevonden.
Ik heb het hier niet over Pim Fortuyn. Zijn gedachtegoed wordt door genoeg anderen bewaakt.
Dit verhaaltje gaat over de verlosser. De man die vorig jaar besloot ons land te redden, mits hij genoeg steun zou krijgen. Maar Nederland zat niet hard genoeg op zijn komst te wachten en hij had de lat hoog gelegd.
Een man een man; een woord een woord.
Met pijn in zijn hart liet hij ons in december in de kou staan. Elf maanden later denkt niemand meer aan de partij die woorden en beloften zou omzetten in actie.
Inmiddels maakt de misdaadverslaggever zich weer druk om zaken die echt belangrijk zijn. Frauderende politieagenten, het controleren van justitie en hij vindt de moordenaars in spraakmakende zaken zoals die van JFK en Natalee Holloway.
Peter R. de Vries was vanmorgen in Zoetermeer. Druk met opnamen voor een nieuwe aflevering van zijn televisieprogramma. Ik mocht een stukje meerijden in zijn stoere PC Hooft-tractor. Met camera natuurlijk, want hij laat uit veiligheidsoverwegingen niet zomaar een vreemde man instappen.
Graag had ik hem een paar vragen gesteld over de politiek en zijn huidige ambities, maar ik durfde het niet. Bovendien kreeg ik geen kans, want het maken van de opnamen ging razendsnel.
Ik ken de misdaadverslaggever niet goed en die paar keren dat ik hem heb ontmoet was hij afstandelijk en kortaf. Toch had ik hem vanavond best graag zien debatteren met de huidige lijsttrekkers. Interessant, hoewel ik niet zeker weet of hij echt veel zou hebben toegevoegd.

We zullen het nooit weten.
Mijn indruk, gebaseerd op weinig, is dat de man beter geschikt is voor het maken van spannende televisie dan voor de politiek. Hij komt namelijk niet over als een man die compromissen kan sluiten en dat is, volgens mij, in Den Haag onvermijdelijk.
Ben benieuwd wat hij binnenkort gaat aanpakken en oplossen.

baby aan boord (deel II)

KL 736 Curaçao – Amsterdam. Waarom moeten mensen met kleine kinderen zo nodig naar Curaçao? En terug!
Doe jezelf, het kind en vooral de medepassagiers een lol en laat baby's en peuters waar ze horen. Thuis. Drop ze desnoods bij opa's en oma's als je echt niet zonder de zon kan, maar neem ze niet mee in een vliegtuig. Daar houden kinderen niet van.
Tekst van soortgelijke strekking schreef ik al eerder, maar kennelijk luistert niemand naar mij.
Het gejengel in de Boeing 747 was deze reis weer verschrikkelijk. Dat had alles te maken met het tijdstip van vertrek. Die kinderen waren allemaal doodmoe en dus kei lastig. Maar we kunnen van de KLM toch niet verwachten dat ze rekening gaan houden met deze huilebalkjes…
Direct na take-off begonnen om mij heen zeven (!) volle Pampers te jengelen. Last van de oortjes en vooral geen behoefte aan stil zitten. Het leek wel alsof ze elkaar aan staken en samen een koortje wilden vormen. Vals was het zeker.
Wéééééééééééééééééééééééh!
Daar heb ìk toch niet om gevraagd. En dan al die schuldige, maar hopeloze ouders die voor de tiende keer hoofd-schouders-knie-en-teen inzetten. Ook vals. Stewardessen die zich de poten onder het lijf vandaan hollen om flesjes te vullen met water of Olvaritprakjes op te warmen. De geur van een goed gevulde poepluier.
Papa's en mama's aller landen, bezint eer ge begint. De kans is klein dat het goed gaat. En dan kunnen de ouders wel vinden dat het allemaal redelijk goed ging, anderen aan boord hebben daar vaak een iets genuanceerder mening over. Kijk eens goed naar al die blikken en vooral als de mensen in de omgeving van het gekrijs niet naar het kind, maar naar elkaar kijken.
Roken aan boord is toch ook verboden. Wat is er op tegen om vliegtuigen kindvrij te maken?
Van mij mogen kinderen best op vakantie, maar neem ze dan mee in je eigen auto en laat ze gillen tot je in de Ardennen bent, naar Frankrijk of rij desnoods in de poeplucht naar Italië, maar val mij er niet mee lastig.
Ik ben een kindervriend en doe zeker de laatste tijd mijn best om ze beter te begrijpen, maar na een uur gegil, geduw en getrek aan mijn stoel kan ik de rattenvanger van Hamelen waarderen. Blaas op die fluit en neem alle druktemakertjes mee. Of geef ze, net als BA uit The A-Team, een spuitje. En doe de ouders er ook een.
Want die arme kids kunnen er natuurlijk niets aan doen. Het zijn egoïstische ouders die zo nodig moeten. Mensen die niets willen veranderen aan hun leventje, ondanks de geboorte van een wondertje.
Ik heb wel een oplossing bedacht, maar ik vrees dat er geen personeel voor te vinden is. De zogenaamde Zwitsalvluchten.

Veel plezier!

wereldomroep

Kralendijk, Bonaire. Andere kant van de wereld (volgens Google Earth op 7.808,6 kilometer van huis) op een tropisch eiland, kan je gewoon Nederlandse televisie ontvangen op je hotelkamer. Dat lukt in Europa bijna nergens, maar hier op de Antillen kijken ze massaal naar BVN, het satellietkanaal van de Wereldomroep. Op deze TV zender worden highlights van de Nederlandse en de Vlaamse publieke netten uitgezonden.
Dat is grappig en soms handig voor Nederlanders die hier wonen. De kinderen van de mensen die wij gisteren volgden wilden snel lunchen om op tijd naar Het Sinterklaasjournaal te kunnen kijken. De komst van de goedheiligman leeft ook hier.
Zijn intocht in Zeeland is door BVN uitgezonden. Dit weekend komt de Sint aan op Curaçao en de volgende week is hij op Bonaire. Klaas heeft het er maar druk mee. Het Sinterklaasjournaal op BVN vergroot hier in de west zijn populariteit.

Vanmorgen was ik vroeg wakker en wilde ik vanuit bed naar het Nederlandse nieuws kijken, maar ik viel midden in een aflevering van mijn favoriete kinderprogramma; Het Klokhuis. Nota bene een aflevering die ik zelf gedraaid had!
Op 24 januari heb ik een item opgenomen over het gieten van bronzen beeldjes. Die is vandaag wereldwijd uitgezonden en stom toevallig zag ik het voorbij komen… op Bonaire!
Dat vond ik vreemd.
De wereld wordt echt steeds kleiner.

tontje

Kralendijk, Bonaire. De zon scheen als altijd. Een gelukkige Bonairiaan reed op Kaya Grandi richting Harbour Village. De donkergroene Nissan pick-up was van een vriend. Hij had koffers vervoerd voor de padvinderij en was op weg naar zijn werk bij een lokale radiozender. Vrolijke calypsomuziek kwam uit de speakers en de jongeman zong luid mee.
Een klein moment van onoplettendheid en de mooie dag was met een doffe klap verpest. Wat er precies was gebeurd wist hij niet. Hij had nog geprobeerd hard te remmen, maar zijn pick-up was op een andere pick-up geklapt. De Nissan had een Toyota geraakt.
Op Bonaire rijdt iedereen in een pick-up. Dat is handig voor vervoer van duikflessen. De meeste auto's zijn uitgerust met stevige bullbars, speciaal voor die kleine momentjes van onoplettendheid. De Toyota had niet meer dan een kromme buis. Die extra bumper had zijn werk gedaan. De Nissan van de, inmiddels niet meer zo vrolijke, Bonairiaan had geen extra stootbeugel en zat aan de voorkant behoorlijk in elkaar. Beide lampen stuk, een kromme motorkap en uit de radiator lekte een flinke plas koelvloeistof.
Die Toyota Hilux 2.7 WT-i had de hoofdrolspeler uit dit verhaaltje veel te laat gezien. Daar baalde hij behoorlijk van. Aan een stevige ketting om zijn nek hing een gouden naamplaatje, dat leek op een ouderwets scheermesje. De tekst stond er in letters met krullen op. Het was slecht te lezen, maar uiteindelijk kon ik de letters ontcijferen.
"TONTJE" stond er.
Tontje had een aanrijding veroorzaakt. Nu zat hij op de stoeprand en keek beteuterd naar de kaduke Nissan. Tontje lager. Inmiddels was de politie gewaarschuwd door de macamba's uit die Toyota.
Tontje. Je moet het op zijn Antilliaans uitspreken en de 'o' even laten resoneren in je mond: 'Tó-ó-ó-ójntjeh'. Geen oohs, maar o's. De rest van de dag heb ik geoefend op de typisch Antilliaanse uitspraak. Tontje. Tontje. Tontje.
Schitterend.
Probeer het zelf eens!
De politieman was snel klaar met het pick-upincident. Tontje kreeg de schuld. Zijn auto werd aan de kant geduwd en de Nederlanders mochten verder rijden. Het glas van de koplampen bleef achter op straat.

Bonaire in one day

Kralendijk, Bonaire. Reizigers zijn te verdelen in twee groepen; in ontdekkingsreizigers en Japanners. Wat ik met de Japanners bedoel kan je wel raden. Dat zijn toeristen die pas zien waar ze zijn geweest als ze thuis naar de foto's of parkinsonvideo's kijken.
Ontdekkingsreizigers willen niet alleen zien waar ze zijn, zij moeten een plek ook proeven, ruiken, horen en voelen.
Mijn vriendin is zo'n ontdekkingsreiziger die tijd nodig heeft. Ze gaat liever niet op vakantie dan dat ze als een idioot door een stad of land moet rennen, vliegen, duiken, vallen en weer opstaan. Als zij reist, dan wil ze ook in alle rust op een bankje kunnen observeren, de lokale bevolking ontmoeten of tijd hebben om juist de niet toeristische delen van een gebied te verkennen. Waarnemen met een hoofdletter.
Ik ben meer de Japanse bermtoerist en nog eentje van de ongedurige soort ook. Gewapend met camera's vlieg ik van hoogtepunt naar hoogtepunt. Zo heb ik in mijn leventje heel veel gezien, alles vastgelegd, maar ken ik weinig achtergronden. Ik kan nooit onthouden hoe een plek heet en regelmatig moet ik thuis opzoeken waar ik ben geweest.
Dat komt door de vluchtigheid van mijn werk. Met de nadruk op vlug. Door de snelheid waarmee dat werk in het buitenland gedaan moet worden, ben ik gewend genoegen te nemen met de quicktour. Mijn lief noemt het een aangeboren, ziekelijke vorm van ongeduldigheid.
Vandaag kwam deze reisstijl echter goed van pas. We hadden amper tijd om met onze ogen te knipperen. Als ervaren cruiseschippassagiers deden we Bonaire in één dag en we hebben alles gezien wat dit ongerepte eiland in de Cariben te bieden heeft.
Leguanen in de tuin van een hotel, het korte golf zenderpark van de Wereldomroep, de winkelstraat van Kralendijk en het dorpje Rincon. Het Gotomeer, Lac Bay, het uitzicht van Seru Largu, de zoutvlaktes en een romantische zonsondergang bij de typische Bonairiaanse slavenhuisjes. Flamingo's op één been in ondiep azuurblauw water en een pelikaan door de rode avondlucht, op weg naar huis aan het eind van een lange dag.
Om alles te vast te leggen wat we nodig hadden, hebben we behoorlijk moeten doorpezen, maar mij hoor je niet klagen. Ik kom graag een keer terug naar Bonaire, om te relaxen, te genieten van het tropische klimaat, de natuur en om een beetje de snorkelen of te duiken. Verder heb ik het hier wel gezien.
Bovendien hebben we de foto's nog!

foto: Rene Roodheuvel

Jacques-Rein Cousteau

Willemstad, Curaçao. Een paar jaar geleden heb ik op Curaçao een duikbrevet gehaald. Mijn vriend Peter van der Linden, die er bij was, kan daar mooie verhalen over vertellen. Ik was namelijk niet bepaald handig met een duikuitrusting en dan druk ik me eufemistisch uit. Vooral met flippers heb ik altijd ruzie. In een zwart duikpak lijk ik meer op Free Willy dan op Jacques-Yves Cousteau.
Later kreeg ik in Zuid Afrika zware oorontsteking en vanaf dat moment heb ik moeite met klaren. Daarna heb ik nooit meer gedoken. Als vandaag een echte vrije dag was geweest, dan had ik het weer eens geprobeerd, maar met alleen een paar uurtjes in de ochtend leek het mij zinvoller om even te snorkelen.
Het regende, waardoor het water troebel was. Er zaten lang niet zoveel mooie vissen als een paar jaar geleden. Wel zag ik sardientjes, maar die zaten al in een blikje. Voor de kust zwom een school plastik bekertjes. Op de bodem meer bierflesjes dan koraal en er zwommen kleurrijker colablikjes dan vissen. Het Wereld Natuurfonds in mij werd wakker. Ik kreeg zin om op te ruimen, maar er was geen beginnen aan.
Na een half uurtje dobberen met mijn gezicht onder water vertelde het meisje van de duikbrilverhuur dat ik in de verkeerde baai had gezwommen. Ik moest aan de andere kant van de rotsen kijken.
De onderwaterwereld in de Cariben is fascinerend. Rustgevend, hoewel ik nooit helemaal ontspannen ben onder water. Ik moet eerlijk toegeven dat ik het vreemd vind om lucht te happen door zo'n pijpje en word er behoorlijk kortademig van. Regelmatig krijg ik een slok zoutwater binnen.
Meestal als een enge vis die onverwacht dichtbij komt of van een onbekende dier- of plantensoort. Ook reageer ik overdreven op momenten waarop ik iets voel aan mijn been, wat meestal mijn eigen flipper of het koordje van mijn zwembroek is. Piet paniek onder water.
Opeens zag ik zwart, vlak voor de duikbril. Ik schrok me kapot tot ik me realiseerde dat het een eindje van de rubber band was die de bril strak tegen mijn hoofd hield.
Een paar jaar geleden heb ik tijdens zo'n stom schrikmoment op een zee-egel gestaan en dat was een pijnlijke ervaring. Daar heb ik een klein trauma aan overgehouden. Ik ben bang om dingen aan te raken.
Zou de boze vissoort die Steve Irwin in het hart heeft geraakt hier ook zwemmen? Of de broertjes en zusjes van Jaws?
Mijn maatje Albert kwam ook even kijken. Hij had nog nooit gesnorkeld. De stoere ik vond het vermakelijk om te zien hoe hij het probeerde en prettig om te ontdekken dat hij ook zijn schrikmomentjes had.
We hebben ons kostelijk vermaakt in het ondiepe water achter het Marriott. Alleen jammer dat de zon niet scheen.
Vlak voor ik het water uit moest, om de vlucht naar Bonaire te halen, zag ik een klein oranje visje. Geen goudvis, maar iets bijzonders met drie witte banen op zijn lijfje en één ongelukkig vinnetje dat een beetje leek op een oortje van Nikki Lauda.

er is één maartje

Willemstad, Curaçao. Tot vandaag kende ik Maartje niet, maar na één dag draaien met deze lieve, goede en professionele vakvrouw ga ik me melden bij haar fanclub. Als deze nog niet bestaat, dan richt ik hem op.
Er is niemand in Hilversum zo zorgzaam als de vriendelijke presentatrice. Ze heeft nul kapsones, is aardig voor iedereen die haar op straat aanspreekt en doet nergens moeilijk over.
Ik moest denken aan de nukken, eisen en wensen van veel minder ervaren presentatrices waarmee ik onlangs heb mogen werken. Die types zijn lang niet zo goed en hebben een lading noten op hun zang waar je U tegen zegt. Maartje niet. Zij bereidt zich heel grondig voor op de klus en heeft ondertussen tijd om zich vooral druk te maken over de ploeg waarmee ze op pad is.
En iedereen die denkt dat Maartje een beetje saai is heeft ongelijk. Je kan ontzettend met haar lachen.
Het is jammer dat ze het volgend jaar een punt zet achter haar televisiecarrière. Ik ga een actie beginnen en heb al een slogan: 'Stuur nieuwe sterretjes terug naar huis en hou Maartje op de buis!'

regieloos

Willemstad, Curaçao. Die plons zwembad aan het eind van een hectische dag maakte alles goed. Een plastik pul Amstel Bright in het zwembad deed wonderen.
Het begon vanmorgen met slecht nieuws. Onze was regisseur ziek. Hij kon onmogelijk mee en daardoor werd de zware draaidag, nog voor hij begonnen was, een speciale expeditie. Ik zag het als een uitdaging, maar realiseerde me ook dat zoveel vrijheid niet per definitie leidt tot beter camerawerk. Meestal niet.
Ondanks de zorgen over onze collega konden we niets anders doen dan op pad gaan. Minister Leeflang wachtte bij een soort ROC. Deze beroepsopleiding was het voorbeeld waarmee de Antilliaanse overheid wilde laten zien dat het met de jeugd van Curaçao niet zo slecht gaat als wij in Nederland vaak denken. Een aanpak die bij mij in ieder geval werkte.
Mijn vooroordeel moest ik aanpassen toen ik louter keurige leerlingen zag ploeteren in klasjes, waar ze les kregen in vakken die hier op het eiland nuttig zijn. Horeca, pedicure, staalbewerking en autotechniek. Vooral het uitdeuken en spuiten van auto's lijkt mij een gat in de markt, want hier staat in iedere voortuin wel een wrak en iedere auto op het eiland is in meer of mindere mate beschadigd.
Ons tweede item van de dag ging over toerisme en daarvoor moesten we naar Zanzibar bij Jan Thiel. Hier kreeg ik op slag spijt van de lange broek die ik, op verzoek van onze keurige klant, had aangetrokken voor het interview met de minister. Zweet in de bilspleet en een plakkende jeans aan mijn bovenbenen. Warm.
Na het maken van toeristische shots en algemene beelden van Curaçao moesten we ons aan het eind van de middag melden in het gebouw van de Staten. Hier zou om vier uur een belangrijke vergadering plaats vinden, die we konden filmen om iets uit te leggen over de staatkundige vernieuwingen. De vergadering begon een half uur te laat. Net op tijd waren we klaar voor onze laatste afspraak van de dag.
Het was een strakker schema dan ik had gedacht, maar we hebben het keurig gehaald. Het ontbreken van de regisseur is opgevangen door alle anderen waarmee we op pad waren. Ik heb mijn kans gegrepen en de beeldregie een beetje op me genomen. Nu hopen dat ze er in de montage uit komen.
Het materiaal wordt donderdag op Sint Maarten gemonteerd, vrijdag naar Nederland gestraald en zondagavond door de Wereldomroep op BVN uitgezonden.

ook goede morgen

Willemstad, Curaçao. In Nederland is de nieuwe dag al lang begonnen. Hier wordt langzaam licht. Eindelijk! Dadelijk kan ik zien waar ik terecht ben gekomen. Gisterenavond was het al pikkedonker op het moment dat we met beide beentjes op de grond stonden.
Nu lig ik uren te draaien en te keren in mijn kingsize bedje. Heb lang naar het plafond van mijn luxe kamer gekeken en geen schaapje gezien. Het tijdverschil hakt er behoorlijk in. Dat wil ik niet, want ik weet al dat straks, aan het eind van deze dag, de man met de hamer achter me staat. Maar als ik krampachtig probeer te slapen, komt er niets van terecht.
Dan keek ik weer op mijn horloge of door een kier van de gordijnen naar buiten om te zien of de dag al kon beginnen. Of ik dommelde een beetje in slaap en schrok een paar minuten later wakker met de angst dat ik me verslapen had.
Het is bijna half zeven. (In Nederland half twaalf) Tijd om eens rustig op te staan. Buiten kleurt de lucht langzaam blauw. Hoera, ik zie een palmboom!
Het wordt een mooie dag. Kom maar op.

ik, mazzelpik

KL 785 Amsterdam – Curaçao. Of ik een paar dagen naar de Antillen wilde, vroeg de briljante planner een tijdje geleden. Het zou gaan om het Staatsbezoek van Hare Majesteit en dat ze aan mij gedacht hadden stemde me vrolijk. Ik kom anders nooit ergens.
Kortom: Is de Paus katholiek?
Natuurlijk was ik in voor een snoepreisje naar Curaçao, maar ik realiseerde me net op tijd dat je in dit soort gevallen ook niet té gretig moet zijn. Voor je het weet wensen ze je een prettige vakantie.
Dat ik om bedenktijd had gevraagd vond ik zelf, direct nadat ik de verbinding had verbroken, toch ook weer een beetje overdreven. Zoiets overleggen met je partner is ridicuul. Aan de andere kant van de lijn moesten ze wel denken dat ik behoorlijk onder de plak zit.
Ik keek op mijn horloge en besloot drie minuten te wachten. Als ze in de tussentijd maar niemand anders zouden polsen.
Met Hare Majesteit de Koningin op reis, wie wil dat niet? Naar Curaçao is geen straf.
Hoewel? Inmiddels weet ik beter.

We zijn gestuurd door NOS Actueel, maar wat we filmen wordt door RNW (Radio Nederland Wereldomroep) uitgezonden. Zij maken ook televisie (BVN) en hebben een handige deal gesloten met de NOS. De uitzending van het Staatsbezoek die de NOS maakt wordt verlengd en opgeleukt voor Nederlanders in het buitenland. Die bonustracks voor BVN draaien wij deze dagen.
Weer ruim tien uur in een vliegtuig en me laten verwennen door A. van de Steeg, stewardess bij de KLM. Verplicht genieten van een vrolijk boekje, een beetje dutten, geen telefoon en geen gezeur.
In de Cariben is het zes uur vroeger. Wat zou het mooi zijn als we alleen terug in de tijd zouden vliegen. Uiteindelijk win je hele dagen als je maar snel genoeg naar het westen blijft reizen. Helaas raken wij de uurtjes die we vandaag winnen zaterdag alweer kwijt. Dan is vliegen toch zonde van de tijd.
Ik dacht even dat het niet treuriger kon, tot ik zojuist ontdekte dat de meneer voor me Lingowoorden uit zijn hoofd leert. Hij zat zich net nog elektrisch te scheren, maar heeft nu een boekje met uitsluitend vijfletterwoorden op schoot. Het zit mij niet mee, maar hem helemaal niet. Zijn vrouw is druk met het oplossen van de Sudoku die op de kartonnen lunchbox stond. Ik kijk naar die twee en krijg opeens vreselijk veel zin in een ander Japans ikverveelme-spel, Harakiri.

Lang nadat ik mijn jawoord had gegeven (voor dit project), ontdekte ik dat we het hoedje nieteens zullen ontmoeten. Als wij straks op Curaçao en Bonaire zijn is Trix alweer gevlogen. We hebben daar een paar dagen en een strak schema.
Voor de eerste dag zijn er wel drie afspraken gemaakt. We draaien interviews op fotogenieke locaties. Plus een paar statements met Maartje, de lieve Koningin van de Nederlandse televisie. Als ik er toe in staat ben moeten we ook nog een paar zogenaamde beautyshots van het eiland maken.
Dat alles met een enorme jetlag, bij temperaturen boven 35 graden en vóór het om zes uur 's avonds donker wordt.
Pfoeh.
De volgende dag zijn we waarschijnlijk vrij, maar wat moet je in vredesnaam (met twee collega's) op een eiland als Curaçao? Straks moeten we nog zwemmen, zonnen, snorkelen of duiken… En terwijl ik dit schrijf realiseer ik me wat ik vergeten ben. Ik heb mijn duikbril niet in mijn tas gepropt.
Ook dat nog!
Op vrijdag en zaterdag zullen we een portret op Bonaire draaien. Aansluitend vliegen we zaterdagavond alweer terug naar Nederland. Zondagmorgen zijn we in alle vroegte thuis.
Het valt allemaal niet mee. Nog even en het gaat op werk lijken.

Soms denk ik: 'Had ik maar een kantoorbaan en zat ik maar onder de Tl-buizen in het regenachtige Amsterdam-Zuidoost...'

Grapje!

rundje mert

Geleen. Toen ik in 1993 uit Geleen vertrok deed ik dat met pijn in het hart. In het begin ging ik ieder weekend naar huis. Daar in het zuiden zaten mijn vrienden en in eerste instantie vond ik de wereldstad Geleen minstens even gezellig als het grote dorp Amsterdam. Chauvinistisch tot op het bot stond ik pal achter de slechte middenstand-slogan 'Geleen heeft 't!'
Maar al vrij snel vond ik in Amsterdam mijn draai. AT5 was kilometers professioneler dan Lokale Omroep Start, Ajax won meer dan de Smoke Eaters en Fortuna bij elkaar, in Schiller kwamen interessantere gasten dan in Café 't Luifeltje, Koninginnedag was minstens even leuk als carnaval en mijn fiets werd in Amsterdam minder vaak gejat dan in Geleen.
Langzaam verwaterde het contact met de vrienden in het zuiden. De belangrijkste reden voor een reis langs de A2 waren mijn ouders, zus en later de neefjes Jasper en Ruben.
Mijn leventje speelde zich af in het hoge noorden en ik voelde me langzaam meer Amsterdammer dan Gelaendenaer. Ook mijn accent veranderde. Mijn nieuwe vrienden noemden me eerst Belg, later Limburger en de laatste jaren vragen de mensen of ik uit Brabant kom. In het zuiden vinden ze tegenwoordig dat ik Hollands praat. Huilands noemen ze dat.

Dit weekend was ik voor het eerst in jaren weer eens op stap in Geleen. Ik heb het opgezocht, de laatste keer was in maart 2004. Die avond hebben we geen 'rundje mert' gemaakt, iets wat we vroeger altijd deden. Zaterdagavond hebben we dat wel weer eens gedaan. Een ouderwetse kroegentocht langs alle cafés aan de markt in Geleen.
Het zijn er tegenwoordig minder dan in 1990, dus het rondje is sneller gemaakt. Een aantal cafés zijn failliet en in alle andere zaken zitten nieuwe eigenaren. Historische namen zijn veranderd.
Het is lang niet meer zo gezellig als in het begin van de jaren negentig. De jeugd is verdwenen. Ik weet niet waar ze tegenwoordig uitgaan, maar wij gingen vroeger massaal naar De Max, Neerlandia, de Doufpot, de Bizzie Bie of het Corner House. Wat er van over is, zijn louche tenten met in mijn ogen de verkeerde types voor én achter de bar.
We zijn van de Vlaegel, via Amadeus, Max, de voormalige Luifel en wat ooit de gezellige Blaosbalg was naar de Anno gegaan. De meeste cafés waren dunbevolkt. Het viel me op dat op al deze plekken zo weinig gelachen werd.

En er was een overdosis mannen in de stad. Leuke Geleense meisjes verstoppen zich tegenwoordig blijkbaar ergens anders.
Ondanks de troosteloosheid ben ik nog behoorlijk dronken geworden. Of misschien wel juist vanwege…
Het was goed om een paar oude bekenden weer eens te zien, maar Geleen is mijn Geleen niet meer.

Geleen uit

Ik had altijd een enorme hekel aan oudjes die de uitdrukking 'vroeger was alles beter' gebruikten. Onzin vond ik dat. Ooit, nog niet zo lang geleden, nam ik me voor om het zelf niet voor mijn vijfenzeventigste te zeggen.
Helaas lig ik ook wat dit betreft voor op schema. Ik word een oude lul met een hoog mopperpeil en vroeger… Vroeger was alles beter!

sollicitere

de perspektieve veur de toekoms die zeen nul komma nul

al höbse noa veul zjweite enne universitaire bul

al böste ongerwiezer, bankwirker of psycholoog

de komende joare böste waarsjienlik wirkeloos

doe mos sollicitere, sollicitere !

Maastricht. Ik was een menneke van tien jaar, toen de Janse Bagge Bend in 1983 de top 10 bereikte en mocht optreden op Pinkpop. Het festival was in die tijd nog in het Geleense Burgemeester Damenpark en met een vriendje ging ik op Tweede Pinksterdag rond het park wandelen om te kijken naar alle gekke Pinkpoppers. Bij de kraampjes zochten we naar nieuwe Doe Maar buttons en we deden een poging om zonder kaartje binnen te komen.
Ik kan me nog precies herinneren waar we liepen op het moment dat Janse Bagge het festival opende. In de Irenelaan hoorden wij de luide klanken van Sollicitere. De mannen uit Susteren waren helden. Ik kende de tekst uit mijn hoofd.
In de jaren die volgden kwam ik de Janse Bagge Bend regelmatig tegen in feesttenten, kleine en grotere zalen in het Limburgse. Ik ben opgegroeid met Sollicitere en Proemevlaai. Stomdronken geworden tijdens hun concerten, omdat ik nog moest ontdekken dat er aan alcoholgebruik grenzen zitten. Typische uitdrukkingen van Janse Bagge, als Fiëste wie de biëste en Totzekotze, heb ik in praktijk gebracht.

höbste al gesjreve ?viefensevetig breeve !
höbste al gesjreve ?viefensevetig breeve !
höbste al gesjreve ?dan sjrief mer opnuuj !

Ieder jaar wordt op de 11e van de 11e het carnavalsseizoen geopend met een muziekspektakel op het Vrijthof in Maastricht. Op een groot podium stonden de hele dag regionale sterren. Dit jaar waren er ongeveer twintigduizend bezoekers. De Limburgse zender L1 zond het feest rechtstreeks uit op radio en televisie.
Tegen het eind van de avond kwam de Janse Bagge Bend op de bühne voor een kort optreden. Ze speelden de hits van 20 jaar geleden. De Mèk, Proemevlaai en Sollicitere. Iedereen op het plein ging uit zijn dak. Janse Bagge is nog steeds wereldberoemd in Limburg.

's aoves es 't duuster wurt beginste pas te laeve

doe kiks ens rondj, is neet urges get te belaeve ?

doe geis noa ein punk-band, missjien waal noa ein louche tent

missjien geiste waal kieke noa de janse bagge bend

mer doe mos sollicitere, sollicitere

Ik stond met mijn camera op het podium en zag voor het eerst sinds jaren mijn oude helden terug. Even geen hoempapa of sjoenkelmuziek, maar het betere stampwerk. Met de Janse Bagge Bend begon het echte feest. Sollicitere is Gimme some lovin' van Steve Winwood in het Limburgs.
Blazers, knallende drums en gierende gitaren. De vermoeidheid in de benen, van een lange zware dag, was op slag verdwenen. Jeugdsentiment stroomde door de aderen.

Ik herkende weer ieder akkoord, alle blazersaccentjes en de hey!-tjes in de muziek. De camera vloog als vanzelf van gitaar naar zanger, van blazers naar drummer en terug. Natuurlijk was dit optreden veel te snel voorbij.

höbse al gesjreve ? neugeensevetig breeve !

höbse al gesjreve ? dan sjrief mer opnuuj

foto: Derk Roesink, Viditech

richtmicrofoon

Amsterdam. In de beurs van Berlage kwamen de lijsttrekkers van VVD, Groen Links en D66 bij elkaar om op verzoek van NOC/NSF te debatteren over sport. Dit politiek gevecht werd geregistreerd voor verschillende nieuwsprogramma's en rechtstreeks uitgezonden op internet. Daarvoor had United Broadcast Facilities een mooi zaaltje omgetoverd tot televisiestudio met zes camera's.
Ik was er voor Studio Sport, omdat Jack van Gelder een interview wilde opnemen met Mark Rutte. Die stond echter in de file en dus konden we niets anders doen dan kletsen met collega's en andere bekenden. Ik raakte in gesprek met Richard, een cameraman van United. Samen namen we even de ontwikkelingen bij de facilitaire bedrijven door. Je zou het roddelen kunnen noemen, maar gelukkig waren we over niemand negatief.
Gelukkig, omdat Richard halverwege ons gesprek een SMS kreeg van zijn collega Peter B, die op internet zat te kijken en ons kon horen praten. Blijkbaar stond er al een signaal door naar de stream van NOC/NSF en wij spraken te dicht bij een van de microfoons. Ons gesprek was wereldwijd live te volgen.
Een klassieke instinker en ik had het kunnen weten. Niet dat het signaal van de richtmicrofoon naast ons al werd uitgezonden, maar wel dat mee- of afluisteren van ons gesprek mogelijk was. Ik heb het eerder meegemaakt, met een regisseur en een eindredacteur die in de regiewagen zaten te klagen over cameramensen, op het moment dat ik mijn headset nog op had en de intercom kon horen.
In dit geval kwamen we er goed mee weg en hebben we daarna van de gelegenheid gebruik gemaakt om Peter B even toe te spreken, maar ik schrok er wel van. Je moet dus altijd alert zijn als er ergens een microfoon staat.

persconferentie

Zeist. Het terrein van de KNVB oogt stil en verlaten. Het is tien uur. Wij zijn veel te vroeg. We hebben rekening gehouden met file en onvoorziene omstandigheden, maar dat had de opdrachtgever ook al gedaan. Eenmaal binnen blijkt dat de persconferentie van de bondscoach pas om twaalf uur zal beginnen. Tijd zat.
In het trainingscentrum is een cateringbedrijf druk met opruimen en twee dames zetten koffiekopjes klaar. De Johan Cruijff zaal is nog leeg. Er staat een podium achter in de zaal voor camera's en aan de andere kant staat op een kleinere verhoging een tafel met twee stoelen. Midden in de zaal staan rijen stoelen voor de journalisten.
Ik zet mijn camera op pole position. Tien minuten na ons arriveren collega's van Talpa. Even later gevolgd door de heren van het bedrijf dat voor de zaalversterking zorgt en alle cameraploegen zal voorzien van geluid, een zogenaamd lijntje of een aftak. Ze hebben twee karren vol met kisten. In razend tempo trekken ze kabels, plaatsen ze speakers en ze zetten op de tafel twee microfoons.
Het is mooi om te zien hoe een van de heren in de weer is met de zware boxen. Alles wat hij doet, doet hij geconcentreerd, maar vooral omslachtig. Het is een beetje lullig om met de handen in de zakken toe te kijken, dus ik besluit ze even te helpen met het opzetten van drie lampen. Marco zal er uitgelicht bij zitten.
Drie mannen worstelen met het reclamebord waar de bondscoach straks voor zit. Even voor elven druppelen de volgende cameraploegen binnen. Een mij onbekende collega zet een camera neer voor SBS6. Ook een mannetje van RTL klapt zijn statief uit. Er zijn ook twee internetzenders, die werken met kleinere camera's op goedkope fotostatieven.
Koffie!
Als onze verslaggever er is spreken we even door wat zijn plan is. Ondertussen arriveren ook de fotografen en andere sportjournalisten. Het wordt druk in de foyer van het trainingscentrum. De omroepen hebben de bekende namen opgesteld. Umberto Tan, Hans Kraaij, vader en dochter Barend en wij werken met Bert Maalderink.
De persconferentie begint met een kort statement van Foppe de Haan. Het journaille wacht op van Basten, die de selectie voor een oefeninterland tegen Engeland bekend gaat maken. Belangrijk!
Vanaf het moment dat hij achter de microfoon gaat zitten is Clarence Seedorf het voornaamste onderwerp. Deze speler van AC Milan staat niet op het lijstje, ondanks een charme offensief in het programma Voetbal Inside.
Nadat de bondscoach tot vier maal toe zijn standpunt heeft uitgelegd vind ik het een beetje gênant worden dat de journalisten en verslaggevers het nergens anders over willen hebben. Alleen Bert Maalderink heeft ook een paar andere vragen.
Vooral de familie Barend maakt zich in mijn ogen belachelijk. Tot mijn grote verbazing gedragen zij zich als de apostelen van de heilige Clarence. Natuurlijk mogen ze vragen stellen, maar de aanhoudende kritiek van Frits en Barbara op het selectiebeleid van Marco heeft niets meer te maken met objectieve journalistiek. Het komt op mij over alsof ze er persoonlijk voor willen zorgen dat de coach zijn selectie wijzigt. Gelukkig is van Basten helder en pareert hij de opmerkingen en gekleurde vragen op een keurige manier.
Na veertig minuten is de persconferentie afgelopen. Geen vragen meer. Buiten de zaal wordt een lunch geserveerd. Ik neem twee broodjes en kippensoep.

scherp blijven!

Hij is er!
Vandaag met de post gekomen en eindelijk heb ik hem in mijn handen; De nieuwe DVD van Ernst van der Pasch. Een registratie van zijn cabaretvoorstelling 'Scherp Blijven!' Mijn officiële regiedebuut. Eindelijk klaar en binnenkort in de winkel.
Ik hou er niet van als mensen zichzelf op de borst kloppen, maar in dit geval kan ik niet anders dan stellen dat het resultaat er mag zijn. Volgens mij heeft dat vooral te maken met het niveau van de show die Ernst op 11 maart gaf in De Kleine Komedie. Scherp Blijven! is een sterke voorstelling met veel humor, een goed verhaal en mooie liedjes. Volgens de inlay van de DVD is het een hoopvol programma boordevol overlevingstips voor de Beginnende Levensgenieter.
De registratie is mede dankzij de professionele hulp van Jan, Frank, Frank, Peter, Renee, Rob, Ruud en Bob geslaagd. Met een kleine ploeg hebben we voor een relatief laag budget iets moois gemaakt. Bij de meeste opnamen van andere cabaretvoorstellingen wordt meer geld uitgegeven, maar is het resultaat zeker niet altijd beter.
Ik denk dat dit een product is waar beslissers van omroepen eens naar zouden moeten kijken, want het is volgens mij zeer geschikt voor uitzending. Voor, bijvoorbeeld, de VARA kan het een koopje zijn. Bovendien is Ernst leuker dan Sjaak Bral, Hans Dorrestijn, Harrie Jekkers, Tineke Schouten, Plien en Bianca, De Vliegende Panters, Sanne Wallis de Vries, Bert Visscher, Claudia de Breij, Mini&Maxi, Lebbis en Janssen, Vincent Bijlo of al deze grappenmakers bij elkaar.
Ik ben trots op deze DVD en hoop dat veel mensen hem zullen kopen, zodat er over een jaar budget is om de nieuwe show van Ernst op te nemen.

fuck the continuity

Continuïteit. De continuïteit van een actie wordt bepaald door de logische voortgang van de handeling, ook al wordt die in uren of dagen verdeeld over de tijd opgenomen. Behalve actie- en handelingscontinuïteit kent men ook continuïteit bij geluid, licht, kadrering, lenshoek, kleur, make-up, decor en rekwisieten. Bij film en televisie is het goed bijhouden van de continuïteit een basisvoorwaarde voor een sluitend eindproduct.
Basisboek Televisie maken

Bolsward. Een camera vasthouden, dat kan iedereen. Scherpstellen en diafragmeren is te leren. Het vak wordt pas aardig als je gaat kadreren, zodra je de basisregels van compositieleer kan toepassen en daar bewust van af durft te wijken. Filmen begint met fotograferen. Daarna komt beweging en niet onbelangrijk de continuïteit van het beeld.
Regisseurs verwachten van cameramensen dat het ene shot op het volgende snijdt, zodat je een logische montage krijgt. Dat klinkt makkelijker dan het soms is, want je weet tijdens de opname niet altijd wat ze achter elkaar zullen plakken.
Bij film is continuïteit van levensbelang. Foutjes kunnen de geloofwaardigheid van het verhaal aantasten. Tijdens de opnamen wordt op ieder detail gelet en toch gaat het regelmatig mis. Het is voor freaks een sport om continuïteitsfouten van filmmakers op te sporen.
Ook een televisieprogramma moet voldoen aan bepaalde wetten van de logica, maar ik vind dat makers tijd verspillen als ze zich lang bezig houden met onzinnige details. Daarvoor is televisie tegenwoordig veel te vluchtig. Grove missers vallen natuurlijk op, maar in een boeiend programma ziet de gemiddelde kijker ook veel over het hoofd. Bovendien kan je in montage nog een hoop missertjes camoufleren, mits er voldoende materiaal is.
Als in het werk van een collega nog een rol gaffertape of het blauwe doosje van een bandje op de achtergrond te zien is, vind ik dat grappig. Zelf probeer ik er zo veel mogelijk op te letten. Slordigheid is iets anders dan een beetje marchanderen met de werkelijkheid.
Zo zal mijn tante Mieke zich echt niet druk maken over de grijze Peugeot 807 die regelmatig bij verschillende programma's in het straatbeeld staat, omdat de allerbeste cameraploegen hier toevallig in rijden. Toch heb ik die auto al heel vaak moeten verplaatsen op last van een fanatieke regisseur. Ik probeer er altijd onderuit te komen met de legendarische woorden: 'Maar dat hadden die mensen…'
Het versoepelen van de continuïteitsregels is een trend in televisieland. Voor een deel noodgedwongen, omdat er steeds minder geld en tijd is. Het luistert ook minder nauw dan bijvoorbeeld tien jaar geleden, omdat de kijker minder kritisch is dan we altijd dachten en steeds meer gewend is aan de beeldtaal van televisie.
Richard, een bevlogen Klokhuisregisseur, was de eerste in mijn omgeving die alle continuïteitsregels aan zijn laars lapte en daarbij de woorden 'fuck the continuity' gebruikte. Hij opende langzaam mijn ogen.
Het Klokhuis is uitgerekend zo'n programma waarbij je als maker helemaal dol kan worden van continuïteit. Voor een proefje liggen allerlei artikelen op een tafel. De presentator gebruikt ze in een bepaalde volgorde, maar gedurende de verschillende takes, die nodig zijn om tot een heldere uitleg te komen, komt alles op een andere plek terug op tafel.
Nou kan je daar heel ingewikkeld over doen, maar er is geen kijker die het ziet als tussen het ene beeld van die tafel en een volgende opname van dezelfde tafel in veranderde toestand maar iets anders zit. Bijvoorbeeld een close shot van de handeling, een detail of het hoofd van de presentator. Freaks die er op letten lachen zich helemaal gek, maar normale kijkers valt het simpelweg niet op.
Vandaag waren we in Bolsward om een huis te verkopen in twintig gelikte groothoekshots. Tijd voor licht of ingewikkelde continuïteitsvraagstukken was er niet. Niemand die zich er druk over maakte. We hebben de ene zonde na de andere begaan, maar ik weet zeker dat je er na montage niets van ziet. Dat was lekker werken.
Goede televisieregisseurs gaan ontspannen om met het begrip continuïteit. Dat scheelt een hoop stress en tijd. Helaas werken er ook nog genoeg neuroten in omroepland. Die zijn minder relaxed en tonen zo dat ze van montage de ballen verstand hebben, niet weten wat ze willen (gebruiken) en die op deze manier strakke draaischema's om zeep helpen of cameraploegen knettergek maken.

cervus elaphus

Lelystad. Voor het School-TV programma 'Nieuws uit de Natuur' waren we in Natuurpark Lelystad. De opdracht was eenvoudig: Maak opnamen van wilde zwijnen, ganzen, vleermuizen en van edelherten voor een aflevering met de titel 'trekken of blijven'. De natuur bereidt zich voor op de winter en hoe doen verschillende diersoorten dat?
Met een tekstvaste presentatrice en een voorlichtingsmeisje van het park, die zelfverzekerd riep dat het vinden van alle beesten op ons verlanglijstje geen enkel probleem zou zijn, moesten we ruim voor het donker klaar zijn.
Goed.
We begonnen bij de vleermuizen. Die zitten overdag in donkere hoeken en waren dus niet te filmen. Dat hadden we kunnen weten. Geen probleem. Televisie is liegen en bedriegen, dus de oplossing was, met een kleine aanpassing in de tekst, snel gevonden.
Onze zoektocht naar Edelherten bleek minder eenvoudig dan was voorgespiegeld. Met de auto zijn we twee keer door het park gereden en een keer om het hertendeel heen, maar geen van de dertig aanwezige herten liet zich zien. Leek mij logisch, want een auto hoort niet in het leven van de bange Cervus Elaphus.
Dan maar eerst naar de ganzen. Een stuk of tien ganzen zaten op een stuk grasland. We konden er redelijk dicht bij komen, maar ik moest zo nodig een vette close-up maken. Met als gevolg dat de ganzen gevlogen waren voor ik het bandje had gestart.
Bronstige Wilde Zwijnen zetten het op een lopen toen wij in de buurt kwamen. Gelukkig keerden ze na een tijdje terug. Onze regisseur wilde het liefst een shot van het paren maken, maar zwijnenporno draai je niet in een half uurtje. Er werd genoeg geflirt en versierd en drie hitsige mannetjes probeerden een vrouwtje te bespringen, maar de dame had blijkbaar hoofdpijn.
Terug naar de Edelherten. In het Flevo-Landschap was geen Bambi te bekennen. Langzaam ging buiten het licht uit en ik maakte me zorgen. Het was duidelijk 'one of those days', tot we plotseling een grote groep zagen staan. Op het moment dat ik mijn camera op het statief klikte stoven de beesten alle kanten uit en verdwenen ze in de bosjes.
Helaas pindakaas.
Uit voorzorg namen we alle presentatieteksten op zonder figuranten. Die zou de regisseur dan wel uit het archief halen. Vlak voor we klaar waren zag de guitige voorlichtster een Edelhert op het pad. Snel richtte ik mijn camera, zoomde in en stelde het beeld scherp. Ondertussen had ik het bandje al laten lopen. Meer dan het verdwijnen van een hertenreet in de struiken had ik nog steeds niet.

Ik werd er een beetje melig van.
Pas toen we het helemaal hadden opgegeven en het licht eigenlijk te slecht was om langer te filmen zagen we in de verte een gewei. Het beest keek ons aan en stond stokstijf stil, alsof het een opgezette was uit een museum. Eindelijk kon ik rustig beelden maken, hoewel er weinig te variëren viel. Het dier was alleen duidelijk te zien in de meest ingezoomde stand van mijn lens. Met dit licht was er geen scherptediepte.
Voldaan reden we terug naar het bezoekerscentrum. Halverwege die reis zagen we twee Edelherten genieten van het groene gras. Toch nog maar even gestopt voor een extra shot en ook nu bleven de dieren rustig staan. Alsof ze het welletjes vonden na een hele dag cameraploeg-treiteren. Kennelijk hadden ze besloten om toch nog even mee te werken aan het educatieve programma.

mannenbroeders

Eersel. Rotary, de Lions, de Ronde Tafel of de Kiwanis, deze elitegroepjes stellen helemaal niets voor als je ze vergelijkt met De Mannenbroeders. Het kan zijn dat je er nog nooit van hebt gehoord, want dit is een select en vrij onbekend gezelschap. Maar onderschat ze niet.
De Mannenbroeders komen zo nu en dan samen om te praten over de belangrijke zaken des levens. Een stevige discussie over politiek of over de toestand van de wereld is warmlopen voor een beetje Mannenbroeder. Het zijn intellectuelen met bijna allemaal een brede interesse, een gezonde algemene ontwikkeling en een neus voor humor.
De zin van het leven, seks, Katja versus Bridget en de eeuwige strijd tussen Ajax en PSV, dat zijn thema's waar Mannenbroeders graag over filosoferen. Het lijkt misschien nutteloos, maar deze gesprekken worden op hoog niveau gevoerd. Ongenuanceerde uitspraken vliegen over tafel. Ze worden afgewisseld met tegelwijsheden van formaat.

De meest botte stellingen zijn de basis voor interessante debatten. Het aardige aan de Mannenbroeders is dat ze ook kunnen roddelen als een stel oude wijven, zonder de kern van de zaak uit het oog te verliezen: Tijdens een goed gesprek valt altijd wat te lachen!
En uniek aan Mannenbroerdersgesprekken is dat ze aan het eind eensgezind conclusies trekken. Hard en meedogenloos, maar ook fair en begripvol.

De Mannenbroeders, dat zijn mijn vrienden. Ik ken ze uit mijn studententijd in Sittard en de kwalificatie Mannenbroeders is een paar jaar geleden ontstaan toen we een keer zonder de meisjes op vakantie zijn gegaan. Dat was een groot succes.
Niets ten nadele van het andere geslacht, maar met mannen onder elkaar heb je minder gezeik. Geen discussie over onbelangrijke zaken, want hoe je het wendt of keert, mannen zitten op een andere golflente dan vrouwen. Soms versterken die signalen elkaar, maar soms ook niet. Als de Mannenbroeders verlost zijn van vrouwelijke stoorzenders is het altijd feest.
Dit weekend waren we in het Brabantse Eersel. Zes man sterk. Eerst een ontspannen fietstochtje gemaakt om de hoofden leeg te krijgen. Daarna sportief geweest in de plaatselijke gymzaal. (Volleybal onder zeeniveau met uiteraard het blessureleed dat hoort bij onbezonnen jongens.) Tot slot hebben we lekker gegeten, meer dan genoeg gedronken en de gesprekken gevoerd waar De Mannenbroeders om bekend staan.
Heerlijk!

Het enige nadeel van deze bijeenkomsten is dat ik de volgende morgen steevast wakker word met een kater van hier tot Jericho… en terug.

geld maakt gelukkig

Rijswijk. 'Sta je er in?' vroeg de meneer van het tankstation. Hij scande de barcode van de Quote500 die ik net op de toonbank had gelegd.
'Het zou slecht Nederland zijn als ik, met mijn € 3.000,- bruto, bij de 500 rijkste zou horen.' zei ik en ik keek door de ruit naar mijn auto. 'Als ik multimiljonair was zou ik hier echt niet met een Volkswagen Bora aan komen zetten!'
De man achter de kassa keek ook even naar buiten.
'Pomp twaalf. Alles bij elkaar?'
Ik rekende af en liep met het blad naar mijn auto. Mijn collega vroeg of ik me niet schuldig zou voelen als ik zo schandalig rijk zou zijn. We kwamen tot de conclusie dat we nu al rijk genoeg zijn om de armen te helpen, maar we doen het te weinig.
We reden verder. Radio uit, een beetje bladeren in de lijst en lekker dromen.
Was het maar waar. Had ik maar een vermogen van enkele tientallen miljoenen. Ik zou het wel weten.
Een absurd dure auto hoef ik niet. Ook niet direct een ander huis. Plastische chirurgie is aan mij niet besteed en ik zou ook gewoon blijven werken. Een leukere tijdsbesteding kan ik niet bedenken.
Van mijn miljoenen zou ik een dure camera kopen en een montageset. Ik zou een productiebedrijfje beginnen dat goede ideeën kan verwezenlijken. In mijn dromen heb ik zo veel geweldige plannen voor tv-programma's dat ik zeker weet dat het bedrijfje een succes zou worden. Misschien ben ik niet zakelijk genoeg om het financieel te redden en ik wil geen manager zijn, maar met een dik startkapitaal zouden we een hele goede tijd hebben en mooie programma's kunnen maken.
Als ik het vermogen van John de Mol had zou ik ook een eigen tv-station beginnen. Met de kijkcijfers die Talpa nu heeft zou ik dolgelukkig zijn, maar ik zou wel andere programma's maken. Programma's met inhoud waar misschien niet de meeste mensen naar kijken, maar waar genoeg mensen van zouden genieten. Reisprogramma's a-la Boudewijn Büch of Michael Palin, een populair wetenschappelijk programma als Jules Unlimited, een kinderdramaserie als Hamelen, Nederlandse Sportdocumentaires, een muziekprogramma als 2Meter Sessies of Paradiso Live... Zo kan ik nog wel even doorgaan.
Een grote zak met geld zou ik op krijgen en ik zou er zeker niet ongelukkig van worden.

Dagdromen is toch niet verboden? Lang leve mijn Staatslot.

bedgeheimen

De Meern. Het is wintertijd in mij. De hele dag gaap ik er op los. Ik zit te knikkebollen in de auto als mijn collega stuurt en heb 's ochtends opstartproblemen. Op de een of andere manier heb ik meer slaap nodig als het vroeg donker wordt.
Ik leef op zonnestralen.
Meestal lig ik al lang en breed in bed als mijn mooie vriendin naast me komt liggen. Ze trekt hard aan het dekbed om ook een stukje te bemachtigen. Dan knijpt ze mijn neus dicht, tegen het snurken. Met haar koude voeten duwt ze tegen mijn benen, zodat ik weer op mijn eigen helft lig. Romantisch draait ze zich van me af en regelmatig vergeet ze de nachtzoen. Toch weet ik dat ze van me houdt.
In mijn slaap verdedig ik het warme holletje dat ik heb gemaakt. Een paar tellen later zaag ik alweer bomen en het beleef ik avonturen in woeste dromen. Zolang mijn vriendin niet weet waarover ik droom is gesnurk mijn meest irritante eigenschap. Soms schrik ik even wakker van mijn eigen, luidruchtig, gehap naar lucht.
Waarom storten dromen zo vaak neer? Ik schrik me iedere keer weer kapot als ik in een ravijn val. Rusteloos lig ik na zo'n nachtelijk stressmomentje te woelen of voer ik een gevecht met mijn kussen.
Het komt regelmatig voor dat ik dan kletsnat ben van zweet. Noem mij maar de Ron Brandsteder van de nacht. De transpirator. Ik heb het altijd al gehad. Je kan mij uitwringen na een paar uur slaap. Diep in de nacht raak ik kilo's kwijt. Het is alleen zo jammer dat het er de volgende morgen vanzelf weer aan komt.
Mijn lief en ik, wij staan zelden tegelijk op. Zes wekkers gaan, verdeeld over twee nachtkastjes, allemaal op andere momenten af. Ik heb er twee. Een met de snoozetijd, die loopt een kwartier voor, en eentje met atoomtijd. Als die gaat moet ik er echt uit.
Opstaan!
De nieuwe dag begint voor mij uren eerder dan die van mijn vriendin óf ik mag langer slapen, maar nooit beginnen wij op hetzelfde moment. Zelfs in een vrij weekend verschilt ons ritme. Ik ben meer ochtendmens, mijn lieve lief is nachtbraker. Zij heeft bovendien minder slaap nodig dan ik, behalve op zaterdagen.

Nu ben ik moe en ga ik naar bedje toe.

broodfoto

Groningen. In het Groninger Museum wordt zaterdag een tentoonstelling over Herman Brood geopend en een onderdeel is een expositie van Broodfoto's die Anton Corbijn heeft gemaakt tussen 1974 en 2001. Ik mocht vanmiddag al even kijken.
De foto's zijn stuk voor stuk prachtig, maar samen vertellen ze een uniek verhaal. Dit raakt mij meer dan alle boeken van Bart Chabot bij elkaar. Hier komt de Rock 'n Roll van Herman Brood weer tot leven.
Corbijn stond zo dicht bij Herman dat hij niet alleen heel intieme momenten heeft vastgelegd, maar ook de ziel van de artiest kon bereiken. Echt, puur en rauw, geen opgesmukt verhaal.
Het is onmogelijk om een mooiste foto uit te zoeken, maar er hing wel één kippenvelplaat tussen waar ik langer naar heb gekeken dan naar de andere foto's. Het zijn de slangenlerenlaarzen van Herman in een kist. Ik vrees dat deze foto is gemaakt na de sprong van het Hilton, maar het zou me ook niet verbazen als deze foto eerder is genomen, bij wijze van grap. Ik weet het niet zeker en heb het ook niet uitgezocht.
Het is Herman Brood ten voeten uit. Rock 'n Roll tot aan de hemelpoort.

foto van foto van Anton Corbijn

Uit de folder: "Zaterdag aanstaande zou Herman Brood zestig jaar zijn geworden. Ter gelegenheid daarvan wordt in het Groninger Museum een tentoonstelling over hem geopend. Deze tentoonstelling concentreert zich rond het atelier van de kunstenaar, de plek waar Brood veel schilderijen maakte, muziek componeerde, teksten schreef, vaak sliep en zijn onconventionele levenswijze vrij spel had.
Dit atelier, dat sinds de dood van Herman vrijwel onaangeroerd is gebleven, is in zijn geheel verplaatst van Amsterdam naar het Groninger Museum. Daarnaast hangen er schilderijen en de foto's van Anton Corbijn."

Volgens mij is deze tentoonstelling zeer de moeite waard. Dus als je (voor 28 januari) in Groningen komt…